Heb het gevoel dat ik mezelf gek aan het maken ben

Hoi Aswin,

Wat ongelooflijk herkenbaar is jouw verhaal. Ik had leiding over een bedrijf met 40 mio omzet. Zelf van 0 opgebouwd in 24 jaar. Stond midden in het leven, was zelfverzekerd, creatief, ondernemend enz.

Inmiddels door het bedrijf als vuilnis aan de kant gezet en in de WIA terecht gekomen. Tijdens mijn 2 jaar ziekte twee keer tot 7 uur per dag opgebouwd maar weer teruggevallen door de wil om terug te komen. Kon niet loslaten. Dus het is niet zo dat ik 2 jaar thuis heb gezeten. Stank voor dank.

Nu is er niks meer van me over en ben ik zoals jij omschrijft een zielig mannetje geworden die alles uit de weg gaat en het liefste thuis op de bank ligt. Nauwelijks nog sociaal leven, onzeker, durf niets meer, bang voor alles (vakantie, winkelen, bezoek familie etc), nergens zin in en ga zo maar door. Ik ben het tegenovergestelde geworden van wat ik ooit was. Veel mensen begrijpen mij ook niet, ik begrijp mezelf niet eens. Denk ook vaak dat ik aan het doordraaien ben. Artsen, psychologen, werkgevers, familie, vrienden, etc. weten vaak niet wat het inhoudt. Ik zeg altijd, je weet het pas als je het zelf meegemaakt hebt ! Dat merk je ook als je met iemand spreekt die er zelf middenin heeft gezeten.

Sterkte en we moeten idd maar blijven hopen op betere tijden.

Erik

Ja ik ook in verleden goede baan gehad bij verschillende supermarkten. Maar altijd door mijn eerlijkheid en mening te geven, nooit een stap verder gekomen en als lastig persoon werd gezien die kritiek had op de organisatie. Ben toen voor mezelf begonnen en heb dit jaren met plezier gedaan maar doordat mijn vrouw arbeidsongeschikt werd moest ik steeds meer werken om een leuk leven te kunnen blijven leven. En nu na zoveel jaar krijg ik de rekening gepresenteerd dat ik geestelijk en lichamelijk gesloopt ben. Wil niemand hier een schuld aan geven want ik weet nu hoe ik dingen anders had moeten aanpakken. Maar achteraf is dit gemakkelijk te zeggen.
Ben nu na een jaar vechten met huisarts en allerlei andere doktoren op een punt gekomen dat ik hulp ga krijgen.
Moet er dit jaar mee beginnen en hoop dat ik bij de juiste mensen terecht ben gekomen die mij begrijpen. Ik heb mezelf voorgenomen dat 2024 het jaar is dat ik mezelf weer ga terugvinden. Dus ik blijf hopen en geef niet op. Ben altijd een vechter geweest maar ik snap steeds beter mensen die dit zelfde overkomt en ook nog sucaiaal gevoelig zijn voor een moeilijke keuze staan. Wat nu wie helpt mij.
Had je mij 10 jaar geleden dit verteld en dat ik nu op een sites als dit zou vertellen, dan zou ik je voor gek verklaard hebben want ik was ook altijd hard voor mezelf en anderen.
Ik kon de wereld aan en hielp mensen om me heen met van alles. Ik was een soort alleskunner die niet kapot te krijgen was.
Wat ik in toch in mezelf vergist met wat er allemaal gebeurt is de laatste 2 jaar.
Heb nog steeds moeite om soms in de spiegel te kijken en mezelf te zien.
Heb soms gelukkig een opleving en dat voelt heel goed aan en geeft me hoop.
Hoop dat jij ook momenten krijgt waar je weer je oude ik zult vinden. Want daar doen we het voor en zo kunnen we hopelijk weer ergens van gaan genieten.
Wens je veel sterkte en blijf volhouden 🙏
Groet Aswin

Hallo Erik heel herkenbaar hoor ik zat vorig jaar begin mei tegen een burnout aan en had altijd veel energie was even goed te werk dat lijden me af en met mijn gezin kon ik er goed over praten ze snapte het mijn man zijn dood had in niet kunnen verwerken en nu na 5jaar komt alles eruit de dokter adviseren mij een psycholoog maar ik zat bij de haptotherapie dat helpt heelllll goed ze snappen wat je bedoeld en krijg echt goede behandelingen nu gaat het redelijk bedenk wel 2 stappen vooruit 1 terug alles heeft zijn tijd nodig succes en je staat er niet alleen voor 👍

Ja jij bent in burn-out. Ik was daar ook. Nu niet meer. Ik ben begonnen met holistisch coaching dan stoppen met werken dan bowen therapy en nu ben veel beter. Maar jij komt ook uit . Wat de doctor jouw geeft of abo arts zegt helpt niet wordt alleen eerger.

