Herkenning?

Nethetzelfde ad hand. Op 04-11-23 is de bom gebarsten. Mijn vrouw wil plots scheiden. TOTAAL niet zien aankomen. 17 j samen en 2 prachtige kinderen, huisje afbetaald, kortom, alles netjes op orde. Opeens was er niets nog goed genoeg. Na een tijdje besefte ik dat zij in een MLC zit, totaal geen sympatie meer voor mij of het gezin, ze reageert koud en emotieloos. Ik ben 7 weken na 04-11 vertrokken thuis en weet mij echt geen raad. Waarom moet dit ons overkomen?? Zij zit ook met andere zaken uit het verleden in haar hoofd. Ik vermoed dat ze ons de schuld geeft van deze zaken die gebeurt zijn in haar leven. Ze werd ook verliefd op iemand anders, deze heeft haar verliefdheid echter niet beantwoord.
Ik vraag mij af hoe het nu verder moet, komt ze ooit nog tot besef, volgens haar is er niets mis en maakt ze heel rationele keuzes en is ze er heel gelukkig mee...

Vervolg: vandaag de kogel door de kerk. Hij wil niet meer verder. Heb hem de ruimte gegeven om eea uit te zoeken. Maar mijn gevoel zegt dat hij deze tijd heeft gebruikt om een nieuw leven op te gaan bouwen. Daarbij gesteund door een vrouwelijke, gescheiden collega die hem begrijpt, voor hem klaar staat enz…. Zoveel verdriet nu en aan de andere kant denk ik; ik verdien beter… hoop ooit hier sterker uit te komen en dat hij gaat beseffen wat hij allemaal weggegooid heeft vandaag.

Wat afschuwelijk voor je. Maar zo herkenbaar wat je schrijft. Zogenaamd ligt alles aan de partner (jou) maar eigenlijk zit hij met zijn eigen onvrede en is er niets meer goed. Wordt egoïstisch. Hij heeft wsl inderdaad die tijd op die manier benut. Oneerlnaar jou. Er zit een soort patroon in:. Onvrede, stil, chagrijnig. Als je vraagt wat iscer? Zegt hij niets. Daarna komt hij op de proppen met de vrouw die hem begrijpt... je moet niet raar kijken als dat over 2 jaar weer over is. Daar heb jij niets aan maar zou zo maar kunnen.

Zit jij momenteel in dezelfde situatie of ben jij er al een stuk verder in Sabine?

Mijn ex heeft besloten zijn jeugdliefde weer te contacten. Ook zij had een relatie. Maar mijn ex en zij gaan nu samen verder....

Mijn situatie is exact hetzelfde, alleen was mijn partner niet kritisch naar mij toe. Hij had het er wel moeilijk mee, maar heeft nu toch voor de ander gekozen na 1,5 jaar twijfelen.

Ik vind het jammer dat je hier nooit verhalen leest van mensen na een jaar of 5, zijn al die mannen dan nog steeds gelukkig met hun sm? Aan de andere kant begrijp ik het ook wel, want ik hoop dat ik t.z.t. ook niet meer hier te vinden ben om troost te zoeken, maar dat ook ik gelukkig ben met mijn nieuwe leven.


Sterkte allemaal!

Ik geloof nooit dat ze allemaal happy zijn na de eerste 1.5 jr verliefdheid. Na die tijd komen ze met beide benen op de grond en merken dan dat dat ook gewoner wordt. Andere kennis van mij na 30 jr huwelijk ook uit elkaar. Hij voelde het ook niet meer en was ook verliefd op iemand anders waar hij mee verder ging. Na 1.5 jr waren ze uit elkaar.....

Ik denk dat ook die voorbeelden er meer zijn dan je denkt.

Wat afschuwelijk dat hij voor die ander heeft gekozen....toch moet je ook dan maar zien of dat allemaal goed gaat op de lange termijn. Het gras lijkt altijd groener.....

Klopt ook zeker! Ik vraag me af of de persoon in mlc beseft wat de achterblijvers doormaken (partner en kinderen).

Beste Nn,

Ik vermoed dat een persoon in mlc totaal niet beseft wat ze de achtergelaten partner en kinderen aandoen. Tenminste toch niet in een vroeg stadium. Als ze ooit rockbottom gaan kan het besef komen, als ze ontwaken uit hun mlc en hun eigen problemen kunnen aanpakken.
Dit is toch wat ik lees in verschillende artikels.

Ik zou daarom zo graag lezen van mensen die inderdaad ontwaakt zijn……

Niet te geloven maar toch waar…. Na 1,5 dag het verzoek om te praten. Heeft de verkeerde keuze gemaakt. Heeft sex gehad met zijn collega maar is hier niet trots op. Wil alsnog gaan uitzoeken of we er samen uit kunnen komen. Heeft daarnaast het contact met haar vandaag verbroken. Wat een rollercoaster.

Wat fijn voor jou Marijke! Het is misschien nog niet veel maar jullie praten toch en kijken samen of jullie er toch kunnen uitkomen.
Ik wou dat ik en mijn vrouw ook zouden praten, echter, dit zit er totaal niet in, 03-06 zal de bevestigingsakte van onze scheiding getekend worden. Definitief game over dus.

Nn, als je eens kijkt en leest op de site "Get Real" vind je verhalen van mensen die in een MLC gezeten hebben, je leest er ook verzoeningsverhalen, getuigenissen van ervaringsdeskundigen. Ik heb door daar te lezen veel inzichten gekregen en bepaalde reflecties kunnen maken naar mijn situatie. Op yumpu las ik het verhaal van een ex-midlifecriser. Een openbaring.

Hopelijk kun je er samen uitkomen Marijke. Maar doe rustig aan.

Wat fijn Marijke! Niet eenvoudig maar toch een soort van erkenning.

Nare week voor jou Gert! Get-real heeft mij ook al geholpen! Yumpu moet ik opzoeken. Wat ellende is dit toch, niet te bevatten!

Ik hoop het ook maar het vertrouwen is totaal verdwenen. Ik heb het gevoel constant aan te staan. Dank voor jullie lieve reacties allemaal. Heb er veel aan gehad. Zal zeker af en toe hier nog op gaan kijken. Wens jullie verder alle kracht toe om met dit om te gaan….. ik hou jullie op de hoogte

@Marijke, sterkte maar ik vermoed dat je 2de keuze bent. Zij heeft er een punt achter gezet. Je relatie is gebaseerd op een leugen en je zet onbewust die leugen door. Let op mijn woorden, hij gaat je dit opnieuw flikken. Voor nu heeft hij niemand anders, hij is aan de kant gezet. Je klampt je vast aan iets wat gebroken is en niet meer hersteld kan worden. Been there done that. Kies voor jezelf.

