Ik sukkel al 2jaar met pijn in handen en polsen. Spontaan op komen zetten. Nog steeds in de medische mallemolen maar niemand die nog iets weet of snapt waar het vandaan komt. Zelfs in buitenland al geweest, zonder resultaat.
Psychisch vreet dit aan me, al 2 jaar thuis, baan kwijt. Enorme onzekerheid, uwv als zwaard van Damocles hangend boven mijn hoofd. Wacht al 3 weken nerveus op belletje voor de keuring..
Toen ging afgelopen zaterdag mijn partner weg voor vakantie met zijn vader. Iets waar ik op aangedrongen heb. Volgend jaar kan het misschien niet meer. Maar toen hij zaterdagmiddag met zijn koffer.vrolijk vertrok brak er iets in mij. Ik doe nog steeds niks anders dan huilen vanwege het beeld dat hij me verliet met die koffer. Slapen lukt niet vanwege dat beeld en het heftige gevoel dat het me geeft. Ik kan er nergens mee heen. Mijn kinderen van 13 en 11 wil ik hier niet mee belasten. En ik zou niet weten wie me zou begrijpen. Tussen mijn 1e afspraak met de praktijkondersteuner en de 2e afspraak zit 10 weken. Dus over 3 weken kan ik pas weer terecht. Maar ik merk dat ik door dat beeld ineens zo diep zak dat ik geen weg met mezelf weet. Met mijn partner kan ik niet praten nu (of later) want dan verpest ik zijn vakantie. Maar ik zie nergens geen lichtpuntje meer. En ik weet niet wat te doen of waarheen te gaan. Ik voel me zo ellendig. Loop vanaf zaterdag alleen maar te janken. En ik begin hierdoor te geloven dat ik niet nodig ben en door niemand gemist.
Psychisch vreet dit aan me, al 2 jaar thuis, baan kwijt. Enorme onzekerheid, uwv als zwaard van Damocles hangend boven mijn hoofd. Wacht al 3 weken nerveus op belletje voor de keuring..
Toen ging afgelopen zaterdag mijn partner weg voor vakantie met zijn vader. Iets waar ik op aangedrongen heb. Volgend jaar kan het misschien niet meer. Maar toen hij zaterdagmiddag met zijn koffer.vrolijk vertrok brak er iets in mij. Ik doe nog steeds niks anders dan huilen vanwege het beeld dat hij me verliet met die koffer. Slapen lukt niet vanwege dat beeld en het heftige gevoel dat het me geeft. Ik kan er nergens mee heen. Mijn kinderen van 13 en 11 wil ik hier niet mee belasten. En ik zou niet weten wie me zou begrijpen. Tussen mijn 1e afspraak met de praktijkondersteuner en de 2e afspraak zit 10 weken. Dus over 3 weken kan ik pas weer terecht. Maar ik merk dat ik door dat beeld ineens zo diep zak dat ik geen weg met mezelf weet. Met mijn partner kan ik niet praten nu (of later) want dan verpest ik zijn vakantie. Maar ik zie nergens geen lichtpuntje meer. En ik weet niet wat te doen of waarheen te gaan. Ik voel me zo ellendig. Loop vanaf zaterdag alleen maar te janken. En ik begin hierdoor te geloven dat ik niet nodig ben en door niemand gemist.
Mamadje
21-01-2024
