Moe

Had je eerst onrust en allemaal andere klachten? Daarna moe?
Of ben je alleen moe?
Hoor graag wanneer die overgang is geweest qua maanden

Hoi Eddy,

Ik heb in de aanloop naar mijn burn-out last gehad van heel veel klachten. En daar ver aan voorbij gelopen. Slecht geheugen, over grenzen gaan, piekeren, paniekaanvallen, hartkloppingen, duizelig, wazig, onrust.

November ben ik uitgevallen. En nu op het moment heb ik vooral zware vermoeidheid, hoofdpijn, slecht geheugen en last van angst. Ook ben ik er met mijn hoofd niet bij.

Begin februari was het heel erg toen kon ik alleen nog maar liggen, kon ik weinig prikkels verdragen. Dacht ik dat ik dood zou gaan. En had ik oxazepam standaard nodig om in slaap te kunnen vallen. Nu ben ik dit aan het afbouwen. Gaat nog moeilijk moet ik zeggen. Slapen gaat beter, maar slaap wel licht. En ik probeer nu iedere dag even te wandelen. Ook heb ik antidepressiva wat ik nu gebruik.

Ik ben in oktober uitgevallen.
Nu nog altijd in de aan stand. Heb die extreme vermoeidheid nog steeds niet..
Paniek valt mee.. wel gehad.
Vooral brainfog, hoofdpijn, aanstaan, onrust.
Kapot gevoel.
Vraag me af dus wanneer die vermoeidheid eindelijk eens toeslaat..ben kapot van het aan staan.

Bij mij was het een verandering in mijn situatie. Eigenlijk mijn grootste trigger voor mijn langdurige stress die wegging. En toen kwam er heel veel vermoeidheid.

Aah ok. Een positieve verandering denk ik zo? Kwam door een verandering qua een stressfactor die wegviel?
Ik heb het probleem dat ik mijn stress factor niet makkelijk kan wegnemen.
Ik hoop elke dag weer op verbetering.

Heel herkenbaar! Vooral dat je niet weet hoe lang je in deze fase blijft is zo frustrerend.

@eddy iedere situatie is natuurlijk anders, maar ik ben in mei uitgevallen met paniekaanvallen en heel veel angst, maar amper last van vermoeidheid. Functioneerde echt op adrenaline en nu sinds 2 maanden ben ik letterlijk een zombie. Constant moe moe moe! En ergens hoop ik dat het een goed teken is en je nu mag gaan herstellen, maar geloof mij dit is soms ook zo zwaar.

Ben wel benieuwd of mensen al uit die extreme vermoeidheid fase uit zijn en wat dan volgt…

Het wordt gezegt dat de vermoeidheid fase de laatste fase is naar echt opladen.
Ik ben benieuwd hoe het voor jou voelde die omslag..hoe ervoer je dat?
Van adrenaline cortisol junkie naar vermoeidheid?
Hoe gaat dat precies? Is dat halverwege de dag ineens of gelijk in de ochtend.bijvb?

@Eddy
Bij mij is het mijn scheiding. Wat wel zwaar is geweest toen de knoop werd doorgehakt. Maar voor de toekomst zie ik het wel als iets positiefs. Het was geen goede situatie meer. Al helemaal niet toen ik uitviel.

Ik vind het lastig om mijn trigger te vinden.
En als ik denk dat ik het weet vind ik het lastig om daarmee af te rekenen.
Ik zie mn dochter niet meer. Wil me niet meer zien. Ik heb haar 15 jaar opgevoed met liefde.

Vooral die knikkende knietjes en dat doffe hoofd elke ochtend en die aan stand. Ik ben er zo klaar mee..wanneer kapt dat een keer...

Wat naar voor je Eddy. En pijnlijk. Zit je wel bij een psycholoog om erover te praten?

Ja maar helpt geen flikker.. vindt haar niet zo erg goed. Ze luistert niet echt.
Groet
Eddy

Ik heb ook zo’n soort gelijke situatie met mijn zusje. Wij zijn door de jaren heen uit elkaar gegroeid en ik wil die band weer opnieuw opbouwen. Na meerdere pogingen lukt dat nog altijd niet. De afstand is groot. En dat doet mij ook pijn. Blijft een moeilijke situatie. Maar soms probeer ik het los te laten. Al blijft zoiets toch aan je hangen. Omdat dit niet is wat je zelf wilt. Mijn psycholoog heeft ooit aangegeven om een brief te schrijven. Is dat misschien iets voor jou? @Eddy

@eric ja een brief schrijven is een goed idee idd. Dat speelt al langer in mijn hoofd.
Ben alleen bang dat het niet veel zal uithalen. Even wat anders. Ben jij nooit bang dat al die klachten blijvend zijn? Vooral dat doffe hoofd elke dag maakt me angstig. Heb ook veel te veel stress gehad afgelopen jaar. Plus die paniekaanvallen en stuk derealisatie en verwardheid maakt me best wel eens angstig. Werkt niet echt mee aan herstel.
Hoe ervaar jij dat in jouw proces?
Denk je alweer aan daten of totaal niet mee bezig?
Toen mijn relatie destijds uitging vanwege het vreemdgaan en de dna test met een niet biologische dochter ben ik een jaar vrijgezel gebleven en toen ging het wel weer kriebelen. Eerste jaar vond ik alle vrouwen kuthoeren die onbetrouwbaar zijn en vreemdgaan.