Hoe gaat het Marijke?

Ik denk soms dat het beter gaat, maar er hoeft maar 'dit' te gebeuren en ik kom weer in de piekermodus over hoe dit heeft kunnen gebeuren. Het loslaten vind ik ook erg lastig!

Dan straks de vakantie, waarin ik de kinderen 3 weken niet zie... dat vind ik zo oneerlijk. Als je hier samen voor kiest is het een consequentie, maar ik heb hier niet voor gekozen en heb er ook niet voor mogen vechten (er was ook niet te vechten, want het lag niet aan mij volgens de man in MLC).

Hopen dat ik (en jullie ook allemaal) hier goed uitkomen!

Vind het lastig om me open te stellen. Bang voor de volgende klap. Ik voel nog zoveel afstand vanuit hem dat ik mij afvraag of hij er echt voor wil gaan om eruit te komen. Ik herken inderdaad je gevoel. Je voelt je soms heel wat maar wordt zo omver geblazen. Ik kan dan echt helemaal over de toeren zijn en alleen maar huilen. Ik heb geen idee hoe hier ooit weer “goed” uit komen….

Het antwoord zal tijd zijn. Lastig maar waar.

Lastig Marijke, maar zo herkenbaar (al zit ik nu niet in de fase van 'verzoening'. Maar dat niet meer kunnen stoppen met huilen.... echt zo naar. En sommige dagen gaan ook heel goed hoor, daar houd ik me maar aan vast. Hopen dat het er steeds meer worden en dat ik gewoon zelf sterker word. Ik las laatst een stukje over het verschil tussen een 'gewone' scheiding en een scheiding n.a.v. een MLC. Dat is wel echt andere koek en we hebben er mee te dealen.

Sterkte maar weer!

Lastig Marijke, maar zo herkenbaar (al zit ik nu niet in de fase van 'verzoening'. Maar dat niet meer kunnen stoppen met huilen.... echt zo naar. En sommige dagen gaan ook heel goed hoor, daar houd ik me maar aan vast. Hopen dat het er steeds meer worden en dat ik gewoon zelf sterker word. Ik las laatst een stukje over het verschil tussen een 'gewone' scheiding en een scheiding n.a.v. een MLC. Dat is wel echt andere koek en we hebben er mee te dealen.

Sterkte maar weer!

Hier net hetzelfde verhaal, van de ene op de andere dag besloot hij dat hij niet meer verder wou. 20 jaar samen en twee kinderen: het wordt zomaar opgegeven, geen kans om voor de relatie te vechten ook al waren er voorheen geen noemenswaardige problemen. Eerst nog beweren dat er niemand anders is, maar een week later toch toegegeven.
Je moet verder voor de kinderen ondanks het feit dat je je zo waardeloos voelt door zomaar vervangen te worden. Daardoor zou ik toch ook graag weten of die ‘nieuwe’ blijvertjes zijn. Blijven ze meestal bij de vervangster of blijft dit meestal toch niet duren?
Ook van mij veel sterkte aan iedereen die hetzelfde meemaakt, nooit gedacht…

@Nn:
Ik las, denk ik dan, hetzelfde stukje over een gewone scheiding tov een scheiding nav een MLC, het was te lezen op midlfe-midlove dacht ik. Voor mijn gevoel staat daar precies beschreven hoe het in z'n werk gaat en wat we nu allemaal meemaken. Zo herkenbaar en erg droef allemaal.
Ik vind het soms een raar gevoel, tis te zeggen, zien de omstaanders en de buitenwereld wat er ECHT gaande is, of worden onze scheidingen aanzien als een zoveelste normale scheiding? Met normale scheiding bedoel ik dat beide partners allebei de relatie willen beeindigen en in vrede uit elkaar gaan. Bij ons is er geen sprake van "beide partners gaan in vrede uit elkaar", aangezien 1 van beide er drastisch mee wil ophouden en de ander verweesd en in shock achterblijft...

Zo jammer en triest,...

Grtjs, Gert.

Zojuist zelf besloten een eind aan het huwelijk te maken. Het contact verbreken bleek toch niet zo makkelijk…… nam totaal geen verantwoordelijkheid voor het opnieuw aangaan van dit contact. (Ik kreeg via via te horen dat dit er weer was geweest) was alleen oppervlakkig geweest maar had het niet nodig gevonden het te vertellen. Weer zo kil en afstandelijk. Zelfs toen ik zei met pijn in mijn hart deze keus te moeten maken. Wat een nachtmerrie is dit 😭

Heel dapper Marijke, maar wat ontzettend verdrietig deze gang van zaken. Heel veel sterkte!

Idd, hoe erg verdrietig is dit allemaal.

@Marijke: In 1 van je vorige berichten sprak je over het feit dat er bij jou meer kapot was dan je aanvankelijk gedacht had. Ik vind het zo erg dat dat nu gebleken is. Hou je goed en recht je rug! Meer kan je niet doen, hard, maar zo is het.
Ik heb het gevoel dat er bij mij ook teveel kapot is om nog tot enige verstandhouding met mijn ex-vrouw te komen, alles heeft er te diep, te hard en te fel ingesneden.

Hi Marijke,
Idd dapper.maar het lijkt bijna alsof je geen keus had. Ik wens je veel sterkte. Ik merk dat ik ook nog steeds niet los van hem ben in m'n hoofd....

Hey Sabine,
Voelt helemaal niet als dapper. Ik had voor mijn gevoel ook geen keus. Maar moet je jezelf dan zo kapot laten maken door iemand waar je zoveel van houdt? Zelfs de kinderen hadden zoiets van; hoever laat je je dit aandoen….. het was de moeilijkste stap ooit gezet. En zelfs na een half jaar spookt hij constant door mijn hoofd met alles. En daar ben je dan zo lang mee samen geweest en heb je lief en leed gedeeld. Voelt zo gemeen en oneerlijk. Alsof je als een stuk vuil aan de kant wordt gezet.

@Marijke, kijk op ouders.nl topic verder na ontrouw. Hier vind je wat tips in jouw situatie

Dank je wel anoniem. Zal eens kijken

Ja het is bizar dat je iemand die je zo goed kent, helemaal niet blijkt te kennen....zeker oneerlijk.
Ik herken het gevoel...

Ik geloof nog steeds dat ik mijn man kende en ik ben er zelfs van overtuigd dat hij dit van zichzelf niet had verwacht (hij was daar behoorlijk zwart-wit in). Als ik hem niet goed zou kennen, voelt die 25 jaar helemaal als een leugen. Het lijkt wel alsof een mlc iemands hoofd in vliegt en daar settelt tot???