Hoi Aswin , dit klinkt zo herkenbaar als ik jou verhaal lees . Ik ben 6 maanden geleden in een burn-out terecht gekomen van de een op de anderen dag was het er , ik wist me geen houding te geven en wist totaal niet wat mij overkwam . Ik kom helemaal niks meer. Ik kwam in de ochtend uit bed en ging op de bank liggen en het enigste wat ik kon was een kop thee voor me zelf zetten meer kon ik niet ik was lichamelijk en geestelijk helemaal op heel de dag een gejaagd gevoel en me lichaam was op. Wandelen lukte me niet naar de supermarkt gaan was een hel , zo veel prikkels veel mensen muziek geluid ik kon er niet tegen en keerde snel weer op richting thuis . Thuis veel paniek aanvallen gehad bijna elke dag . En dan krijg je het advies je moet iets ondernemen iets gaan doen wandelen of fietsen dit ging bij mij niet dus ik dacht echt ik word helemaal gek en je voelt je nutteloos en alles is op die momenten gewoon helemaal kut. Maar ik kan je wel vertellen naar maten de tijd word het echt beter ik ben nu 6 maanden verder en ik ben er nog lang niet maar ik heb echt al meer licht puntjes momenten dat ik wel kan genieten van dingen en ook zeker dingen kan doen , voel ik me goed ga ik wandelen of zwemmen en is het even druk in mijn hoofd ga ik puzzelen , naar de supermarkt gaan lukt ook weer als ik een goede dag heb . Dus wat ik wil zeggen is hoe uitzichtloos het er soms uit ziet en ook al voel je zelf niet dat er verbetering in zit die zijn er echt maar het heeft gewoon tijd nodig . Hartelijke groet S. 26 jaar

Hallo S
Fijn om te horen dat het ooit beter gaat worden. Maar zo voelt dat nú helaas niet.
In de ochtenden ben ik nog wel eens een klein beetje positief maar voor 12 is dat al weer 100% omgeslagen in een sombere gedachte over alles.
Wat ik wel merk, doordat ik wat vaker thuis ben dat het mij iets meer rust geeft. Geen prikkels van buiten af. Thuis altijd meteen mijn Bluetooth box aan en muziek luisteren. Voor mij een goede afleiding om niet te veel aan al die 1000 klusjes die ik moet doen.
Daarom zou ik zo graag even een paar weken niks willen doen en veel alleen willen zijn.
Maar dit kan helaas niet omdat ik voor mezelf werk en mijn vrouw is afgekeurd. Dus ik moet alleen het gezin onderhouden. En dat frustreert me steeds vaker.
Mijn partner is heel lief voor mij verzorgt me heel goed. Maar soms gaat ze daar te ver in, voor mijn gevoel.
Heb dan het gevoel dat ze me als een kind behandeld en dat voelt zo onprettig. Word daar ook snel geïrriteerd van. Terwi de bedoeling zo goed is.
Zou veel liever zien dat ze me wat beter zou begrijpen. Vol steeds meer dat we van elkaar af groeien. Terwijl we dit jaar 25 jaar getrouwd zijn.
Dit doet me pijn en raak er gefrustreerd van omdat ik er geen invloed op heb. Het gebeurt iedere dag weer opnieuw.

Vind wel fijn dat hier met anderen je gevoel kunt delen. Want voel me vaak zo onbegrepen en eenzaam.
Groet Aswin.

Hoi Aswin,

Hier een vrouw die een tijd terug een hele pijnlijke break up heeft gehad, mede doordat mijn vriend (bleek achteraf) alles opkropte in plaats van uitsprak. Terwijl ik daar altijd juist vanuit openheid op aanmoedigde / ruimte voor creëerde.

Nu zeg ik niet dat jij dat doet. Maar misschien kun je het proberen te communiceren aan je vrouw? Dat je haar en alles wat ze voor je doet enorm waardeert, maar dat het jou zou helpen als ze zus of zo anders aan zou pakken. Vanuit je eigen gevoel in eerlijkheid, vanuit liefde en respect aangeven wat het met jou doet. Op die manier kun je vanuit verbinding samen kijken naar hoe het misschien wat anders kan.

Ikzelf had dat enorm gewaardeerd en zie dat mensen regelmatig uit elkaar groeien omdat ze niet praten.

Sterkte

Hallo Aswin,
Het is mijn ervaring dat de buitenwereld helemaal niet snapt waar je doorheen gaat. Ook mijn eigen partner snapt t amper. Ze denken dat je alleen maar moe bent terwijl het veel verder gaat dan dat. Je hele systeem is ontregeld. Dat zorgt voor fysieke klachten maar ook voor stemmingsklachten zoals somberheid, lusteloosheid etc.
Ik heb zelf zsm hulp gezocht bij psycholoog, zij leggen dingen uit en geven tips en advies (o.a over dagstructuur). En zij snappen jou wel vanuit hun ervaring met burnout cliënten. Dus ik zou zeggen, zoek hulp!