Dat snap ik. Maar misschien is het wel een fijne eerste stap. Ook om je gevoel van je af te schrijven. Misschien zet het wel iets in beweging. Je kan ook aan de psycholoog vragen of je het samen kan opstellen.

Ik vind mijn vermoeidheid vooral heel vervelend en beangstigend. Ik ben zo moe. Dat ik me soms wel eens afvraag hoe mijn lichaam het volhoud. Volgens de huisarts ben ik gezond en is dat echt de burn-out. Alleen zulke vermoeidheid heb ik in mijn leven nog nooit zo gevoeld.

Verder ga ik zeker nog niet daten. Eerst herstellen. En als ik hersteld ben wil ik eerst lekker gaan genieten.

Heel begrijpelijk.
Zou ik ook doen.
Ik ben vooral benieuwd wanneer die vermoeidheid erin hakt.
Voor nu alleen nog een kak hoofd
Voelt kapot.
Probeer er niet te veel aan te denken.
Hoop dat het elke dag wat beter gaat.
Vooral ook op het gebied van alle andere klachten.

Heel begrijpelijk.
Zou ik ook doen.
Ik ben vooral benieuwd wanneer die vermoeidheid erin hakt.
Voor nu alleen nog een kak hoofd
Voelt kapot.
Probeer er niet te veel aan te denken.
Hoop dat het elke dag wat beter gaat.
Vooral ook op het gebied van alle andere klachten.

Sterkte Eddy

Ben zelf ook doodop van alle klachten. Niet zo zeer in vermoeidheid, maar ben er zo klaar mee. Elke dag hoop ik op een wonder. Het heeft tijd nodig zeggen ze. Echt dit proces is zo zwaar. Dit kan je echt alleen begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt. Voel me ook continu aan staan en veel energie. @eddy ieder lichaam is natuurlijk anders. Ik heb bijvoorbeeld gelezen dat je twee verschillende soorten overspannenheid hebt. Namelijk de hypo (doodmoe) en de hyper (continu aanstaan) variant. Wellicht heb je net als ik de laatste. Echter, er wordt wel geadviseerd het net zo rustig aan te doen als bij de hypo variant. Je bent namelijk wel opgebrand, maar vooral lichamelijk. Je autonome zenuwstelsel is in de war en komt niet meer uit de flight or fight zone. Erg vermoeiend, vooral mentaal. Denk jij dat een vermoeidheidsfase echt nodig is? Kunnen we niet ook herstellen vanuit deze positie? Ik ben zelf nu een halfjaar overspannen.

Groetjes!

@amber dat zou goed kunnen. Maar het is wel mateloos irritant
Hoe kom je daar uit.
Jij een idee?

@eric wat is jouw visie

Ik heb geen idee. Ik heb ook het opgejaagde, het aan staan en dergelijke gehad. Ik weet wel dat alle klachten die we hebben allemaal onder een burn-out vallen. En zou adviseren proberen je rust te nemen ook al voelt het onmogelijk. Starten met mediteren, yoga, wandelen, power-naps. Proberen je zenuwstelsel rust te geven. En vooral niet vechten tegen de symptomen die we ervaren. Het accepteren dat het zo is. En vertrouwen op herstel.

@eric
Werken de ad goed? Geen last van bijwerkingen ? Hoe werkt dat voor jou?

Ik gebruik het nu 3 weken. Heb wel last van bijwerkingen. Maar ze vallen me nog wel mee. Sta goed in contact met de huisarts dus bij vragen kan ik altijd bellen en ga er ook wekelijks langs. Ik moet zeggen dat ik me wel beter voel dan 3 weken terug. Maar hoe goed het uiteindelijk gaat werken ga ik pas echt na 6 weken merken. Er hangt een grote taboe op anti-depressiva. Maar het kan mensen wel echt ondersteuning geven.

Ah ok fijn dat het helpt.
Is de vermoeidheid pas gekomen na het gebruik van de ad?
Of was die er al ?
Wat heb jij zelf gedaan om dat omslag punt te bereiken naar je vermoeidheid?

Die vermoeidheid is erin gehakt toen ik wist dat ik ging scheiden. Ik zit momenteel namelijk ook niet thuis. Maar bij mijn ouders die mij hebben opgevangen. En ik merk dat dat ook veel rust geeft omdat mijn ex-partner mij aan het werk wilde zetten. En mij niet de ruimte en rust gaf om te herstellen. En ook een onderdeel was van mijn stress.

Bij mij is het lastig. Ik kan overal.hen gaan om tot rust te komen..echter voelt het overal hetzelfde
Mijn stress factor is min dochter. Heb haar 15 jaar opgevoed en ze wil me niet meer zien. Ze is erachter gekomen dat ik niet haar biologische vader ben.
Dus ik kan mijn stress emmer heel moeilijk echt legen. Het is een levende mentale hel waarin ik ben beland.

