Het leven heeft mij niks te bieden door chronische pijn

Vrouw, 51 jaar, gehuwd.
Ik heb al 12 jaar een chronische ziekte, elke dag pijn, behandelingen slaan niet aan, nevenwerkingen, sociale contacten verdwijnen, niet meer kunnen werken. Ik voel mij eenzaam, onbegrepen, mijn aandorning is niet zichtbaar. Binnenshuis loop ik depressief rond, buitenshuis moet ik de schijn ophouden. Mijn man kan hem ergens niet inleven in mijn situatie, probeert begrip op te brengen, maar raakt alles een beetje gewoon. Al 4 jaar denk én spreek ik over zelfmoord of euthanasie. Artsen willen mij naar een psycholoog sturen. Geprobeerd, maar die mensen kúnnen mijn dagelijks lichamelijk lijden niet wegnemen met erover te praten! Mijn man houdt mij niet tegen. "Als het dat is wat je wilt." Ik ga niet over 1 nachts ijs, ik bereid alles voor, ook voor de achterblijvers. Ik heb nog geen idee hoe ik eruit zal stappen. Liefst zo pijnloos mogelijk. Ook nog geen idee wanneer. Ik voel dat mijn man hem nu al losmaakt van mij, om zichzelf de pijn te besparen. Denk ik. Ik begrijp hem. Het leven heeft mij niks meer te bieden, dus wil ik mijn leven terug geven. Hopend op enig begrip.