Hoi Aswin,

Hier een vrouw die een tijd terug een hele pijnlijke break up heeft gehad, mede doordat mijn vriend (bleek achteraf) alles opkropte in plaats van uitsprak. Terwijl ik daar altijd juist vanuit openheid op aanmoedigde / ruimte voor creëerde.

Nu zeg ik niet dat jij dat doet. Maar misschien kun je het proberen te communiceren aan je vrouw? Dat je haar en alles wat ze voor je doet enorm waardeert, maar dat het jou zou helpen als ze zus of zo anders aan zou pakken. Vanuit je eigen gevoel in eerlijkheid, vanuit liefde en respect aangeven wat het met jou doet. Op die manier kun je vanuit verbinding samen kijken naar hoe het misschien wat anders kan.

Ikzelf had dat enorm gewaardeerd en zie dat mensen regelmatig uit elkaar groeien omdat ze niet praten.

Sterkte

Hoi anonieme vrouw

We proberen iedere dag veel te praten / communiceren en ene moment begrijpen we elkaar maar dan even later niet meer.
Ik denk dat in mijn prater alles zo vaak veranderd dat ik er zelf gek van wordt.
Het ene moment ben ik rustig van binnen en hèb beetje overzicht wat ik wil gaan doen. Maar paar uur later ben ik weer onrustig en chaotisch en snel geïrriteerd.
Dat zijn dan de momenten dat ik me terug trek en een oxazepan neem. Weet dat dit niet de oplossing is maar op dat moment voor mij wel een noodzakelijk iets.

Ik krijg vanaf begin februari hulp gelukkig. Dan heb ik mijn eerste afspraak bij een psycholoog via pro persona.
Maar de weg hier na toe was een hel.
Moest het eerst zelf begrijpen, toen heb ik echt mijn huisarts moeten overtuigen dat er iets niet goed was. Ben eerst door verschillende artsen in het ziekenhuis onderzocht omdat zei dacht dat het iets lichamelijks was. Toen dat na 8 maanden niet bleek kreeg ik eindelijk een doorverwijzing.
Moest nu eigenlijk ook weer 6 maanden wachten, maar door veel telefoontjes en hoop frustratie kan ik gelukkig nu over paar weken in behandeling.
Hoop echt dat het gaat werken. Wil weer wat positiever worden op mezelf en het leven.

Groet Aswin

Hi Aswin,

Dat wisselvallige ken ik inderdaad heel erg.. je bent dan echt jezelf niet en communiceren is dan haast niet te doen. Ik werd zelf ook een hele tijd bijv super boos en geïrriteerd van alle communicatie die dan op dat moment te invasief was ofzo. Bijna niet uit te leggen. Komt vgm door alle op hol geslagen hormonen in je lichaam als gevolg van de burn-out. Had ook ontzettend veel woede / agressie met tijden, andere momenten voelde ik me super zen en kalm. Je snapt echt niet wat er met je gebeurt.

Naarmate je herstelt word dit beter, stabieler. Maar het is een lange weg. Fijn dat je hulp krijgt. Als ik je 1 tip mag geven, vanuit eigen ervaring en wat ik bij anderen ook zie: zorg voor innerlijke acceptatie en overgave van je situatie. Is ontzettend lastig. Maar blijven vechten / je verzetten / alles met je hoofd proberen op te lossen, maakt juist dat je vast zit. Switchen van je hoofd naar voelen. Acceptatie, van jezelf en de situatie maakt je innerlijke rust creëert en dat is je basis voor herstel.

Liefs en veel sterkte
Amber

Hoi Amber
Bedankt voor je lieve berichtje. Het geeft me een gevoel dat ik niet alleen deze klachten heb. Soms denk ik heb iets heel zeldzaams want ik spreek niemand in het dagelijkse leven die deze klachten herkent.
Dat ik het moet accepteren is een hele goede. Ik weet dat het zo is en dan accepteer ik het gewoon, maar zijn van die momenten dan voel ik me herboren en dan daar dan totaal bij stil sta en weer snel over mijn grens ga.
En dan later weer veel spijt van want dan voel ik me weer lichamelijk en geestelijk helemaal brak.
Zeg altijd ben net onkruid ik kom altijd terug en daar blijf ik voor gaan.

En het steunt me veel om hier met anderen dit te kunnen delen.
Groet Aswin 🙏

@Amber, wat verwoord jij het mooi! Acceptatie is idd de sleutel maar dan moet je eerst tot rust komen. Dat kan lang duren. Bij mij ongeveer klein jaar. Ben nu ook evenwichtiger, in het begin ook woede aanvallen en huilbuien. Vooral omdat je je zo onbegrepen voelt. Ik berust nu in het feit dat mijn wereldje klein is en ik niet kan werken. Dit is wat mijn lijf nu nodig heeft. Maar dat stoppen met vechten moet je dus ook leren. Daar kan een psycholoog goed bij helpen.