Hi Eddy en Eric, jullie persoonlijke situaties zijn wel erg heftig zeg. Heel begrijpelijk dat dit echt een plekje moet krijgen en jullie over het randje heeft geduwd. Persoonlijk weet ik de kern van mijn probleem niet. Dat frustreert mij heel erg. Ik heb wel 10 maanden met partner bij mijn ouders gewoon vanwege ons nieuwbouwhuis, ons oude huis verkocht wat veel stress opleverde, meer dan 40 uur per week werken, een drukke baan en best een reistijd. Waarschijnlijk is dat toch teveel geweest, maar natuurlijk niet te vergelijken met jullie situatie. Bij mij is het echt als klap gekomen. Ik had niks door. Was overdag naar werk en daarna naar vrijwilligerswerk een uurtje en kwam thuis en zat in de tuin (was zomer) en ineens was daar de paniekaanval, echt vreselijk en blinde paniek. Vanaf hier is bij mij alles begonnen. Ik heb ook al zoveel gedaan; onderzoek in het ziekenhuis/cardiologie, borsten laten checken in het ziekenhuis, kinelogie, osteopaat, hypnotherapie, orthomoleculaire therapeut, meermaals bloedprikken, meditatie, yoga, wandelen, alleen maar leuke dingen doen en ga zo maar door. Ik kom er gewoon niet uit. Hoe lang zitten jullie in deze rat race? Zou zo graag weer klachtenvrij willen zijn.

Lijstje van mijn klachten:
- 3x paniekaanval gehad begin van de overspannenheid
- Hartkloppingen
- Steken borst en beurs gevoel
- Veels te veel en hoog ademen
- Keelpijn, druk op de keel, samengeknepen gevoel
- In het begin amper eten, nu juist veel honger
- Spierpijn en steken bovenrug
- Door alle klachten angsten ontwikkelt

Ben nu aan het kijken voor cognitieve gedragstherapie. Hebben jullie daar ervaring mee?

Qua tips, lastig te zeggen. Ene dag voel je je goed om erop uit te gaan en de volgende dag bagger. Plus iedereen is anders. De balans is belangrijk, maar zo moeilijk.

@Eddy
Dat lijkt me ook zo zwaar voor je. Ik hoop dat je psycholoog je kan helpen. En als de psycholoog niet voldoende doet zou ik naar de huisarts gaan en het bespreken en doorverwezen worden naar iemand anders. Het is zo belangrijk om goede steun te krijgen.


@anoniem
Ik kreeg mijn eerste paniekaanval juni 2023. En ik ben tot eind oktober doorgelopen met mijn klachten. Toen even geprobeerd weer te werken en toch weer uitgevallen. Logisch ook als er niks veranderd. Ik kan inmiddels ook een hele lijst opnoemen aan klachten die ik heb ervaren. Vanaf juni 2022 heb ik iets traumatisch meegemaakt wat voor mij de start van mijn achteruitgang was. Ik zou cognitieve gedragstherapie zeker aanraden. Is heel fijn om bij een psycholoog je verhaal te doen en daar samen naar te kijken en lering uit te halen.

@eric
Wat goed en vooral fijn voor je dat je de scheiding los kan laten en dat je vermoeidheid eindelijk kunt toelaten.
Ik wacht er nog steeds op.
Elke dag weer hopen dat het anders voelt en dan weer elke keer teleurgesteld worden.
Pfffff.
Was er maar een quick fix. Maar die bestaat niet..
Dit noemen ze burnout met.complexe rouw.

Was er inderdaad maar een quick fix! Zo vaak geroepen dat als er een pilletje bestond om het beter te maken dat ik die gelijk zou innemen.

Ik hoop voor je dat die dag gaat komen Eddy. Hoe was je dag vandaag?

Hoi Eric
De dag was best ok.
Even wat anders. Jij had het over een traumatische ervaring. Is dat iets buiten de scheiding etc?
Hoe leeg jij je stress emmer trouwens en wat merkte je qua verschil met gebruik medicijnen..
Ik voel me elke dag. In de ochtend het meest ellendig. Angst. Slappe benen etc.
Ben er zo klaar mee.

Hoi Eric
De dag was best ok.
Even wat anders. Jij had het over een traumatische ervaring. Is dat iets buiten de scheiding etc?
Hoe leeg jij je stress emmer trouwens en wat merkte je qua verschil met gebruik medicijnen..
Ik voel me elke dag. In de ochtend het meest ellendig. Angst. Slappe benen etc.
Ben er zo klaar mee.