Ik probeer soms ook maar te stoppen met analyseren. Ik heb zo ontzettend veel gepiekerd over het hoe en waarom (mijn partner is totaal niet negatief over mij, maar ondertussen wel met iemand anders). Het is niet te bevatten…..

Hoe gaat het met iedereen? Ik vind het soms zo lastig dat de man in mlc doet alsof het heel normaal is om een leven achter te laten en zo een nieuw leven in te stappen. Vandaag is weer zo’n dag, meestal als de kinderen naar hem toe gaan. Ik zou het makkelijker vinden om hem even helemaal niet te zien. En jullie?

Nn, hoe oud is je man over mlc gesproken?

Hallo Nn, fijn dat je vraagt hoe het met iedereen hier gesteld is. Ik had het er gisteren nog over met een vriendin die hetzelfde vroeg. Met mij gaat het redelijk goed tot goed, gezien hetgeen er allemaal gebeurt is en wat we hebben moeten doorstaan en aanvaarden. Er is en blijft echter 1 ding, bij mij althans, door mijn hoofd spoken. Dat is de vraag WAAROM dit allemaal moet gebeuren. Ik heb er van mijn ex-vrouw nooit een deftig antwoord op gekregen en dat zal waarschijnlijk ook nooit meer gebeuren. (Al weet je nooit natuurlijk). Ik denk dat we allemaal zelf moeten proberen de antwoorden op deze vraag in te vullen. Volgens mij kan je pas echt iets loslaten, aanvaarden of plaatsen, noem het gelijk je wil, als er echt een antwoord is op de vraag waarom. Alé, zo voelt het voor mij toch...

Subiet ga ik mijn kinderen halen, ik weet zeker dat zij er niet zal zijn, het zal haar moeder zijn, mooi, hoef ik haar alvast vanmorgen niet te zien. Vanavond breng ik mijn kinderen terug, meestal komt mijn ex-vrouw even uit de garage ons tegemoet maar ze zwijgt in alle talen. Ik bekijk haar meestal niet, geef de kinderen een knuffel en ga rustig terug naar mijn auto. Ik hou het allemaal zo kort mogelijk.
En idd Nn, volledig met je eens, in deze fase van mijn leven zou ik mij ex liever helemaal niet zien.

Groetjes aan allen, Gert.

Mijn man is 50, altijd happy geweest en nu was daar de collega en de drang naar een ander leven.

Ik kan soms zo boos wakker worden, maar soms ook heel verdrietig , soms met medelijden en soms heel sterk. Maar wat een vreselijke periode is dit. Mijn boosheid van nu maakt nl dat de situatie voor de kinderen niet optimaal is, maar ik kan het zeker nu niet opbrengen om als vrienden uit elkaar te gaan.

Ik haal best veel ‘troost’ uit dit forum. Ben enorm benieuwd hoe het met iedereen gaat!

Hallo Nn,
Ook blij dat er nog eens iemand wat schrijft hier.

Met mij gaat het relatief goed.

Er blijven evenwel nog steeds 2 vragen door mijn hoofd spoken.
1. De vraag, "WAAROM" moet dit allemaal gebeuren?
2. En de vraag: Met welke gedachten zit mijn ex-vrouw nu in haar hoofd? Hoe voelt ze zich met de nieuwe situatie, is ze er tevreden, supergelukkig mee? Is er enige vorm van spijt over hetgeen er gebeurt is?

Deze 2 vragen zullen (voorlopig toch) onbeantwoord blijven vermits er geen aanstalten gemaakt worden om eindelijk eens een goed gesprek te hebben. Ik sta volledig open voor een gesprek maar vermoed dat mijn ex hier anders over denkt, aangezien ze geen toenadering zoekt. Geen toenadering zoeken zou ik natuurlijk ook kunnen interpreteren als dat ze hier totaal geen behoefte aan heeft, maar dat is nu net hetgeen zo hard en oneerlijk is. Maar ik zal het ermee moeten doen. Aan de andere kant zou een verduidelijking welkom zijn om toch enigszins dit drama dit op een waardige en respectvolle manier te kunnen afsluiten.

Hoe gaat het met jou...?

Groetjes, Gert;

Hi Gert, precies die 2 vragen spoken ook door mijn hoofd. Zou hij nu echt zo gelukkig zijn met de nieuwe situatie maar ik denk idd dat ik dat nooit echt zal horen. Hij is al helemaal druk en in love met zijn soulmate. Ik vermoed dat ik helemaal niet meer in zijn gedachten voorkom. Dst doet pijn maar ik vrees wel dat dst zo is. Iemand die verliefd is zit in een roes en is alleen met z'n nw liefde bezig. Niet wat hij achterlaat vrees ik.

Daarom vind ik het zo fijn om hier te komen….. precies ook mijn vragen. Ik weet niet eens of ik nog zou willen dat hij terug komt, maar ik zou wel graag willen dat er een moment komt dat hij erkent dat de som niet de oplossing is…….

Hier weer een berichtje van mij. Bewust een tijdje niets geschreven. Heeft uiteindelijk zelf contact gezocht met mij. Niet verwacht dat ik de stekker eruit zou gaan trekken. Blijkbaar wel datgene wat hij nodig had om in te zien waar hij mee bezig was. Hem nog nooit zo gezien. Wil er samen uit zien te komen en ook op mijn voorwaarden. Ik durf het eigenlijk nog niet te hard te roepen maar heb wel de indruk dat er bij hem iets gebeurd is. Het zal een lange weg worden…… de eerste kleine stapjes zijn ondertussen gezet.

@Marijke:
Ik ben blij voor jou dat er toch iets "gebeurt" is bij jouw partner.
Ik zou zeggen: Ga ervoor, maar doe stap voor stap. Het zal heel zeker, zoals je zelf al aangeeft, een lange weg worden.
Maar zoals ze zeggen: Waar een wil is, .....!
Vul zelf maar in, we kennen het allemaal.
Ik hoop echt dat jullie er sterker kunnen uitkomen!
Voor jullie is er misschien/waarschijnlijk nog een kans. De meesten onder ons hier kunnen hier (voorlopig dan toch) enkel van dromen.

Ik denk dat deze blog voor iedereen onder ons een troost en steun biedt. Als ik merk hoe vaak ikzelf hier even kom kijken of er iemand wat gepost heeft, daarom hoef ik zelf niets te posten, doet het mij altijd goed iets te lezen over de personen die hier frequent lezen en schrijven. Ik haal steun uit de posts van iedereen, maar vooral van Marijke, Nn en Sabine.
Dank hiervoor dames, blijf vooral lezen en schrijven.

Groetjes, Gert.

Wow Marijke, wat fijn! Hopelijk vinden jullie de juiste weg terug en komen jullie hier goed uit!!