@anoniem,

Ja, daar heb je helemaal gelijk in! Het is makkelijker gezegd dan gedaan.. en veel onbegrip ook inderdaad. Bij mij heeft dat ook lang, zeker een ruim jaar geduurd. Ook omdat ik eerst nog best veel kon voordat ik totale uitputting bereikte. Het duurde vervolgens nog een ruim jaar om alle signalen / grenzen van m’n lichaam te leren herkennen. Wellicht had dit met een psycholoog of coach sneller gekund, soms baal ik van mezelf dat ik dat niet heb gedaan. (Was na slechte verhalen bang om verkeerd geholpen te worden).

Mooi dat je je helemaal kunt neerleggen bij het feit dat je wereld nu klein is. Die switch maken is lastig.

Amber

Hi Aswin,

Fijn dat je er wat steun en herkenning uit kunt halen. Het voelde voor mij ook heel lang alsof ik hier alleen in zat, niemand uit mijn omgeving begrijpt het. Zelfs mijn broer die zelf ggz psycholoog, en zijn vrouw die huisarts is, dachten niet dat de klachten die ik allemaal had bij burn-out kon horen. Ik heb zelf super veel onzekerheid en onbegrip over mijn eigen situatie gehad ook. Het is ook gewoon een eenzame weg die je aflegt. Maar weet dus dat je niet alleen bent, en je bent niet gek. Wat je beschrijft is, in elk geval voor mij, herkenbaar. Het uit zich ook bij iedereen weer wat anders, afhankelijk van onder andere de ernst bijvoorbeeld.

Het is ook verwarrend.. Op de momenten dat je je goed voelt ga je vol moed er tegenaan, omdat het op die momenten lijkt alsof je gewoon oké bent. Dan later komt de klap weer omdat je (blijkbaar) toch weer over je grenzen ging. Duurde bij mij ook een hele tijd om hier balans en acceptatie in te vinden. En ik ben er ook echt nog niet uit, maar gaandeweg leer je. Hopelijk kan de psycholoog je hier zoals anoniem ook aangeeft, goed bij helpen.

Sterkte en groeten

Wat mij trouwens wel heeft geholpen, is de training aanschaffen van Meulenberg. Wil absoluut geen reclame maken, maar vind het zelf fijn om daar te kunnen sparren met / verhalen te lezen van lotgenoten en daar zitten ook coaches in waar je vragen aan kunt stellen + online training. Wellicht heeft iemand er iets aan.

Hoi Amber/Anoniem

Heb eigenlijk nog een vraagje,

Weet niet hoe andere het doen. Maar ik heb ook nog verplichtingen die ik dagelijks moet doen. Ik moet elke dag bijna ook werken, soms een paar uit en dan weer iets langer.
Dit kost me soms zoveel dat ik helemaal brak thuis kom.
Ik weet wat de psycholoog straks gaat zeggen dat ik moet stoppen met werken. Maar dat is niet zo heel makkelijk omdat ik voor mezelf werk en verplichtingen heb naar anderen mensen toe.
Weet niet of jullie ook werken ? Maar als je thuis bent en je hebt nog jonge kinderen zul je daar toch ook naar om moeten kijken.
Je kunt wel wat uit handen geven maar er blijft altijd wel dingen wat je zelf moet doen of verantwoordelijk voor bent.

Heb soms moeite met een dag structuur te maken omdat dingen moeten ?

Hoe doen jullie dat ?

Groetjes Aswin

Hi Aswin,

Dat lijkt me ontzettend lastig en daar kan ik geen antwoord op geven, maar wellicht kan de psycholoog je daar wel bij helpen. Zou afwachten wat hij/zij te zeggen heeft. Misschien is het voor jou niet nodig en kun je met de juiste begeleiding gedoseerd blijven werken / verantwoordelijkheden blijven doen. Je hebt geen verzekering voor arbeidsongeschiktheid als zelfstandige? Wellicht kun je contact opnemen met je gemeente / sociale dienst om te kijken of en welke hulp mogelijk is.

Ikzelf heb na mijn studie meerdere jaren fulltime gewerkt, waarvan de laatste 1,5 in het buitenland. Vlak nadat ik terug ben geremigreerd en een nieuwe baan was gestart in NL, raakte ik hierin en ben ik gestopt met werken omdat het niet meer ging. Lang verhaal kort: Ik bleek financieel nergens recht op te hebben door de emigratie. Heb vervolgens een hele tijd van mijn spaargeld geleefd, en uiteindelijk in de bijstand terecht gekomen. ‘Gelukkig’ ben ik nog vrij jong (toen 25, nu 27) en kon ik nadat ik mijn woning op heb moeten zeggen, terug bij mijn ouders wonen. Ik heb dus vrijwel geen verantwoordelijkheden meer momenteel.

