Ik ben een vrouw van in de 30 en ben 6 jr getrouwd. We hebben 4 kinderen.
Onze relatie heeft zich altijd gekenmerkt door veel ruzie. Dit ontstond, zoals in de meeste gevallen, vanuit 2 kanten.
Sinds een half jaar weet ik dat ik een progressieve neurologische ziekte heb, waarbij de toekomst zeer onzeker is geworden. Ik denk oprecht dat mijn man het vervelend vindt dat " ons" dit overkomt, maar we kunnen het het moeilijk over hebben. Toen ik voor mijn 1e behandeling voor een dag werd opgenomen in het ziekenhuis wilde hij mij gewoon bij de deurvan het ziekenhuis afzetten. Ik was die dag al zeer gespannen en vond en vind dit echt een heel gekke reactie.
Ik werd boos en vond dat hij mee moest gaan naar binnen. Hij vind mij reactie overdreven en is gewoon weg gegaan waardoor ik me de 1e behandeldag behoorlijk alleen heb gevoeld. Geen berichtje , geen belletje.
Bij de 2e behandeldag ben ik gebracht door een vriendin en zou mijn echtgenoot me ophalen. ( dit kwam praktisch het beste uit voor de kids, we hebben weinig oppasmogelijkheden)
Ook de 2 dag in het ziekenhuis weer geen enkele vorm van belangstelling.. geen berichtje/ geen belletje. Ik voelde me zo ontzettend eenzaam.
Na 6 uur in het ziekenhuis belde ik dat ik klaar was . Hij moest nog even wat dingen afronden en zou wegrijden... zit je daar een uur voor zo' n ziekenhuis te wachten. Ik voelde me lichamelijk ook zeker geen 100% met aldie troep in mijn lijf...
Ik was woest toen hij arriveerde, maar dacht wel: hou het bij jezelf.
Dus ik zei: ik heb me zo fucking alleen gevoeld vandaag.. waarom hoor ik niks van je?
Hi zei: " hallo, ik heb ook mijn werk en kids "
Toen ontplofte ik wel een behoorlijk.. hij zei: als je wilt zeiken kun je beter uitstappen en dat heb ik gedaan.. wat een toestand.. een vriendin heeft me uiteindelijk thuis gebracht.
We zijn enkele maanden verder en ik heb meerdere keren bespreekbaar gemaakt, maar hij weigerde excuses te maken. Hij vond mij boosheid gewoon gestoord PUNT.
Nu het op een echtscheiding lijkt te draaien kan meneer ineens wel zeggen: ik had het beter moeten doen... ik denk dat dit te laat is. Ik heb weinig vertrouwen in onze toekomst samen.kan ik op hem bouwen als ik nog verder lichamelijk achteruit ga?
Onze relatie heeft zich altijd gekenmerkt door veel ruzie. Dit ontstond, zoals in de meeste gevallen, vanuit 2 kanten.
Sinds een half jaar weet ik dat ik een progressieve neurologische ziekte heb, waarbij de toekomst zeer onzeker is geworden. Ik denk oprecht dat mijn man het vervelend vindt dat " ons" dit overkomt, maar we kunnen het het moeilijk over hebben. Toen ik voor mijn 1e behandeling voor een dag werd opgenomen in het ziekenhuis wilde hij mij gewoon bij de deurvan het ziekenhuis afzetten. Ik was die dag al zeer gespannen en vond en vind dit echt een heel gekke reactie.
Ik werd boos en vond dat hij mee moest gaan naar binnen. Hij vind mij reactie overdreven en is gewoon weg gegaan waardoor ik me de 1e behandeldag behoorlijk alleen heb gevoeld. Geen berichtje , geen belletje.
Bij de 2e behandeldag ben ik gebracht door een vriendin en zou mijn echtgenoot me ophalen. ( dit kwam praktisch het beste uit voor de kids, we hebben weinig oppasmogelijkheden)
Ook de 2 dag in het ziekenhuis weer geen enkele vorm van belangstelling.. geen berichtje/ geen belletje. Ik voelde me zo ontzettend eenzaam.
Na 6 uur in het ziekenhuis belde ik dat ik klaar was . Hij moest nog even wat dingen afronden en zou wegrijden... zit je daar een uur voor zo' n ziekenhuis te wachten. Ik voelde me lichamelijk ook zeker geen 100% met aldie troep in mijn lijf...
Ik was woest toen hij arriveerde, maar dacht wel: hou het bij jezelf.
Dus ik zei: ik heb me zo fucking alleen gevoeld vandaag.. waarom hoor ik niks van je?
Hi zei: " hallo, ik heb ook mijn werk en kids "
Toen ontplofte ik wel een behoorlijk.. hij zei: als je wilt zeiken kun je beter uitstappen en dat heb ik gedaan.. wat een toestand.. een vriendin heeft me uiteindelijk thuis gebracht.
We zijn enkele maanden verder en ik heb meerdere keren bespreekbaar gemaakt, maar hij weigerde excuses te maken. Hij vond mij boosheid gewoon gestoord PUNT.
Nu het op een echtscheiding lijkt te draaien kan meneer ineens wel zeggen: ik had het beter moeten doen... ik denk dat dit te laat is. Ik heb weinig vertrouwen in onze toekomst samen.kan ik op hem bouwen als ik nog verder lichamelijk achteruit ga?
Anoniem
05-01-2024