Zeker fijn om hier de verhalen te lezen en te delen. Ik merk soms dat ik mezelf of partner verdedig omdat het gewoon geen ‘normale’ scheiding is maar een scheiding n.a.v. een mlc. Maar soms denk ik ook dat ik gewoon naïef ben. Misschien had ik wel te veel vertrouwen in de liefde. Voor mij betekent liefde iets anders dan alles achter laten voor een ander leven. Niet omdat het beter is, maar anders…….

@Gert, sluit ik mij helemaal bij aan. Fijn clubje om van elkaar te lezen. Ik kijk ook regelmatig hierop. Gewoon “fijn” te weten dat anderen in dezelfde situatie zitten. Klinkt bij mij misschien hoopvol maar ben zo voorzichtig naar de buitenwereld toe. Tot snel….

Hi Marijke
Logisch dat je voorzichtig bent. Je voelt jezelf ook zo rot wanneer je denkt dat het mss goed komt en dan toch opeens weer een andere wending kan nemen. Ik merk bij mezelf dat alles er flink heeft ingehakt. Vandaag weer een hele slechte dag. Ik schaam me op de een of andere reden ook zo naar de buitenwereld dat ik zo verdrietig ben en hij gewoon rust verder gaat met z'n leven, geen idee hoe stuk ik hiervan ben. Ik vind dst ook zo raar. Wastom ik zo stuk en hij totaal niet beseffend wat hij heeft aangericht. Volledig oogaand in z'n nw relatie. Ik gun het niemand.
Ook ik kijk regelmatig op dit forum en haal hier steun uit. Dank voor jullie openheid.

Vervelend dat je zo'n rotdag had Sabine! Ik herken het helemaal hoor. Ik zit met de emotionele brokstukken en de man bouwt aan zijn nieuwe leven. Aan de andere kant is het van mij ook een aanname, want ik weet ook niet hoe het met hem gaat op dit moment.

Je hoeft je echt niet te schamen voor je verdriet, want het is ook geen normale situatie en je mag er zeker verdrietig over zijn, zolang als je het nodig hebt. Ik heb echt zoveel tranen gelaten, er kwam geen eind aan. Nu gaat het wel iets beter, maar acceptatie blijft lastig. We hadden zo iets moois.

Nn,
Precies dat! Maar ik vind het afschuwelijk er zoveel tranen voor te laten terwijl hij al een heel nieuw leven aan het opbouwen is. Waarom dan nog zoveel tranen laten. Maar gevoel en verstand zijn 2 verschillende dingen.

Hoi, ik ben een stille lezer. Alles wat jullie schrijven is herkenbaar. Ikzelf heb verhaal 27 geschreven op dit forum. Halverwege november is bij mij de bom van de soulmate gedropt en halverwege januari was de scheiding in alle opzichten rond. Allemaal vanuit zijn initiatief. Gelukkig heb ik zelf een nieuwe woning kunnen vinden per 1 maart. Vanaf juni 2023 heb ik mijn exman pas zien veranderen, in oktober 2023 dacht ik nog dat we op de goeie weg zaten, in januari 2024 was ik gescheiden en in maart woonde ik defintief ergens anders. Oftewel; mijn exman heeft zeer radicaal gehandeld. Nu kom ik in de fase dat de soulmate stapsgewijs in beeld komt bij mijn kinderen...vooral deze fase vind ik een hel...doordat ik al vrij snel de symptomen van de midlifecrisis herkende, wist ik ook al vrij snel dat ons huwelijk ober was. Vooral vanaf november, toen hij bekende een affaire te hebben en daar verliefd op te zijn. Toen was het voor mij duidelijk dat het klaar was. Hoe het nu met mij gaat....ik heb hele lieve mensen om mij heen en ik heb veel afleiding. Daarnaast moet ik door voor de kinderen. Maar het feit dat mijn wxman al gelukkig is in een nieuwe relatie doet heel veel pijn. Daarnaast moeten accepteren dat de soulmate nu fysiek haar intrede neemt doet ook heel veel pijn. Tevens zie ik erg op tegen de vakantie. Over 2 weken ga ik voor het eerst alleen met mijn jongens (5 & 7 jaar) en voor het eerst zonder mijn exman (na 13 jaar samen te zijn geweest) op vakantie....ik zie er erg tegenop. Ik hoor in mijn omgeving dat ik zo sterk en positief bent, zo wil ik er ook heel graag in staan. Maat het is heel moeilijk en hard en ik heb nog veel slechte dagen. Dit gun je echt helemaal niemand.

Wat een verdrietig en herkenbaarverhaal! Al gingen bij mij de stappen niet zo snel (en nog niet). Maar ik herken wel dat je de ene dag kunt denken het wel te redden en de andere dag kan weer zo’n slechte dag zijn! Ik zie ook op tegen de weken zonder mijn kinderen. Dit alles kwam als donderslag bij heldere hemel en ik kon er niks meer aan doen.

Maar ik hoop dat ik er ook ooit sterker uitkomt en het gaat wel steeds iets beter. Maar die confrontatie van de kinderen met de SM…… daar moet ik ook nog niet aan denken!

@Schrijver verhaal 27:

Ik heb destijds je verhaal gelezen en reactie geplaatst. Ter opfrissing las ik het vandaag nog eens.
Ik merk 2 grote gelijkenissen met mezelf, buiten het feit dat we gelijk iedereen hier geconfronteerd worden met een immens harde klap, nml het begintijdstip van deze horroperiode en het feit van radicaliteit en snelheid. Bij jou viel de bom half november 23, bij mij op 04-11-23. Bij jou was de scheiding half januari rond, wij tekenden op 27-12-23. Enkel nog definitief het vonnis moeten tekenen op 03-06-24.
Het feit van ongewild en in alle verdriet, woede, angst, en nog zovele gevoelens die niet te beschrijven zijn alleen achter te blijven is op zich al heel wat. Als je dit alles dan nog moet ondergaan (nog niet aanvaarden) op zo'n korte tijd maakt het alleen nog maar zwaarder en meer onbegrijpelijk.
Je had een nieuwe woning per 1 maart zeg je, ik vertrok uit mijn huis op 26-12-23, welgeteld 7 weken na het vallen van de bom, KEIHARD om te moeten ondergaan. En geen enkel medeleven of weet ik wat van mijn ex-vrouw, tja, wat kun je eigenlijk verwachten hè...
In jouw geval na 13 j en in het mijne na 17 j zo plots en drastisch opzij gezet te worden is haast niet te vatten en niet te begrijpen, zo voelt het voor mij althans. Het feit dat iemand zo snel aan een ander hoofdstuk in zijn of haar leven kan beginnen zonder nog om te kijken naar wat er geweest is (of nog steeds is maar hij of zij beseft het nog niet) kan ik niet begrijpen.