Hoi Aswin,

Ik heb hetzelfde. Werk ook nog maar kom ook kapot thuis. Soms begint het al aan het begin van me werkdag. Doodmoe, allerlei lichamelijke klachten. Maar toch geen mijn psycholoog aan zolang het lukt probeer het vol te houden. Het is goed om structuur en afleiding in je dag te hebben. Als je thuis gaat zitten ga je nog meer in je schulp zitten wat er voor kan zorgen dat het alleen maar moeilijker wordt. Mocht werken op een dag echt heel moeilijk gaan kijk dan of je kan regelen om wat eerder weg te gaan o.i.d.

Hoi Amber

Fijn dat je nu op financieel vlak geen druk hebt. Maar om toch weer naar je ouders terug te moeten is niet altijd even makkelijk lijkt mij. Je zult vast hele lieve ouders hebben maar je bent toch een beetje van je privacy kwijt. En je moet toch soms met elkaar rekening houden omdat je samen in een huis woont.
Maar als jullie dat goed lukt, mogen jullie daar trots op zijn.

Of ik een ziekte wet verzekering heb afgesloten. Nee heb ik nooit gedaan. En als ik zou stoppen zou ik andere mensen in de problemen. Zijn beetje van elkaar afhankelijk.
En daarbij ik heb ooit 25 jaar geleden door een foute keuze bij de gemeente moeten aankloppen. En dat was toen zo vernederend en slecht geregeld dat ik heb gezegd dat gaat me nooit meer gebeuren.
En helaas de maatschappij vraagt steeds meer van ons en daar moet je soms in mee.

En heb wel een buffer opgebouwd maar die begint zo nu ook al beetje minder te worden. En was eigenlijk voor over paar jaar bedoeld.

Luister wel graag muziek en luister echt van alles. Van hiphop naar klassiek, hits jaren 80/90, hardstyle Hollands enz.
Dit geeft me veel steun. vaak muziek waar ik totaal niet bij me past beetje carnaval/feestmuziek. Maar kan dan in mijn eentje een feestje bouwen.
Terwijl ik altijd op feestjes heel rustig en saai persoon kan zijn.

Maar ik blijf hier lezen en kijken want het voelt fijn dat je even met een ander over je dagelijkse stomme dingen kunt praten.

Las dat jij pas 27 bent en daar schrik ik best van dat op zo jonge leeftijd al dit moet meemaken. Dacht is meer een probleem van mannen en vrouwen die hele lange tijd met oogkleppen hebben geleefd.

Maar het zou fijn zijn als mensen hier elkaar kunnen helpen en steunen dat ze er toch door deze klote periode heen komen.
De meesten mensen weten niet waar we het over hebben.
Groetjes en hoop dat het bij jou ook beter wordt.

Aswin 🙏

Hoi Lieke

Las dat jij ook dagelijks druk bent met verplichtingen. Weet niet of je ook een baan hebt maar ook al ben je huisvrouw en hebt kids dan word er toch een beroep op je gedaan. Huisvrouw of huisman is toch ook een job. Komt van alles bij kijken en je hebt vaak ook nog een partner maar die kan niet alles in zijn eentje gaan doen. Kan wel wat taken overnemen maar niet alles.
En je kunt je kinderen niet aan hun lot overlaten.

Ik kan mijn eigen tijden een beetje indelen omdat ik eigen baas ben. Maar moet wel rekening houden met mijn klanten.
Ben wel iemand die hier makkelijk over kan praten en daardoor hebben veel klanten hier begrip als ik het net iets anders doe.
Maar er moet helaas toch geld verdient worden ,anders heb ik er een grote last bij.
Want krijg je geldzorgen dan heb je meteen een groot stress probleem erbij en dat kun je nu net even niet gebruiken.

Maar 3 stappen voor uit en 2 achteruit en dan weer 3 vooruit. En zo komen we er hopelijk weer uit.

En wat mij heel veel helpt. Ik zit vanwege mijn werk veel in de auto en luister dan naar boeken. En heb nu een paar boeken van mensen die ook een burn-out gehad hebben en hun verhaal vertellen. Waar ze ook allemaal tegen aan lopen. Dit word vaak op een leuke manier voorgelezen zodat het heel prettig luisteren is.

Wens je wel veel sterkte de komende tijd.

Groet Aswin

Hoi Aswin,
Ik ben na een jaar ziektewet gestopt met werken (had maar een klein parttime dienstverband) in overleg met mijn partner. We kunnen het wel een tijdje zonder mijn inkomen stellen. En kinderen volwassen en de deur uit. Ik moet zeggen dat het mij enorm veel rust geeft dat er nu geen bedrijfsarts/werkkring meer is die mij onder druk zet. En het werk vond ik al lang niet meer leuk (verschrikkelijk zelfs) dus ik kan nu al mijn energie in mijzelf steken. Maar ik realiseer mij dat dit een luxe positie is...
Lijkt mij ook erg moeilijk voor jou als zelfstandige om je rust te nemen.
Muziek luisteren is idd heel goed, doe ik ook veel, vooral als ik me depri/alleen voel, fleur ik altijd van op!

