We hebben jaren nagedacht over een hond en vorig jaar definitief allebei gekozen voor een pup. Ze is nu een aantal weken bij ons. Ze heeft al veel geleerd, ook in ons gezin met 4 kids (3 tieners en een jonger kind) waarin het best dynamisch is.
Mijn man vindt haar teveel, het is te onrustig. Terwijl ik denk: het is zeker pittig, maar, we hebben hier samen voor gekozen, ze wordt al rustiger door de structuur, leeftijd, en over een halfjaar is ze 1. Dit hoort bij een pup, ik kan het overzien, het komt wel goed.
Ik doe er echt alles voor, van de vroege morgen, tot aan slapen. Lees me zelf in, train. Mijn man doet een beetje.
Mijn man zegt: het staat tussen ons in. Ik zeg: ik houd rekening met jou, ze gaat ook naar oppas, dan zijn er momenten rust.
We hebben met de kinderen gesproken, ook op tafel gelegd wat mijn man ervaart en hoe ik dat ook moeilijk vindt voor hem. Maar, de kinderen willen ook niet dat de hond weggaat. Het zorgt voor verbondenheid en we hebben er zolang op gewacht: nu moet je ook verantwoordelijkheid nemen.
Ik word gek: hij blijft zeggen: ik wil die hond niet, ze moet weg, ik trek het niet, neem mijn gevoel serieus. En ik wil hem niet 'overspannen' hebben, luister serieus naar hem, maar vind het ook niet oké om dan nu de hond weg te doen, met alle verlies voor de kinderen (die ook echt verdrietig hierop reageren). Ik zit klem: wat moet ik doen?
Mijn man vindt haar teveel, het is te onrustig. Terwijl ik denk: het is zeker pittig, maar, we hebben hier samen voor gekozen, ze wordt al rustiger door de structuur, leeftijd, en over een halfjaar is ze 1. Dit hoort bij een pup, ik kan het overzien, het komt wel goed.
Ik doe er echt alles voor, van de vroege morgen, tot aan slapen. Lees me zelf in, train. Mijn man doet een beetje.
Mijn man zegt: het staat tussen ons in. Ik zeg: ik houd rekening met jou, ze gaat ook naar oppas, dan zijn er momenten rust.
We hebben met de kinderen gesproken, ook op tafel gelegd wat mijn man ervaart en hoe ik dat ook moeilijk vindt voor hem. Maar, de kinderen willen ook niet dat de hond weggaat. Het zorgt voor verbondenheid en we hebben er zolang op gewacht: nu moet je ook verantwoordelijkheid nemen.
Ik word gek: hij blijft zeggen: ik wil die hond niet, ze moet weg, ik trek het niet, neem mijn gevoel serieus. En ik wil hem niet 'overspannen' hebben, luister serieus naar hem, maar vind het ook niet oké om dan nu de hond weg te doen, met alle verlies voor de kinderen (die ook echt verdrietig hierop reageren). Ik zit klem: wat moet ik doen?
Cornelie
13-01-2024