Hoi Eric,

Ik heb een soortgelijke situatie. 3 maanden geleden de relatie verbroken met mijn ex waarmee ik nog wel samen woon. Eerste maand was fijn, want de verwachtingen en spanningen waren er af, maar nu heeft ze geen respect en begrip meer voor mijn burnout en is het omgeslagen in haat en kwellen. Ik word de hele dag door afgezeken, bekritiseert, de grond in getrapt en bekogeld met een lading to do's en hoe oneerlijk het wel niet allemaal is voor haar. Hierdoor sta ik continue aan omdat het een te stressvolle omgeving is en ga ik toch nog over m'n grenzen met hier en daar dingen te doen voor het huis om het verkoopklaar te maken. Ik ben deze tijd gigantisch achteruit gegaan en herstel maar niet van m'n terugval. Ik heb nu eieren voor m'n geld gekozen en een chalet gehuurd als tijdelijke woonruimte, hier trek ik eind van de week in. Ik verwacht dat ik uit de fight/flight mode kom, intense vermoeidheid ga ervaren maar wel eindelijk de rust en ruimte ga vinden ok weer uit de terugval te komen (10e maand burnout waarbij ik afgelopen zomer weer even zulke goede weken heb gehad dat ik ook naar feestjes kon gaan, daarnaast heb ik ook buiten de terugvallen om 3-4x per week goede krachttraining kunnen doen (ik deed voor mn BO wedstrijden dus mn lichaam was wel wat gewend, ik raad dit niet voor iedereen aan)), hier houd ik maar aan vast want momenteel zit ik zo diep dat ik tegen het depressieve aan zit.

Take care iedereen en kies in welke omstandigheid dan ook voor jezelf op dit moment!

Acceptatie is stap 1 zeggen ze, maar wat is dat moeilijk zeg. Je wil erop uit, dingen ondernemen, maar ondertussen weet je niet of je het aan kan en wil je thuis blijven. Bang om de klachten erger te maken. Bij mij gaat het met vallen en opstaan. Soms denk ik he ik ben er weer en op andere momenten ben ik het weer zo zat. Vind het vooral heel lang duren allemaal, maar het hoort er waarschijnlijk bij.

@Eric, dank voor je tips en het delen van je ervaring omtrent cognitieve gedragstherapie. Ik ga hier achteraan. Hopelijk helpt het mij het vertrouwen in mijn lichaam terug te krijgen. Ik leg vooral veel focus op mijn hartslag en ademhaling, daardoor sta ik meteen 'aan' in de ochtend. Daarentegen val ik wel snel in slaap en slaap ik ook vaak door. Overigens gebruik ik geen medicatie en ben ik momenteel ipv 40, 24 uur aan het werk.

@Eddy @Wouter, veel sterkte, het is een hel af en toe en weet dat je niet alleen bent. Het is een zware periode, maar hopelijk kijk je er ooit dankbaar op terug. Je leert jezelf wel echt dubbel en dwars kennen door zo'n proces.

Zeker waar @amber
Het is zeker een hel. Zeker als het kapot aanvoelt in je hele lijf en hoofd. Hoe vertrouwen houden. Elke dag is een werkelijke hel en als ik hier op het forum lees houden die klachten lang aan. Fijn vooruitzicht niet echt
Ik ben strijd zo zat ik ben zo kapot zo moe. Maar mijn lijf blijft maar in de fight freeze stand en wil niet meer terug naar normaal..
Begin wanhopig te worden. Ik wil me weer voelen als voorheen. Kan wel janken, boos worden, schreeuwen.. maar het is zinloos

@Eddy
Ik ben er toen achtergekomen dat mijn ex-partner in een langere periode vreemdging. Dat was heel heftig voor mij toen ik erachter kwam. Vervolgens alleen gewoond en in relatie therapie gegaan. Wat was dat een klap. Ik vermijd nu alle stressbronnen. En de medicatie zorgt ervoor dat ik blijer ben, meer energie heb en minder angstig ben. Daar ben ik ontzettend blij mee want heb het echt nodig.

@Wouter
Herken ik zo erg! Dat is zo zwaar. Mijn ex-partner kon er ook niet mee omgaan. Ik kan alleen maar zeggen dat je er heel goed aan doet om weg te gaan. Take care voor jezelf! En als je hulp kan inschakelen doe dat vooral. Ik vond de vermoeidheid toen ik daarin kwam echt ontzettend zwaar. En ben blij dat ik zelf steun heb.

@Amber
Zou ik zeker doen. Ik heb/had ook veel focus om mijn hartslag en de hartkloppingen. Mijn arts gaf aan dat het goed is om te leren dat ons hart klopt en we niet angstig hoeven te zijn om dit te voelen. Doordat we niet goed in ons vel zitten leggen we heel snel de focus op zulke dingen zoals een hartslag. Omdat we ons niet fijn voelen. Vond ikzelf best logisch klinken. Als je lekker in je vel zit ben je daar ook veel minder mee bezig natuurlijk.

Voor mij is er nu een nieuwe klap bijgekomen.. Mijn werkgever gaat me uit mijn functie zetten. Man man wanneer houdt het een keer op! Ben boos, verdrietig en gelijk opgefokt.

Mijn ex vrouw ging vreemd en liet mij een dochter na die niet biologisch van mij bleek te zijn. Kwam ik na vier jaar achter.
Nu is ze ouder en er zelf achter gekomen via een kennis. Nu wil ze me niet meer zien nooit meer. Ik ben gebroken en kapot.

Heel pijnlijk Eddy. Als je je zo radeloos voelt zou ik kijken of er meer opties zijn. Ik wil het je niet aanpraten. Maar misschien is medicatie ook iets voor je. Je zou eens met je psycholoog of huisarts kunnen praten erover. Kijken wat zij vinden.