Hoi anoniem,

Ik lees dat je nu niet meer werkt. Ik weet hoe bedrijfsartsen kunnen zijn om iemand weer te laten werken. Sommige zijn er zo mee bezig om iemand weer snel weer aan het werk te krijgen, dat ze het probleem alleen maar daardoor kunnen verergeren.
Maar dat jij nu de luxe hebt om thuis te zijn lijkt me wel heel fijn. Je kunt je terugtrekken wanneer je lichaam en geest daar behoefte aan heeft.
Maar voel je soms niet helemaal alleen en eenzaam. Klink raar je moet rust nemen maar ik merk dat ik soms toch even fijn vind als er iemand bij me in de buurt is. Ja ike emoties gaan alle kanten op dan wil je dit dan wil je dat. Alles om maar een bepaalde rust te vinden.
Ben echt een muziek liefhebber en luister normaal van alles. Maar veel muziek zit toch emotie in en dan krijg ik weer gedachtes.
Maar luister nee veel feestmuziek, van die stomme meezingers. En dat had je me 2 jaar geleden niet hoeven te vragen, want dan had ik je gezegd nee die muziek komt er bij mij niet in.
Ben geen feestbeest en ook nooit geweest maar dit maakt me nu wel zo vrolijk dat ik er geen genoeg van krijgen. Heb een lieve hond en die zit me wel eens aan te kijken of ik wel helemaal in orde ben.

En boeken luisteren van bekenden Nederlanders die ook dit meegemaakt hebben vind ik veel steun in.

Heb vandaag gezegd als ik hier uit ben, dan ga ik een feestje geven met mensen om me heen die belangrijk voor me zijn geweest.
Veel mensen zullen dan versteld staan want ik was nooit van feestje of verjaardagen.

Wens je veel sterkte en blijf positief
Groet Aswin

Hoi Aswin
Ik voel me soms wel alleen maar daar kan ik goed mee omgaan. En we hebben ook een hond, begin elke dag met een wandeling van 3 kwartier/uur. Ik sport 2x per week (pilates) in een kleine groep. Daarnaast spreek ik af en toe af met vriendin voor lunch of film. Maar dat is altijd dubbel: gezellig maar daarna ben ik wel weer doodmoe.
Ik heb nog een lange weg te gaan (prognose herstel 2-3 jaar, ben nu 15 mnd bezig) maar deze fase is precies wat ik nu nodig heb: alleen maar rust/stilte en niets meer moeten. Ik moest mn hele leven zoveel van mezelf namelijk. En deed niet de dingen die bij me pasten.
Ik wens jou ook veel sterkte. We komen hier sterker uit.

Hoi Anoniem

Fijn om toch te horen dat het na al die tijd toch iets beter met je gaat en af en toe iets kunt ondernemen. Die fase zit ik helaas nog niet. Heb soms wel het idee om iets te doen maar als het moment daar is klap ik helemaal dicht.
Ja altijd maar dingen moeten dat is iets wat me ook steeds meer tegen gaat staan.
Onze maatschappij legt steeds meer druk op ons. Nu ik de 50 gepasseerd ben en de laatste jaren al verschillende bekenden van mijn leeftijd zijn overleden ben ik meer erover na te denken om meer te gaan genieten ipv altijd maar werken.
Ik wens jou ook veel sterkte en hoop dat je de komende tijd nog meer zult herstellen.

Groet Aswin

Hoi Aswin,

Je verhaal is voor mij heel herkenbaar. Ben nu 53 en heb jarenlang met die oogkleppen op maar gewerkt en gewerkt in een baan die ik niet aankon. Gezin verwaarloosd en maar 80 uur per week werken, zelfs in het weekend en op vakantie. Zolang het leuk is en je plezier hebt in je werk gaat het nog wel, maar toen kwam een jaar of 5 geleden veel frustratie om de hoek kijken. Is een lang verhaal dus bespaar je dat. Na 2 jaar frustratie door nieuwe CEO ben ik in elkaar geklapt. Maar ondanks dat bleef ik toch een paar uurtjes per dag vanuit thuis werken. Bedrijfsarts vond het prima en begon snel de uren op te schroeven terwijl ik aangaf dat ik er nog niet aan toe was. Na een paar maanden helemaal in elkaar geklapt. Binnen twee jaar kon ik er niet uitkomen en mijn contract werd beëindigd. Daarna in de WIA terecht gekomen. Heb altijd gezegd dat ik hier nooit in zou komen en kon me niet voorstellen dat iemand burnout kon geraken en nu zit ik er zelf in.