M'enfin, begrijpen of niet, het is zo, we kunnen er niets aan doen. Enkel deze ellendige tijd proberen door te komen en staande te blijven in deze roller-coaster, dit gaat, zoals iedereen wel zal voelen, met vallen en opstaan, met goede en slechte dagen.

Veel moed iedereen!

Groetjes, Gert.

Qua gevoel blijft het voor mij ook een rollercoaster. Je wilt zo graag geloven dat het nu gemeend is ( en zo voelt het ook) maar aan de andere kant heeft je gevoel je al zo in de steek gelaten…. Erg naar om te lezen dat je je schaamt Sabine terwijl het aan de andere kant zo herkenbaar is. Verstand en gevoel liggen dan zover uit elkaar dat je jezelf niet eens meer begrijpt.
Wil toch ook delen dat mijn man momenteel erg open is over alles en dat geeft me moed voor de toekomst. Hoeveel pijn het ook doet over de dingen die hij deelt.

Groetjes Marijke

Wat fijn Marijke! Moeilijk blijft het, maar fijn dat je man zo open is!

Hoe gaat het met de rest?

Ik vind het soms zo moeilijk te begrijpen dat een man die altijd de beste ter wereld was, zo kan veranderen. Hij is niet eerlijk geweest terwijl eerlijkheid altijd zo hoog in het vaandel stond bij ons beiden. Mijn vertrouwen in de liefde is hiermee zo enorm beschadigd. En hoe vertel ik mijn kinderen wat ‘liefde’ is. We hadden het zo goed en toch vertrekt hun vader zomaar naar een ander leven.

Ondertussen probeer ik alles op de rit te krijgen, maar soms verzand ik in dit soort vragen.

Dag allen,

Hoe gaat het met de rest? (Vraagje van Nn).

Alhoewel het mij de laatste tijd gezien de gebeurtenissen vrij goed gaat sleur ik mij nu weer even door een dipje.
Ik probeer het hier even kort van mij af te schrijven.
Ik begin aan 14 dagen verlof, ik neem ze omdat ik verplicht ben deze te nemen, als dit niet zo was bleef ik gewoon doorwerken.
Het zal de 1ste keer zijn sinds lang dat ik deze 2 weken alleen zal doorbrengen. Voorgaande jaren maakten we er telkens een leuke 14 daagse van, mijn ex-vrouw, ik en mijn 2 kinderen. Het zal nu wat moeilijk zijn om een invulling te vinden. Ik heb er eigenlijk niet veel zin in.

Afgelopen vrijdag, 19-07-24 had ik eigenlijk mijn huwelijksverjaardag moeten vieren, in plaats daarvan sta ik nu op goed 4 maandjes van de 1ste trieste verjaardag van het vallen van de bom en het begin van mijn scheiding, zo surreëel allemaal.

Ik ga proberen het allemaal niet teveel in mijn hoofd te steken, maar het zal niet zo makkelijk worden...

Groetjes aan allen, Gert.

Ja dat zijn behoorlijke rotmomenten Gert! Ik heb nu vakantie met de kinderen maar werk ook zeker door als de kinderen straks weg zijn. Ik krijg op jubeumdagen ook altijd foto’s van jaren er voor, zo confronterend. Maar dat geldt ook voor vakanties. Maar ik geniet nu wel van een mooie reis met de kinderen, we maken mooie herinneringen. Vorig jaar was ik zeker nog niet zover!

Hoe gaat het met iedereen?

Hoi!

Ik ben vooral ook wel benieuwd hoe het gedrag van jullie ex partners momenteel is? Het contact met mijn ex is goed omwille van de kinderen. Daar ben ik oprecht blij mee. Ik heb hem vorige week gevraagd of hij het gezinsleven mist? Zijn reactie: "tuurlijk kijk ik leuk terug op de momenten die we destijds samen hebben beleefd maar ik heb een keuze gemaakt en dan heeft het niet meer zoveel zin om terug te kijken"

Ik ben nu heerlijk vakantie aan het vieren met mijn jongens. Op een camping in Nederland in een stacaravan en het doet me echt goed om even weg te zijn! Alle aandacht voor de jongens, het is intensief maar ook gezellig.

Over 2 weken gaan ze voor 2 weken naar mijn ex en dan ga ik met een vriendin op vakantie naar Griekenland. Daar kijk ik ook oprecht naar uit. Ik hoop dat deze vakanties helpend gaan zijn in het loslaten van mijn ex en het kloten jaar wat ik heb gehad.

Hopelijk doet jullie de zomer ook veel goeds!

Hallo allemaal!

"Het gedrag van mijn ex-partner?"

Tja, dat is eigenlijk een goeie vraag. Ik zou hier graag een onderscheid bij maken, nml tussen hetgeen ik zie en weet en hetgeen ik niet zie, niet weet...
Onze communicatie is eigenlijk slecht, tot zeer slecht, jammer. Al zal dit deels aan mezelf liggen ook natuurlijk.
Ik het in het begin geprobeerd om een goede communicatie te hebben, ook een brief gestuurd van 9 pagina's lang, maar ik vermoed dat ik dat deed vanuit een verkeerd oogpunt, nml het proberen terug te krijgen van onze relatie. Nu hou ik het kort bij de wissel van de kinderen, ik bekijk haar niet, om mijn eigen grenzen aan te geven en ook misschien een vorm van zelfrespect. Met als gevolg nu natuurlijk dat zij zich helemaal niet meer laat zien, soms bij de wissel even uit de garage komen en mij precies eventjes "beloeren", meer is het echt niet.
Haar gedrag naar mij toe blijft kil en gevoelloos. Ze vraagt eens niet hoe het gaat, hoe is het op het werk, geen interesse meer in mij. Is dit echt zo of doet ze zo...? Ik weet het echt niet. Buiten de scheiding zijn er op deze korte tijd van nu bijna 8 maanden ook enkele drastische dingen veranderd in haar professioneel leven en binnen haar gezin van afkomst. Spelen deze dingen allemaal onderling en hebben ze een invloed op haar gedrag, ik weet het niet, ze blijft zwijgen. Het zal zo wel moeten denk ik dan, als je gescheiden bent, geen zaken meer met het leven van de andere. Voor mij is dat hard, moeilijk te aanvaarden en te verwerken. Is dat voor haar veel makkelijker of is het allemaal uiterlijke schijn, nogmaals ik weet het niet.
Ik zie soms op fotos die mijn zoon me laat zien dat ze zich amuseert op uitjes met vriendinnen, is iets zichtbaars voor mij, maar, weeral, is dit echt zo of slechts uiterlijke schijn?
Ik denk dat ik het moet zoeken bij het antwoord van de ex van schrijver verhaal 27, nml dat ze wel herinneringen zal hebben aan ons gezinsleven maar dat deze er niet meer toe dan omdat ze een keuze gemaakt heeft om het helemaal anders te doen en het gezinsleven volledig achter zich te laten liggen,... of niet? Het is net het niet weten van wat er echt in haar hoofd omgaat dat het zo moeilijk maakt om echt te kunnen loslaten.