Hoi allen..
Hoe gaat het hier met iedereen?
Nog positieve opbeurende verhalen?
Of niet...
Groet
Eddy

Hi Eddy,
Ik moet zeggen dat ik merk dat het met mij steeds een beetje beter gaat. Voelt heel onwerkelijk en ook merk ik dan nu een beetje hoe naar ik me heb gevoeld.

Hi Eric
Komt dat door de medicijnen?
Of zijn er andere factoren die meehelpen?
Werk je trouwens of ziektewet.

Hoor graag meer van je..groet
Eddy

@eric
Ik zit in de 5e maand en het is nog niet echt erg lekker. Sommige goede momenten maar ook zeer slechte met angst, opgejaagd gevoel, hoofdpijn etc.
Het is waardeloos...wanneer stopt dit?

De medicijnen werken zeker. Ik merk dat me dat positiever heeft gemaakt en ik beter om kan gaan met tegenslagen of hevige emoties. Ik ben niet afgevlakt erdoor. Voel juist dat het negatieve minder zwaar weegt. En dat maakt me blijer.

Ook werkt het mee dat ik in scheiding lig en weet dat ik uit elkaar ga. Maar als ik dan een mail binnen krijg vanwege de verdeling van de spullen ed. Dan ben ik gelijk weer negatief en loopt mijn hele dag in de soep. Ben blij als dat afgehandeld is.

Ik zit in de ziektewet. Ik kan het niet opbrengen om te gaan werken.

Ik denk dat de klachten pas minder gaan worden als je een ander pad voor jezelf gaat bewandelen. Ik denk dat dat ons heeft gebracht in de burnout omdat we in situaties terecht zijn gekomen waar we uit moeten zien te komen.

Hoi Eric
Wat fijn voor jou.
Ik ga ook proberen meer los te laten.
Kijken of het helpt.
Ik heb alleen wel echt het gevoel dat ik een totaal andere man geworden ben en ook het bange idee dat dit voor altijd blijft. Voel me een schim van de persoon die ik was voor de crash..
Soms zou ik wel eens graag nieuwe hersenen willen hebben. Die van mij doen het niet.meer.goed.
Ik heb echt soms het idee van moet ik hier echt mee verder.elke.dag opnieuw? Pfff
Wat een hel

Groet eddy

Hoi Eddy,

Ik denk dat je jezelf weer terug gaat vinden en dat het nu meer de angst en het negatieve stemmetje is die die gedachte maakt en jou zo over jezelf laat voelen.

Het maken van een andere mindset is moeilijk maar je kan voor jezelf ook leren hoe je anders kan kijken naar je gedachten. En ze ook niet altijd te geloven!

@eric
Ja je zult wel gelijk hebben. Maar als je al die klachten ervaart maakt dat je moedeloos en wanhopig.
Nog frustrerender maakt het dat ik veel eerder hulp had moeten zoeken en eerder had moeten stoppen met werken.
Ik ben gewoon blijven doorgaan terwijl ik allang op was en gesloopt.
Dat zal ik mijn hele leven mee nemen dat gevoel en die herinnering.

Eddy

@Eric, fijn om te lezen dat je stappen aan het maken bent eb het iets beter gaat. Ook fijn dat ik wat erkenning in jou verhaal kan vinden

@eric @eddy, wat is gebeurd is gebeurd en kunnen we niet meer terugdraaien, we hadden het in die zin allemaal anders willen aanpakken als we er nu op terugkijken, maar helaas. Het enige wat we kunnen doen is accepteren, loslaten en verwerken. Uiteindelijk leren we hiervan en komen we er sterker uit, ookal is het een lange weg. Wat belangrijk is, is hoe moeilijk dan ook, iets te doen met de stressfactoren/zorgen die er nu nog zijn, hoe moeilijk de beslissingen rondom deze dingen ook zijn. Het is tijd voor een volledige schone lij en een nieuw begin Dit is wat ik er vooral uit geleerd heb en mogen ervaren tot nu toe

@Eddy
Dat snap ik ook. Het voelt ook uitzichtloos. Voor mij voelde het op een begeven moment zo dat ik dacht dat dit het einde van mijn leven was. Omdat ik zo in de put zat. En nog steeds kunnen de angsten me bekruipen al is dat wel minder geworden. Keep your head up! En houd vol.

Ik vind ook dat als je al ziek bent en voelt dat het niet meer gaat maar toch door blijft gaan ook laat zien wat voor een doorzettingsvermogen je hebt. En dat is een eigenschap die echt niet iedereen heeft en waar je ook wel trots op mag zijn als ik het zo bekijk. Hieruit kan je ook lering halen dat je eerder voor jezelf moet kiezen en eerder een halt toe moet roepen. Maar het laat ook een andere kant zien.

@Wouter
Mooi gesproken. Hoe is het verder met jou?