Jouw situatie lijkt me erg moeilijk. Ik begrijp de situatie, maar denk toch hoe moeilijk ook dat je een keuze moet maken. Zo doorgaan en denken dat je er op een dag vanzelf uitkomt gaat vrees ik niet gebeuren. Je lichaam schreeuwt om rust. Amber schreef hier over accepteren en er niet tegen blijven vechten en niet proberen alles met je hoofd te beredeneren. Daar heeft ze helemaal gelijk in, maar mij lukt dit nog steeds niet goed.

Ben nu 2.5 jaar officieel ziek, maar ben er nog steeds niet uit. Soms gaat het een week of twee goed en dan klap ik weer helemaal in elkaar. Waarom dat steeds gebeurt kom ik maar niet echt achter. Denk wel dat ik de situatie nog steeds niet kan accepteren

@Amber, je omschrijft dit perfect:

Als ik je 1 tip mag geven, vanuit eigen ervaring en wat ik bij anderen ook zie: zorg voor innerlijke acceptatie en overgave van je situatie. Is ontzettend lastig. Maar blijven vechten / je verzetten / alles met je hoofd proberen op te lossen, maakt juist dat je vast zit. Switchen van je hoofd naar voelen. Acceptatie, van jezelf en de situatie maakt je innerlijke rust creëert en dat is je basis voor herstel.

Je hebt ook helemaal gelijk. Mij lukt dit echter nog steeds niet na 2.5 jaar. Kan het maar niet accepteren en loslaten op een of andere manier. Blijf er tegen vechten en probeer nog steeds met mijn hoofd te beredeneren waarom ik in deze situatie zit.

Heb jij een tip hoe het jou wel gelukt is ?

Hoi Bert,

Super rot dat ook jij er al zo lang in zit.. Ik geloof dat het wel nodig is om te gaan onderzoeken, diepgaand, waarom je hier in zit. Dat kan van onverwerkte trauma’s, tot uit verbinding met je lichaam en daardoor geen grenzen aanvoelen en nog vele andere oorzaken hebben, vaak een combinatie van meerdere dingen. Mij hielp het om mijn hele leven na te lopen, alle emotionele gebeurtenissen te gaan doorvoelen, en alles er met radicale liefde en acceptatie voor jezelf te laten zijn. Daarvoor zul je voelen en denken moeten combineren. Als dat zelf niet goed lukt (sommige mensen zitten teveel op slot bijvoorbeeld, zeker als man zijnde is dat denk ik soms nog lastiger door maatschappelijke normen) kan een goede therapeut daar wellicht bij helpen. Zelf denk ik dat lichaamsgerichte therapie / somatic experiencing daar waardevol in kan zijn. Geef je onderdrukte emoties in elk geval gehoor..

Mindfulness, mediatie en het boek ‘de helende kracht van acceptatie’ heeft mij geholpen meer in acceptatie te komen. Niet enkel voor deze situatie, maar heb eigenlijk een hele mindset shift gemaakt. Leren loslaten. Van weerstand naar acceptatie. Het leven is veel te leuk en te mooi om al je energie te besteden aan dingen die jou geen energie geven. Dat mag je eigenlijk gaan herontdekken, genieten van de ‘simpelere’ dingen.

Helaas is het proces en de oorzaak voor iedereen anders, waardoor ik geen gouden tips kan geven maar wellicht heb je er iets aan.

Accepteren dat het nu zo is, vertrouwen en echt geloven dat het beter wordt en goed komt (ontzettend moeilijk, zeker na terugvallen) en je grenzen leren aanvoelen en die streng bewaken. Zacht en liefdevol naar jezelf zijn en je eigen ‘beste vriend’ worden als het ware. Dat is waar het denk ik een beetje op neerkomt, voor mij momenteel althans.

Als je steeds terugvalt komt dat mijns inziens omdat er of nog teveel stressfactoren zijn (intern of extern, kan dus ook onverwerkte trauma zijn), of omdat je je grenzen toch niet genoeg honoreert. En die liggen soms zo belachelijk laag dat het ook hartstikke moeilijk is om daar helemaal aan toe te geven, maar het is wel de enige manier om eruit te komen.. en vanuit die 0 lijn dan heel voorzichtig opbouwen met laagdrempelige dingen, wandelen, 1 op 1 afspreken met iemand, net wat voor jou fijn en haalbaar is.