Ik heb er veel aan hier te lezen en te schrijven, had ik al eens gezegd waarschijnlijk, volgens mij is dat voor velen onder ons een hulp om hier steeds terug te komen als ik al deze reacties lees.
Soms denk ik: Wat jammer is het nu dat dit een anoniem forum is, kon ik maar fysiek met sommigen onder jullie praten. Enkel omdat ik bij niet veel andere mensen zo blijvend terecht kan om te praten.

Zijn er nog lezers of schrijvers die dit gevoel of die nood soms hebben...?

Groetjes, Gert.

Even een berichtje mij. Onderhand een tijdje verder. Heel langzaam komen we elke keer een heeeel klein stapje verder. Vertrouwen blijft een groot ding bij mij. Ook het besef dat hij herinneringen heeft gemaakt met die andere vrouw doet zo veel pijn. Desalniettemin is de wil er wel dus hopelijk heelt tijd de wonden.
Mbt opmerking van jou Gert: ik had precies hetzelfde gevoel: zou eigenlijk best fijn zijn om elkaar bv op een andere manier te spreken. Je deelt zoveel terwijl je eigenlijk geen idee hebt met wie. Al zou daar op dit moment zelf niet meer voor kiezen.
Tot snel maar weer…..

Groet Marijke

Fijn dat jullie ondanks de moeilijke weg toch steeds een stapje verder komen Marijke! Ik herken wel jouw punten rondom herinneringen waar jij niet bij bent geweest. Heel lastig! Nu zijn wij niet samen, maar al zou dat ooit het geval zijn geweest, zou ik dat ook lastig vinden. In mijn hoofd zijn hun avonturen namelijk heel groot en ik weet het niet eens.

Het contact met mijn expartner is zakelijk (over alles wat de kinderen aangaat). Verder nagenoeg geen contact.

Nou, precies dat nn. Je vormt je een beeld bij de gebeurtenissen en daar word ik echt letterlijk kots misselijk van. En je wilt dat helemaal niet doen maar het spookt constant door je hoofd heen.

Nou lijkt me idd heel lastig. Mijn ex gaf aan dat de relatie met de soulmate verbroken was. Ik vroeg mezelf af voor hoe lang....
Je raadt het al. Ze zijn weer bij elkaar
Pfff. Zo vermoeiend. Ik vind het ook zo vreemd dat iemand die je dacht heel goed te kennen opeens zo anders is...
Ik blijf dat erg lastig vinden. Hij zit helemaal nergens mee en ik m'n wonden aan het likken. Naar mijn gevoel hebben we nog steeds een klik maar ik voel me zo naïef dat ik dit denk...

Maar Marijke uiteraard hoop ik voor jou dat jullie het redden. Ik begrijp er niets van. Vertel ik hem dat ik naar de sauna was geweest. Gaat hij de week daarna ook naar de sauna met haar...
Met mij wilde hij nooit meer. M'n broek zakt ervan af....

Sabine, volgens mij is werkelijk niks in een fase van een mlc logisch te noemen. Mijn ex-partner geeft me ook vooral gelijk als ik dingen benoem die niet eerlijk of logisch zijn, maar het neemt niet weg dat hij nu bij zijn sm zit en niet bij mij……en inderdaad, de achterblijvers zitten met het verdriet!

Ja bizar is dat he?! Net alsof iemand anders in hem is gekropen en je iemand niet meer herkend. Gelijk geven maar ondertussen..

Hoe gaat het bij jullie? Ik had een rotdag/rotweekend. Ik zou graag willen dat ik me beter kon wapenen tegen acties en berichten die me zo enorm raken..... Hoe doen jullie dit?

Ook een rotdag, zondag 18-08.
Mijn zoon had jeugdtornooi voetbal.
Mijn ex-vrouw was ook aanwezig.
4uur lang op 20 meter van mij af gestaan / gezeten.
Zei geen woord.

Ongelooflijk en hard.

Ik laat het niet merken aan de buitenkant, maar vanbinnen verbrandt het mij helemaal.

Gert.

Wat een nare toestand Gert! Ik erger me soms vooral aan mijn eigen reactie en het feit dat het zoveel met me doet. Maar als je 4 uur zo dicht bij elkaar staat, gaan er ook allemaal gedachten door je heen. Bij mij vaak in de trend van ‘hoe heeft dit zover kunnen komen’? Samen vooral hoogtepunten meegemaakt, maar zeker ook ellende getrotseerd en nu ben je als vreemden voor elkaar.

Idd Nn, je kan het gevoel niet exacter omschrijven, je slaat spijkers met koppen.
Vreemden voor elkaar na, voor de meesten van ons hier, zo een lange tijd van samen zijn, mekaar door en door kennen...
Dingen die ooit zo vanzelfsprekend waren en die nu weggevaagd zijn alsof ze nooit bestaan hebben.

Ik vraag mij soms af of wij, diegenen die hier hun hart van tijd tot tijd komen luchten, zo gevoelig zijn en misschien een beetje naief? Het lijkt wel of onze ex-partners dit allemaal zo anders beleven, veel harder zijn, zich niet storen aan gevoelens van hen die ze achterlaten... Of is dit enkel uiterlijke schijn en moeten ze zich sterk houden los van wat er echt in hunzelf zou kunnen omgaan, omdat net zij ervoor gekozen hebben om hun (ons) leven totaal om te gooien?

Gert.

Ik geloof echt dat ze maar deels zien wat ze teweeg brengen Gert. Als je dan ook nog op een enorme roze wolk zit, dan vervaagt alles daarbuiten misschien wel een beetje. En als ze dan toch bij ons zijn, voelen ze zich nog een beetje rot/schuldig en versterkt dat de roze wolk als ze bij de ander zijn, want met de sm is het natuurlijk nu nog allemaal leuk. In sommige opzichten is het echt terug naar de pubertijd... geen idee hebben van wat je een ander aan doet. De roze wolk houdt ze op de been. Als die wegvalt, dan komt misschien het besef en dat is helemaal eng....

Ik zou zo graag willen dat er een topic was met '5 jaar later' en dan met name de mensen met de mlc beschrijven hoe het was en hoe het nu is.

Marijke hoe gaat het bij jullie?

