Sinds september ben ik te weten gekomen dat mijn zoon een agressieve vorm van kanker heeft…..het meest verschrikkelijke nieuws ooit!
Sindsdien huil ik elke dag….heb een enorme angst om hem te verliezen….ook heb ik enorme schuldgevoelens.Ik zou zo graag willen wisselen maar dat is helaas onmogelijk.Als ik dingen voor hem kan doen,voel ik me nuttig en kan ik mijn , triest zijn,beter verstoppen.Éénmaal terug thuis,krijg ik de weerbots…geen zin in niks…in zetel hangen….me schamen omdat ik me zo voel ,terwijl hij de zieke is.Hij gaat zelfs werken ,zelfs meer dan zou moeten..Ik ben daarentegen ,alles bij elkaar,2 maanden niet gaan werken….Ik werk in de zorg en wou vermijden dat ik tijdens het verzorgen,in een huilbui zou schieten.Ook was ik jaloers op collega’s met gezonde kinderen,ook ik zou willen dat mijn zoon dit niet had,zijn leven onbezorgd kunnen leiden.Uiteindelijk heb ik ingezien dat ik er vanzelf niet uitraakte,ik neem nu medicatie,ik ga tweewekelijks naar een psychologe….Ik wil er alles aan doen om terug sterk te kunnen zijn.Ook ga ik al een aantal weken terug werken…wat mijn zoon kan,moet ik zeker kunnen….een voorbeeld zijn!Ook is mijn relatie beëindigd…hij voelde zich verwaarloosd…en vond me zwak …..ik mankeer iets,volgens hem.Ergens kan ik dit wel begrijpen maar omgekeerd zou ik zulke dingen in deze situatie niet over mijn lippen krijgen.De afgelopen maanden heeft hij me wel gesteund en gesust in vele dingen….nu krijg ik alles volle bak doorgestoken.Het was voor hem zeker ook niet gemakkelijk….ik ben dankbaar voor de tijd dat hij er wel voor me was …voel ook geen boosheid….Ergens voel ik me opgelucht want stel dat we toch samen waren gebleven….als ik dan terug zou hervallen,wegens slecht nieuws ivm mijn zoon……heb ik misschien helemaal geen controle meer over mezelf….Ik wil hem niet langer meesleuren in mijn verdriet.Hij kan nog alle kanten uit en dat gun ik hem ook oprecht.Ik het gevoel dat mijn medicatie stilletjes aan zijn werk doet…en ik kan alleen maar hopen en er zijn voor mijn zoon,helpen waar ik helpen mag/kan.Dat is mijn prioriteit.Ik heb maar 1 wens en dat is dat hij genezen mag!
Sindsdien huil ik elke dag….heb een enorme angst om hem te verliezen….ook heb ik enorme schuldgevoelens.Ik zou zo graag willen wisselen maar dat is helaas onmogelijk.Als ik dingen voor hem kan doen,voel ik me nuttig en kan ik mijn , triest zijn,beter verstoppen.Éénmaal terug thuis,krijg ik de weerbots…geen zin in niks…in zetel hangen….me schamen omdat ik me zo voel ,terwijl hij de zieke is.Hij gaat zelfs werken ,zelfs meer dan zou moeten..Ik ben daarentegen ,alles bij elkaar,2 maanden niet gaan werken….Ik werk in de zorg en wou vermijden dat ik tijdens het verzorgen,in een huilbui zou schieten.Ook was ik jaloers op collega’s met gezonde kinderen,ook ik zou willen dat mijn zoon dit niet had,zijn leven onbezorgd kunnen leiden.Uiteindelijk heb ik ingezien dat ik er vanzelf niet uitraakte,ik neem nu medicatie,ik ga tweewekelijks naar een psychologe….Ik wil er alles aan doen om terug sterk te kunnen zijn.Ook ga ik al een aantal weken terug werken…wat mijn zoon kan,moet ik zeker kunnen….een voorbeeld zijn!Ook is mijn relatie beëindigd…hij voelde zich verwaarloosd…en vond me zwak …..ik mankeer iets,volgens hem.Ergens kan ik dit wel begrijpen maar omgekeerd zou ik zulke dingen in deze situatie niet over mijn lippen krijgen.De afgelopen maanden heeft hij me wel gesteund en gesust in vele dingen….nu krijg ik alles volle bak doorgestoken.Het was voor hem zeker ook niet gemakkelijk….ik ben dankbaar voor de tijd dat hij er wel voor me was …voel ook geen boosheid….Ergens voel ik me opgelucht want stel dat we toch samen waren gebleven….als ik dan terug zou hervallen,wegens slecht nieuws ivm mijn zoon……heb ik misschien helemaal geen controle meer over mezelf….Ik wil hem niet langer meesleuren in mijn verdriet.Hij kan nog alle kanten uit en dat gun ik hem ook oprecht.Ik het gevoel dat mijn medicatie stilletjes aan zijn werk doet…en ik kan alleen maar hopen en er zijn voor mijn zoon,helpen waar ik helpen mag/kan.Dat is mijn prioriteit.Ik heb maar 1 wens en dat is dat hij genezen mag!
An
25-02-2024
