Hallo Iedereen,
Ik hoop dat iemand met de volgende situatie ervaring heeft en mij van advies kan voorzien.
Na een lange en intense periode van bedlegerig te zijn geweest, is mijn moeder voor de zomer overleden. Tijdens deze periode werd halverwege duidelijk dat het niet goed zou komen en werd er een soort rouwproces al gestart. Na haar overlijden heb ik het verdriet dan ook "gewoon" kunnen toelaten en ik neem het zoals het komt.
Vlak na het overlijden van mijn moeder ( een goede 6 a 8 weken ) leerde ik iemand kennen. Het klikte vanaf het begin enorm goed en wij deelden dan ook van alles met elkaar. Zogezegd, sprongen we gelijk de diepte in, leerden we supersnel van alles over elkaar, we hadden het leuk en nou ja, dat heeft maar een x aantal weken geduurd. Het werd gauw al drama, miscommunicatie, ruzie en andere ellende. Al met al zijn we uit elkaar gegaan zonder dingen te hebben kunnen afsluiten, voor mijn gevoel dan.
En nu lijk ik te rouwen om haar op een manier dat ik continu aan haar denk ( we zijn inmiddels 3 maand verder ). Het ene moment ben ik woedend, dan ontzettend verdrietig, dan zit ik weer vol ongeloof en het andere moment kan ik genieten van de leuke momenten die wij hebben gehad.
Ik heb eerder break ups meegemaakt maar dit ken ik niet. Dat je je er zo labiel door kunt voelen, en dat door iemand die je amper hebt gekend. Ik denk dan ook dat ik via dit persoon rouw om mijn moeder? Wat echt een hele vage beleving is.
Met vriendelijke groet,
Anoniempje
Ik hoop dat iemand met de volgende situatie ervaring heeft en mij van advies kan voorzien.
Na een lange en intense periode van bedlegerig te zijn geweest, is mijn moeder voor de zomer overleden. Tijdens deze periode werd halverwege duidelijk dat het niet goed zou komen en werd er een soort rouwproces al gestart. Na haar overlijden heb ik het verdriet dan ook "gewoon" kunnen toelaten en ik neem het zoals het komt.
Vlak na het overlijden van mijn moeder ( een goede 6 a 8 weken ) leerde ik iemand kennen. Het klikte vanaf het begin enorm goed en wij deelden dan ook van alles met elkaar. Zogezegd, sprongen we gelijk de diepte in, leerden we supersnel van alles over elkaar, we hadden het leuk en nou ja, dat heeft maar een x aantal weken geduurd. Het werd gauw al drama, miscommunicatie, ruzie en andere ellende. Al met al zijn we uit elkaar gegaan zonder dingen te hebben kunnen afsluiten, voor mijn gevoel dan.
En nu lijk ik te rouwen om haar op een manier dat ik continu aan haar denk ( we zijn inmiddels 3 maand verder ). Het ene moment ben ik woedend, dan ontzettend verdrietig, dan zit ik weer vol ongeloof en het andere moment kan ik genieten van de leuke momenten die wij hebben gehad.
Ik heb eerder break ups meegemaakt maar dit ken ik niet. Dat je je er zo labiel door kunt voelen, en dat door iemand die je amper hebt gekend. Ik denk dan ook dat ik via dit persoon rouw om mijn moeder? Wat echt een hele vage beleving is.
Met vriendelijke groet,
Anoniempje
Anoniempje
13-11-2024