Heel veel sterkte

Hallo Bert

Ja accepteren is het juiste woord. Dit probeer ik ook maar door bepaalde invloeden van buiten vind ik het soms moeilijk.
Ben al 30 jaar met mijn vrouw samen hebben veel meegemaakt. Mijn vrouw heeft lichamelijk de laatste jaren veel meegemaakt. Het begon met een kapotte evenwichtsorgaan gevolg niet meer stabiel kunnen lopen niet meer werken. Daar veel spanningen over gehad van hoe verder. Toen kwam er borstkanker met allerlei problemen die jaren veel spanningen hebben gegeven. Daarna kreeg ze een lichte hartaanval wat als een bom binnenkwam.
Al deze jaren heb ik gewerkt en in de achtbaan van ziekenhuis bezoeken van mijn vrouw gezeten.
Nu sinds 2 jaar is bij ons meer rust in huis.
Toen dacht ik zo nu kunnen we even bijtanken van de afgelopen jaren en toen zij mijn hoofd en lichaam boem.
Maar nu loop ik veel tegen onbegrip van mijn vrouw aan. Ze weet wat ik een burn-out heb.
Ik luister de laatste tijd veel boeken. Dit geeft me een bepaalde afleiding. Nu heb ik ook boeken over burn-out geluisterd en heb mijn partner ook laten luisteren om haar een beetje bewust te maken hoe ik soms me voel en denk.
Maar nu loop ik regelmatig tegen een vrouw die mij niet begrijpt. Ze is zorgt heel goed voor mij, maar ik mis het gevoel dat ik er nog bij hoor.
Ze weet dat ik soms met moeite de deur uit ga om te werken. En dan hoor alleen haar zeggen zo slecht geslapen maar ik ben wakker.
Vind het moeilijk om het te beschrijven. Het is een gevoel wat ik dan heb.
Wil haar niet als de een boeman laten overkomen maar vaak voel ik me niet begrepen en dat doet me heel veel pijn.
Ik mis dan iemand die me beschermt en een warm gevoel geeft.
Heb hier al heel vaak over gesproken met haar en dan is het 1 of 2 dagen gezelliger.


Sorry moest dit even kwijt. Wil niet als een zeur overkomen maar kan soms met niemand dit gevoel delen.

Groet Aswin

Helaas heel herkenbaar. Ben zelf 25 jaar getrouwd en vader van 4 kinderen. De situatie zorgt voor veel spanningen binnen het gezin en zeker ook binnen de relatie. Mijn vrouw is mijn "geklaag" onderhand helemaal zat en onze relatie staat op hoogspanning. Voel me zelf ook wel schuldig dat ik nu in deze situatie verzeild ben geraakt.

Mensen begrijpen niet in welke situatie je zit. Familie, partner, vrienden, (bedrijfs)artsen, werkgevers, opdrachtgevers, en zelfs psychologen. Ik zeg altijd je weet het pas als je het zelf meegemaakt hebt. Dus kun je ze iets kwalijk nemen ? Het is gewoon vreselijk moeilijk. Ik voel me ook vaak niet begrepen. Je kunt beter een been breken, dan zien mensen tenminste wat er aan de hand is !

Ik zit de hele dag thuis dus wordt er vanalles van je verwacht wat je niet waar kunt maken. Probeer zoveel mogelijk te doen, maar lukt vaak gewoon niet. Dat brengt spanning met zich mee...

Ik denk dat wat je meemaakt eerder standaard is dan uitzondering. Hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt.

Hoi Bert

Zou bijna willen zeggen fijn om te horen dat andere dit ook voelen en last van hebben. Maar ik zou het niemand gunnen om zo met je partner door het proces heen moet.
Snap dat het voor de vrouw ook niet makkelijk is maar ik heb heel lang mezelf aan de kant gezet ( dit met liefde en plezier gedaan) om maar het gezinsleven door te laten gaan. Maar nu moet ik echt aan mezelf gaan denken. Maar dit voelt voor mij zo egoïstisch en zo ben en wil ik niet gezien worden.
Wil haar ook niet steeds met mijn gezeur en gemopper lastig vallen. Soms sla bijna op tilt van allerlei kleine frustraties.
Kan me gelukkig goed beheersen kwa agressie want dat wil je zeker niet.
Heb hier in het veel therapie voor gehad en kan gelukkig daar nu mijn vruchten van plukken.
Soms zie je op die klote tv van verschrikkelijke familie drama’s en dan denk ik had dit voorkomen kunnen worden.
Het zullen niet allemaal mensen met burn-out klachten zijn maar de maatschappij legt wel een hoge druk bij mensen neer.

Ik roep nu soms dat ik thuis weg ga en dan ergens aan mezelf wil gaan werken.
Ergens waar geen stress is en je dag rustig kunt doorlopen.
Ja helaas een ideaal plaatje wat niet uitvoerbaar is omdat ik me nog plichtgetrouw voel voor mijn vrouw, ouders en kinderen.

Maar zo door gaan lijkt me ook geen goede oplossing. Sta altijd voor tips open omdat ik toch hier een uitweg in wil vinden.

Tot slot wat mij ook echt verbaasd van mezelf dat ik dit hier deel met anderen. Ben nooit zo open geweest naar anderen.
Maar we zullen volhouden en het gaat goed komen.
Hoop doet leven
Groet Aswin