Al meer dan 20 jaar jaar zijn we getrouwd. We hebben 2 puberende kinderen waarvan eentje met een vorm van autisme. Dat laatste draagt eraan bij dat het gezins leven best wel zwaar is en we moeten veel schakelen om het kind met autisme comfortabel en handelbaar te houden.
Maar dat is eigenlijk niet het grootste probleem. Het probleem is ons huwelijk We hebben al vele jaren geen sex meer en we groeien uit elkaar.
We slapen ook gescheiden vanwege snurken van ons beiden. Mijn vrouw zoekt haar troost in het geloof en ik in sex en drugs en rock&roll en sport. We hebben allebei ons eigen vrienden en kenissen. En toch hebben we wel vaak dezelfde humor, hebben we ook wat gezamelijke kennissen en af en toe lol samen. Maar het is ook vaak eenzaam. Dan praten we niet met elkaar en hebben we misverstand op misverstand en veel ruzie.
Eigenijk was de sex al vaker matig en heb ik vaak de gedachte dat we beter uit elkaar hadden moeten gaan voordat we kinderen kregen.
Maar goed, ik hou ziels veel van ze en ben ook bang dat als we gaan scheiden dat vooral de oudste met autisme ontspoort.
Ik ben vaak jaloers op mensen die wel (naar het lijkt) een leuke relatie hebben en eigenlijk zou ik niets liever willen dan een leuk huwlijk en gezin met een gezond sexleven, maar het zit er denk ik niet meer in.
Vaak voel ik me neerslachtig en eenzaam, terwijl ik dat feitelijk niet ben.
Zelfs al zouden we alsnog uit elkaar gaan, wat dan? Je hebt ook niet zomaar een ander huis ofzo tegenwoordig. Zo graag zou ik weer is echt verliefd willen zijn en dat willen voelen met alles wat daarbij hoort. En dan voel ik me weer schuldig en verdrietig.
Maar dat is eigenlijk niet het grootste probleem. Het probleem is ons huwelijk We hebben al vele jaren geen sex meer en we groeien uit elkaar.
We slapen ook gescheiden vanwege snurken van ons beiden. Mijn vrouw zoekt haar troost in het geloof en ik in sex en drugs en rock&roll en sport. We hebben allebei ons eigen vrienden en kenissen. En toch hebben we wel vaak dezelfde humor, hebben we ook wat gezamelijke kennissen en af en toe lol samen. Maar het is ook vaak eenzaam. Dan praten we niet met elkaar en hebben we misverstand op misverstand en veel ruzie.
Eigenijk was de sex al vaker matig en heb ik vaak de gedachte dat we beter uit elkaar hadden moeten gaan voordat we kinderen kregen.
Maar goed, ik hou ziels veel van ze en ben ook bang dat als we gaan scheiden dat vooral de oudste met autisme ontspoort.
Ik ben vaak jaloers op mensen die wel (naar het lijkt) een leuke relatie hebben en eigenlijk zou ik niets liever willen dan een leuk huwlijk en gezin met een gezond sexleven, maar het zit er denk ik niet meer in.
Vaak voel ik me neerslachtig en eenzaam, terwijl ik dat feitelijk niet ben.
Zelfs al zouden we alsnog uit elkaar gaan, wat dan? Je hebt ook niet zomaar een ander huis ofzo tegenwoordig. Zo graag zou ik weer is echt verliefd willen zijn en dat willen voelen met alles wat daarbij hoort. En dan voel ik me weer schuldig en verdrietig.
Bernard
10-01-2024