@Eric
Nog steeds slecht, dit is toch wel de slechtste periode van mijn 10 maanden burnout. Ondanks m'n terugval toch nog dingen aan het huis gedaan om het verkoopklaar te maken. Vandaag zijn er foto's gemaakt van het huis dus eindelijk kan ik dit hoofdstuk met 1,5 jaar in de verbouwing zitten en alle omstandigheden rondom afsluiten. Echter heb ik hierdoor afgelopen week wel een paar x zo diep gezeten dat ik s'ochtends tegen het depressieve aan zat en m'n lichaam volledig opgebrand, kan alleen maar op bed liggen etc. Ik slaap al 5 weken slecht, ik word steeds rond 3-4uur in de nacht wakker en doorslapen lukt niet meer. Ik zou morgen naar m'n tijdelijke woonruimte gaan, maar dit red ik niet qua energie. Ik hoop dit weekend een klein beetje op te laden nu er een last van m'n schouders is en dan na het weekend te verkassen. Op dit moment begrijp ik m'n klachten en kan ik zeggen "it is what it is" maar als ik echt zo diep zit, dan zie ik door de bomen het bos niet meer, ben ik onzeker en kan ik niet meer relativeren. Herkennen jullie dit laatste?

Knap van je Wouter dat ondanks alles je je wel inzet en ervoor gaat. Je moet ook wel, maar toch je doet het wel. Heb je ook hulp, iemand die je kan helpen verhuizen? Ik was zelf vandaag op kantoor aan het werk. Het werk gaat wel goed, maar blijf toch die spanningsklachten houden; spierspanning, keel, warm, tintelingen, hartkloppingen. Blijf ook een zere borst houden, alsof het beurs is. Ook m’n ribben en borstbeen aanraken is gevoelig. Maakt me weer angstig, vreselijk is het. Ene moment denk je eraan en is het er weer. Zou toch fantastisch zijn als we allemaal ooit van die klachten af zijn en weer vol in het leven kunnen staan.

@Wouter
Heel begrijpelijk ook weer. En ik vind het onwijs knap hoe je je toch blijft inzetten. Ikzelf heb enorme angst gecreëerd dat als ik voor me gevoel te veel doe dat dit tegen me gekeerd word. Ik hoop zo voor je dat je je rust krijgt in de tijdelijke woonruimte. En dat je het kan gaan afronden. En je meer positieve energie gaat krijgen. Voor mijzelf merk ik opzich wel een stijgende lijn in mijn blijdschap. Alleen mijn klachten zijn er zeker nog. Dus dat vind ik er zo moeilijk aan. Wanneer gaat dat echt beter worden. Het voelt als een lange weg die ik nog moet begaan.

Ik had vanochtend al uitgebreid gereageerd maar helaas is het niet geplaatst, dus even opnieuw;

@amber @eric bedankt voor jullie reacties, echter denk ik dat inzet/doorzettingsvermogen in een burnout niet beloond moet worden, dit is wat we ten aller tijden moeten zien te voorkomen natuurlijk, helaas toch even gedaan. Zelf heb ik ook angst om teveel te doen (en terecht, want het uit zich direct weer in allerlei klachten), het is dan ook belangrijk om deze klachten serieus te blijven nemen en liever te vroeg op de rem te trappen dan te laat, als we elke dag een beetje energie kunnen besparen aan leuke/minder leuke dingen dan komen we er wel!
Ik heb een huishoudelijke hulp en ik ga haar vragen om te helpen met de verhuizing, gelukkig is het al gemeubileerd en hoef ik in die zin niet veel mee te nemen, maar toch. Best ironisch gezien ik 10 jaar geleden nog in een tussenjaar zelf verhuizer ben geweest, paar jaar later actief begonnen met sporten (van 74kg naar 102,5kg gegroeid) en tot een paar maanden voor m'n burnout nog stenen aan het tillen was in sterkste man wedstrijden, maar nu hulp nodig heb voor een paar lullig doosjes. 10 maanden burnout later inmiddels teruggezakt naar 95kg en hoger vet percentage dan ooit, ik moet dit loslaten en accepteren maar vind het erg moeilijk. Zo zal bij jullie ook wel op bepaalde manieren je trots zijn beschadigd vanwege de burnout.

Wat mij vooral helpt om positief te blijven zijn in de ochtend en avond dankbaarheid meditaties, en vooral kijken naar welke dingen wel even fijn waren/goed gingen op de ellendige dagen ipv de focus te leggen op wat niet ging.

@eric

Hoe gaat het met je?
Ik zag in een andere post over hoofd klachten dat jij ook last had van een mistig gevoel,brain fog, hoofdpijn had.. wat had je nog meer voor spanningsklachten?
Wat merk je nu als grootste voordeel met de medicijnen?
Hoe zie je de toekomst? Ga je een andere baan zoeken? Heel wat anders doen?
Wanneer weten we eigenlijk dat we weer hersteld zijn. Er staat een jaar voor pfffff.
Zooo lang. Hoe houd jij hoop?

Groet eddy

Hoi Eddy,

Ik heb heel veel klachten gehad. Zal ze allemaal even op een rijtje zetten.

Hartkloppingen, paniekaanvallen, maag en darmklachten, vergeetachtigheid, labiel, slechte concentratie, derealisatie, verward, heel erg moe, verstijfde nekspieren, hoofdpijn, overprikkeling, brain fog, slecht slapen, piekeren, wazig zicht.