Hoe gaat het hier….. eigenlijk best een lastige vraag. Het is hard werken en het valt me eigenlijk heel erg tegen. We doen veel samen maar merk dat ik constant op mijn hoede ben en blijf. Hoe open kan ik me stellen zonder de kous op de kop te krijgen, hoe vaak speelt de ander nog door zijn hoofd, bij elke opmerking die hij maakt denk ik; is dat met haar geweest….. ik word gek van mijzelf. Het gaat nooit meer worden zoals eerder merk ik, maar wil ik de vernieuwde versie zelf wel? Maakt me verdrietig, onzeker en zo veel meer. Dus eigenlijk nog steeds veel onrust en onzekerheid.
Groeten Marijke

Marijke ik denk je zo goed te begrijpen en ik heb met je te doen. Ik herken alles wat je zegt van onze verzoeningspoging. Op zeker moment was er een liedje op de radio en ik wist dat dit hem iets deed, maar dacht hij aan haar is aan mij. Het was ook zeker hard werken en meestal voelde het alsof ik vooral hard werkte. Voor ons was het in elk geval veel te vroeg (ik hoopte van niet, maar op de pagina van get-real las ik hier over). Het zou zelfs nu te vroeg zijn en toch zou ik het proberen als ik de kans kreeg! En niet alles hoeft volgens het boekje te gaan natuurlijk! Ik hoop dat jouw harde werken beloond wordt.

Ik hoop het ook. Ik weet wel dat we er beide hard aan werken… maar ja

Hoe gaat het met jullie?

Bij ons zijn we hard bezig. Wantrouwen blijft erg groot ondanks dat ik voor nu hier een aanwijzingen voor heb. Je bent bang jezelf te zijn om te voorkomen weer gekwetst te worden. Maar goed, ze zeggen dat dit er allemaal bijhoort en dat het vooral veel tijd nodig zal hebben. Ik laat het over me heen komen en de tijd zal het leren.
Ik lees helaas verder hier veel nare vervolgverhalen….. ik hoop zo dat er voor jullie ook ergens wat positiviteit gaat komen.
Werkt het mailadres trouwens wat er aangemaakt is in een ander verhaal? Goed idee om het zo op te lossen. kun je toch wat vrijer praten over alles.
We spreken elkaar snel weer.

Groet Marijke

Klinkt echt moeilijk maar ook fijn voor je Marijke!! Het is geen makkelijke weg, maar als deze leidt tot het gewenste resultaat, dan is het het hopelijk waard! Hopelijk komen jullie er sterker uit samen.

Ik denk dat het emailadres werkt, maar ik heb geen mails binnen gekregen, dus misschien vinden mensen het toch spannend. Ik heb zelf echt veel steun aan de verhalen hier, omdat het soms lijkt alsof ik gek ben geworden en als ik hier dan de verhalen lees met veel overeenkomsten, dan geeft dat een soort van troost.

Houd vol daar!! Ik hoop echt dat het gaat lukken!!

Ik denk dat ik per ongeluk Marijke onder mijn reactie heb gezet, sorry!

Ben wel benieuwd hoe het met de rest gaat. Ik mis jullie een beetje hier, terwijl ik er juist steun uit haal.

Nee joh, geen probleem. 😉 zo iets dacht ik al.
Ik mis ook wel input van de anderen. Vandaar mijn vraag of de mail actief was. ( misschien dat daar de verhalen op gezet zouden worden)

Groetjes Marijke

Hey iedereen,

Ik heb al effetjes niets meer gepost.
Had er niet echt nood aan, wel altijd alles gelezen v iedereen.

Minder nood aan schrijven? Hoe komt het?
Tja, ik heb er mij op dit moment een beetje bij neergelegd dat het is wat het nu is. Niets aan te veranderen, hoezéér ik het ook zou willen.
Ik heb soms de volgende spreuk (van een oude Griekse filosoof, Epictus heette de brave man) in gedachte:
"Geef me de moed om alles te accepteren wat niet of niet meer in mijn vermogen ligt. Geef me de kracht en energie om alles te veranderen wat nog wel in mijn macht ligt".

Zit wel een serieus grondje van waarheid in. Enkel het verstaan, begrijpen van deze woorden en jezelf ernaar te gedragen liggen soms zo ver uit mekaar.

Ik zei het al, op dit moment lukt het mij vrij goed, mede door dat ik voor mijzelf een betere invulling begin te vinden voor de tijd die vrijgekomen is door volledig los te staan van het gezin waarin ik voltijds meedraaide. Als je jezelf wat kan bezighouden neemt de tijd die je spendeert aan nadenken en speculeren automatisch af.
Dit gevoel heb ik nu, maar binnen x aantal tijd kan dit zomaar weer omslaan, al hoop ik van niet, maar in mijzelf weet ik dat het wel weer eens zal boven komen. Dat noemen ze stapje voor stapje zeker...?

Ik praatte vant weekend nog met iemand en deze dame zei me: "Het heeft geen zin je af te vragen waarom iemand in zijn of haar leven plots bepaalde dingen doet, je zal waarschijnlijk nooit weten waarom of hoe iemand ertoe komt bepaalde dingen te doen die tot hiertoe helemaal niet kenmerkend waren voor die persoon".

Opnieuw, een serieus grondje van waarheid, hoe moeilijk dit ook te begrijpen is.

@Marijke: Je geeft soms ook al aan hoe moeilijk en hard het voor jou is om sommige dingen te begrijpen of nog zelfs maar te aanhoren die je partner de afgelopen tijd heeft gedaan en doorgemaakt... Het moet voor jou, zelfs in een verzoeningstijd die je nu beleeft, moeilijk zijn om hiermee om te gaan. (Ook voor je partner denk ik dan).

@Nn: Ik heb al een paar keer op het punt gestaan je iets te sturen op het adresje dat je hier meedeelde. Geen nood, het komt er wel van... 😉

Groetjes aan iedereen, Gert-BE.

Hoi!!

Ook hier even een snelle update. Ik heb inmiddels ook wat stappen gezet in het acceptatie proces. Focus op mezelf en nieuwe activiteiten en contacten. En telkens beseffen dat mijn ex ook veel heeft moeten inleveren en op zijn manier weer dingen mist die ik niet hoef te missen....
En ik geloof er sterk in dat mijn ex zich vast bijt in zijn nieuwe relatie en daarin niet loslaat, koste wat het kost. Is het echte liefde? Is het een vlucnt? Vragen waar ik heel graag antwoord op wil, maar die ik nooit zal krijgen. Ik kan hem recht in de ogen aankijken, ik kan mezelf in de spiegel aankijken...beide zonder me schuldig te voelen of me te schamen! Mijn ex kan dat niet. Ik merk ook aan hem dat dit bij hem
Wel knaagt. Ook leef ik met de gedachte dat mij iets is overkomen waar ik geen invloed op heb gehad. Mijn ex heeft zelf de keuze gemaakt...oftewel: hij moet echt wel lasten meedragen. Ik voel me sterk en trots en kom er wel weer bovenop :). Maar mocht hij ooit rock bottem gaan terwijl ik alweer lang gelukkig ben...ik zal mijn verhaal hier dan ook delen!! Want ik heb nu zelf ervaren dat die verhalen juist heel waardevol zijn. Succes allen!! Leef en geniet van alles wat er nog wel is!

