Vicieuze cirkel

Hoi, ik ben een vrouw, 45 jaar, gescheiden en moeder van 2 kinderen. Ik ben de jongste in mijn gezin. Ik heb 2 oudere zussen. In mijn gezin is kennis heel belangrijk. Mijn vader, een gepromoveerde scheikundige, is een intelligente man. Hij is een lieve vader, maar kan moeilijk zijn emoties uiten. Mijn vader weet veel en verwacht dat ook van ons. Bij een potje triviant kon hij vroeger roepen: weet je dat niet? Of: dit is zo makkelijk. Dan durf je als kind niet snel meer een antwoord te geven. Mijn moeder kijkt erg op naar mijn vader. Ze is een lieve moeder, maar ook zij is niet heel goed met emoties. Ze is een praktisch ingestelde vrouw en voelt vaak niet goed aan wat een ander nodig heeft. Ik ben na de basisschool VWO gaan doen, maar liep vanaf het 3e jaar eigenlijk op mijn tenen en wilde naar de havo. Dat wilde mijn ouders niet. Ik moest gewoon harder werken. Ik kon het best. En misschien had ik ook geen goede werkhouding en was ik meer geïnteresseerd in andere zaken dan school. Maar ik weet wel dat het niet fijn is om steeds onderaan te bungelen. Om de slechtste van de klas te zijn. Dat stimuleert ook niet. Na het VWO ben ik HBO gaan doen, niet de studie die ik eigenlijk wilde doen (want daar zat geen toekomst in), maar ik bloeide op het HBO wel op. Eindelijk lukte dingen weer. Toch is er sinds de middelbare school iets aan mij veranderd. Waar ik als kind enthousiast en leergierig was en overal voorop liep, ben ik steeds meer veranderd in een onzeker meisje. Ik vind mezelf dom, ik zeg stomme dingen, anderen kunnen alles beter. Ik kan eigenlijk niks aan mezelf noemen wat ik leuk vind. Ik bespreek dit wel eens met vriendinnen en die kunnen dingen noemen die ze leuk aan mij vinden. Maar dat doet me niks. Ik voel die dingen niet. Ik heb een relatie gehad, die na 10 jaar is over gegaan. En dat komt door mij. Omdat ik inmiddels zo'n muur om mezelf heb heen gebouwd dat het mij niet meer lukt om nog een goede connectie te maken. Alles wordt in mijn hoofd negatief gemaakt. Ik ben inmiddels 7 jaar verder en mijn onzekerheid maakt dat ik niemand meer toelaat. Ik vind mezelf te dik, te lui, te onwetend. Ik weet dat ik meer moet bewegen, gezonder moet leven. Dat lukt steeds even en dan gaat het weer mis. Ik zit in een vicieuze cirkel waar ik niet uit kom. Ik schrijf dit en denk meteen waarom doe ik dit? Maar ik ga het wel plaatsen en ben benieuwd of er reacties op komen.