De medicijnen zorgen ervoor dat ik wat lekkerder in me vel zit en me minder angstig voel en ik merk ook dat ik minder pieker en er beter door slaap. Als ik tegenslagen heb zijn deze minder heftig. Merk dus dat ik dingen positiever bekijk.

Ik merk dat ik naar mijn idee heel veel dingen aan het verwerken ben psychisch. Ik ben veel aan het dromen. En er komen allerlei herinneringen voorbij. Misschien omdat ik nu meer rust heb? Of combinatie met medicatie?

Ik heb bedacht om me werk even links te laten liggen. En me op mezelf te focussen. Als het beter met me gaat wil ik wel gaan reïntegreren bij me werk. Dan kan ik kijken wat ik ervan vind dat ik mijn positie als manager kwijt ben. En anders ga ik rustig zoeken naar een nieuwe baan.

Ik probeer dingen positief te zien. Als ik angstig word of neerslachtig probeer ik die gedachten om te draaien en uit te kijken naar verbetering.

Ik loop ook bij een psychosomatische fysiotherapeut. Die helpt goed met inzicht krijgen in stress, piekeren, gedachten etc.

Hoe is het met jou? Heb je hier iets aan?

@eric
Dank Ja zeker kan ik daar wat mee.
Lukt jou het loslaten beter nu qua de scheiding? Of ben je bang dat de stress alles kapot gemaakt heeft? Ik heb zelf wel eens het idee met de klachten dat je er nooit meer vanaf komt. Geeft wel eens wanhoop. Die hoofdpijn met brainfog is zo eng. Probeer er niet aan te denken maar niet altijd makkelijk. Ik loop wel bij poh ggz en ga naar een haptonoom binnenkort. En we gaan op zoek naar een betere psycholoog qua trauma hulp.Heb jij nog een tip qua loslaten? Hoe doe jij dat? Loslaten van je stressfactor en je klachten?
Hoor het graag
Groet
Edwin

Ik ben niet bang dat de stress alles kapot gemaakt heeft. Ik ben opgelucht dat ik ga scheiden. En dat die last weg is. En daarbij hoop ik dat het steeds een beetje beter zal worden voor me.

Ik snap dat je er negatief naar kijkt. Dat deed ik ook. En heb ik zo nu en dan ook nog. Maar ik denk dat het juist beter werkt om positief te kijken naar de dag wat juist wel lukt. Denk dat mijn antidepressiva daar ook aan bijdraagt.

Vind het goed van je dat je meer hulp bent gaan zoeken. Voor jou is het natuurlijk moeilijk wat er is gebeurd. En ik denk dat je dat niet los kan laten zonder de nodige hulp erbij. Dus ik denk dat trauma therapie je daarbij kan helpen om het te verwerken.

Ik heb geen tips voor loslaten. Had ik die maar!

Ben wel benieuwd naar de haptotherapie die je gaat doen.

@eric
Goed om te horen. Jij kunt een boek sluiten. En een hoofdstuk afsluiten.
dat geeft rust denk ik zo.
Ik heb het probleem dat het boek open blijft staan en niks kan afsluiten.
Ik zou niet weten hoe.
Ik zal een manier moeten vinden om mijn dochter even op een zijspoor te zetten voor nu. En wie weet wel voor altijd.
Ik ben er kapot van gegaan..stapsgewijs gebeurd totdat er geen weg terug meer was..ook blijven werken nog een tijd met paniekaanvallen onderweg naar huis van werk. Pas thuis komen te zitten toen het licht helemaal uitging.. had er ook nog een bruiloft tussen zitten. Daar zag ik mijn dochter voor het eerst weer eventjes kort
Paar dagen daarna ging het licht dus uit voor mij en kwam alles eruit.

Leuk he😠
Groet eddy

Ha Eddy,

Ik voel met je mee en het lijkt me ook moeilijk en zwaar voor je. Heb je steun in je omgeving?

Probeer vast te houden dat je hier uit gaat komen met de benodigde hulp die je gaat krijgen.

Voor mij ga ik verder ook nog in therapie om mijn huwelijk te verwerken. Dingen die ik heb meegemaakt hierin. Ik sta op de wachtlijst bij een psycholoog.

Het is gewoon klote allemaal. Dat mag ook gezegd worden. We moeten volhouden en erop vertrouwen dat het beter gaat worden en goed gaat komen. Dit is een periode uit ons leven waarin we heel veel leren en onszelf beter leren kennen, waardoor we als we beter zijn, ons zelf meer waarderen, het leven meer waarderen en misschien wel de keuzes gaan maken die we eerst niet durfden. Proberen positief te blijven, hoe moeilijk het ook is.

Vandaag zelf weer last van heel sterk ruiken en gek hoofd. Beetje zwaar/doffig gevoel.

