Ik heb dit forum gevonden omdat ik ergens van me af wil schrijven, ik ben inmiddels 30 en kan me geen dag herinneren dat ik echt gelukkig ben geweest, al vanaf de basisschool kan ik mij heugen dat ik nergens bij hoorde, zocht naar verkeerde in iedergeval aandacht, thuis viel ik best weg doordat mijn broer druk en baldadig was daar ging alle aandacht heen, mijn vader vertelde mij toen ik 5jaar oud was dat hij liever geen kinderen had willen hebben hier denk ik nog wekelijks aan, ik werd gepest op school omdat ik iets zwaarder was en ook al vroeg menstrueerde en last had van andere veranderingen. Ik kwam vaak thuis en werd niet opgevangen ik heb me alleen gevoeld altijd. Nu inmiddels 30jaar wel een partner maar die blijkt mij vaak niet helemaal te begrijpen. Ik heb veel meegemaakt en heb vele angsten o.a sociale angst dit belemmerd mij enorm en niemand snapt waar het vandaan komt behalve ik zelf maar vind het ook lastig uit te spreken sinds 8maand nu bij een therapeut en ik zie weinig verbetering elke dag huil ik en baal ik van de eenzaamheid en m'n somberheid die ik voel nog steeds trek ik problemen aan ik heb moeite met mensen die snel over je oordelen, over je heen lopen ik kan niet goed voor mijzelf opkomen het zit me momenteel allemaal zo hoog dat ik het gevoel heb dat ik ga omvallen. Ik trek het gewoon soms even niet. Maar alles om je heen gaat maar door niemand heeft oprecht tijd om naar je te luisteren en vinden je maar lastig. Te veel klagen maakt niet populair. Maar hoe ga ik met deze last om?
Anoniem.
14-11-2024