Dank voor jullie verhalen weer! Het is bijzonder (verdrietig) hoe ik werkelijk alles herken. Ik merk zelf dat ik doordeweeks beter ga. Dan is het wat drukker qua werk, kinderen enz. Maar op de dagen dat de kinderen er niet zijn en wetend dat ze dan integreren in het gezin van de sm, poeh dan heb ik het zwaar. Alsof iedereen het allemaal heel gewoon vindt. Ik neem het de kinderen natuurlijk niet kwalijk, zij zijn ook slachtoffer van deze toestand. Ik begrijp vanuit de MLC zelfs dat mijn ex-partner deze stappen zet, hij wil immers een ander leven en ziet niet wat hij aanricht. De ene dag voel ik me enorm slachtoffer en de andere dag denk ik ook dat dit niet meer de man is die ik kende. Ik blijf echter hangen in de vraag, blijft hij dan zo of komt hij ooit eens uit die bubbel. Ik ben wel overtuigd van een vlucht, maar wat als die vlucht heel lang duurt en hij inderdaad niet los laat (want wat moet hij dan?). NIk kan soms accepteren dat hij niet meer terug komt, maar ik vind het lastig om te accepteren dat hij zo veranderd is (van de meest ideale partner, tot iemand die vooral voor zichzelf gaat en denkt). ou ja, zulke dingen gaan de hele dag door mijn hoofd, terwijl ik ondertussen echt mijn leven wel leef.

Ik denk wel dat voor de meesten onder ons ooit wel de acceptatie van de huidige situatie vroeg of laat wel zal / kan komen.

Maar het feit dat onze partners zooo veranderd zijn in de manier waarop ze naar ons en vele andere dingen in het leven kijken blijft niet te begrijpen, staat los van het accepteren ervan.
Beseffen ze het, gaan ze ooit rock-bottem en wat gebeurt er dan...

Who knows...?

De verandering van mijn ex blijft ook constant door mijn hoofd gaan, net als Nn hier schrijft.

Groetjes, Gert-BE.

Hoe gaat het met jullie nu?

Met mij zelf iets beter. M'n ex is nu voor de 3e keer weer terug naar z'n soulmate. Bizar wat deze vrouw voor invloed heeft. Op dit moment vind ik hem weer zeer onrustig en afstandelijk. Ik neem het ter kennisgeving aan want ik kan er niets mee. Alsof hij betoverd is door de duivel. Bizar.

Ik vind het bijzonder dat hier soms precies de juiste woorden staan, die 'anderen' niet altijd begrijpen. 'Alsof hij betoverd is....', precies dat! In zo weinig opzichten nog de man die ik ken.

Het gaat hier ook wel beter, maar het zijn wel fases. Ik ben steeds onrustig op de dagen dat de kinderen gehaald worden o.i.d. En als ze terugkomen met weer een nieuw verhaal (wat ik allemaal via hen hoor), dan ben ik vaak toch steeds weer van slag. Maar over de hele linie, gaat het best aardig.

@Marijke, hoe gaat het met jou?

Ik begrijp het hoor dat je van slag bent. Het is toch raar dat iemand met wie je lief en leed hebt gedeeld opeens totaal veranderd. Ik hou de eer aan mezelf en doe normaal. Maar vindt het ook zeer irritant. Deze dame is ook echt totaal anders. Hij laat z'n oren volledig naar haar hangen. Ze hoeft maar te kicken en hij doet het. Zo bizar. Ik vraag er ook niet naar. Maar merk gewoon aan z'n gedrag dat dit speelt.

Begrijp ik dan Sabine dat je hebt geaccepteerd dat je man een vreemdganger is en de liefde deelt met een ander, blijft vreemdgaan? Waar en wie ben jij dan in deze relatie?

Hier gaat het nog steeds met hele kleine stapjes vooruit. Soms ook weer een stap terug maar dat zij zo. Er begint zo langzamerhand iets meer rust in mijzelf te komen. Aan de ene kant fijn maar ook doodeng.
Toch blijft het bizar als ik de verhalen terug lees, wat ik toch ook nog regelmatig doe, wat iedereen door maakt. Maar oh zo fijn dat je hier aan een half woord al vaak genoeg hebt!

Groet Marijke

@Ado zeker niet. Wij zijn volledig uit elkaar en mijn hoop op goede afloop destijds is niet meer. Ik heb geaccepteerd dat onze wegen zijn gescheiden maar mis de tijd van toen soms nog wel.

@Marijke, je klinkt nog steeds voorzichtig, maar toch is het positief dat jullie het in elk geval proberen. Ik heb vaak het idee dat ik die kans niet gekregen heb (niet op een eerlijke manier). Iemand kan zeggen dat hij het proberen wil, maar ondertussen toch blijft denken dat 'zij' de oplossing is. Dan maak ik geen schijn van kans. Maar fijn voor jullie, ik hoop dat het jullie lukt!! Maar dat het eng is, begrijp ik ook!

Ik ga ook heus de goede kant op (voor mezelf dan). Ik heb heel lang gedacht dat wanneer mijn ex-partner met spijt hier aan zou kloppen, ik de deur open zou doen en hem zou helpen. Ik begin nu wel meer en meer in te zien dat een weg terug wel heel lastig wordt. Maar tjsonge wat is het onbegrijpelijk en niet te bevatten.

Hallo iedereen,

Wat is het akelig stil hier!

Een teken dat ieder hier berust in hetgeen hij/zij meemaakt...?

Groetjes, Gert-BE.

Ik vind het ook stil hier en het voelt toch altijd een beetje als ‘gedeelde smart’ , wat mij helpt!

Ik zit nog niet in de fase van berusting maar doe wel mijn best om te accepteren en mijn leven op te pakken en opnieuw in te richten. Mijn partner leeft zijn nieuwe leven en heeft de vaart er in. Vooral de momenten waarop de kinderen hierin meegenomen worden, doen pijn! Ik hoop dat er een tijd komt dat ik hier niet steeds door geraakt word. Ik vind de contactmomenten hoe onbenullig ook, altijd voor onrust zorgen. Heel confronterend dat we het ooit zo goed hadden en dat ik nu bijna gespannen ben van 3 minuten nietszeggend contact bij de voordeur……