@eric ja ik heb wel steun in mijn omgeving maar je moet er zelf doorheen die donkere tunnel. Vooral die angsten. Wat een afschuwelijke emotie is dat . Tot een jaar geleden totaal geen last van.. nu is alles om me heen qua de wereld eng..
Wel iets minder dof hoofd vandaag..komt vast omdat de angsten nu 100 procent losgaan. We zullen het morgen weer.zien.
Straks mediteren en slapen en dan morgen weer nieuwe dag met nieuwe kansen. Eric sterkte met de psycholoog en je verwerking.

@amber vervelen dat doffe hoofd. Zo herkenbaar. Hoe is jouw situatie eigenlijk ontstaan? Wanneer ging jouw licht uit?
Gebruik je medicijnen? Heb je hulp?
Hoe gaat jouw omgeving ermee om? Hulp of bezorgd?

Groet eddy

@amber.

De angsten zijn heel intens. Bang om wat ernstigs te mankeren en het geloven en de acceptatie dat dit soort (lichamelijke) klachten echt door een burn-out kunnen komen is soms moeilijk te geloven/accepteren. Ik heb mijn situatie eerder hier opgeschreven, maar zie dat er per ongeluk 'anoniem' bij staat ipv mijn naam. Is het bericht van 3 maart. Bij mij is de klap in de zomer gekomen. Was overdag naar werk en in de avond vrijwilligerswerk gedaan en ineens toen ik thuis kwam in de tuin een paniekaanval. Vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Wist niet meer waar ik het zoeken moest, herkende mezelf niet meer. Van iemand die vrolijk is, enthousiast en avontuurlijk was ik ineens een klein muisje geworden. Gaat echt al wel een stuk beter hoor, maar de angst is er nog steeds en op sommige dagen zit ik er echt doorheen. Zit zelf 6 maanden nu in deze periode. Medicatie heb ik niet gebruikt wel heel veel andere dingen geprobeerd, zie mijn berichtje ook van 3 maart. Heb wel vaak getwijfeld hoor om medicatie te gebruiken, maar wil het toch eerst zelf proberen. Weet de precieze kern van mijn overspannenheid niet en dit heeft me heel vaak gefrustreerd en ik bleef daardoor maar dingen opzoeken (ook Google), uitzoeken en hulp zoeken. Heb me er nu meer bij neergelegd en neem vooral meer rust en doe minder therapieen, etc. Waarschijnlijk een samenloop van omstandigheden en mijn jeugd (gescheiden ouders en pestgedrag). Woon nu inmiddels met mijn partner in ons nieuwe huis en heb veel steun van hem. Verder vinden heel veel mensen het lastig te begrijpen en vinden ze het ook moeilijk om ermee om te gaan. Ik weet soms zelfs niet eens hoe ik me moet voelen, dus kan het hen ook niet kwalijk nemen. En eerlijk gezegd, ik dacht dat je vooral heel moe zou zijn als je burn-out bent, maar al die gekke lichamelijke klachten. Had geen idee, jij wel? Snap nu pas hoe intens dit is en volgens mij begrijp je dit alleen 100% als je het zelf hebt meegemaakt.

Hoi allen

Even een vraagje.
Hebben jullie ook dat gevoel van dat je hele leven overhoop is gegooid en alles totaal anders aanvoelt?
Ik voel me zo beroerd daaronder? Alles komt heel anders binnen ook. Heel eng.
Ik had een goed leven en deed leuke dingen naast werk en was energiek.
Nu het idee dat je nooit meer dat gevoel terugkrijgt.
Hoe kan een samenloop van omstandigheden alles totaal kapot maken en waarom gaat iemand er zo verkeerd mee om? Ik mis het.
Zijn er mensen al verder in het proces en die mij een hart onder de riem kunnen steken?
Groet eddy

Ha Eddy,

Dat heb ik zeker.

Bij mij valt de scheiding ook zwaar. Ben echt helemaal op. En we zijn nu per mail alles aan het regelen. Maar ze wilt het maximale eruit halen. Wat ook weer energie kost omdat ik het er niet mee eens ben. Heb een slechte dag vandaag. Lig op de bank uitgeteld. Pfff. Zou bijna zeggen veel geluk met de centen.

Hoi Eric
Zwaar lijkt me dat..ik heb ook een scheiding meegemaakt en gezeik verkoop huis dat was nadat ik erachter was gekomen dat ze vreemd was gegaan en later kwam daar nog bij dat ik erachter kwam dat mijn dochter niet biologisch van mij was..achteraf denk ik wel eens was ik maar een totaal nieuw leven begonnen en had ik kind en moeder maar aan de kant gedaan. Denk dat het achteraf beter was geweest. Maar goed dat kon ik niet en nam verantwoordelijkheid voor mijn het meisje. zeker omdat zij er ook niet om gevraagd had. Maar nooit gedacht dat er een situatie zou ontstaan dat ik haar kwijt zou raken..zij hield me destijds in de scheiding overeind. Dus als zij dus nu wegvalt uit mijn leven blijft er weinig Eddy over.
Misschien niet handig dat je zo kwetsbaar opstelt en afhankelijk bent van je kind. Ook nooit verwacht zo in te storten. Is dat naief? Ik vind het werkelijk waar schokkend zeker als ik nu terugkijk naar de afgelopen maanden en het feit dat ik me nog steeds waardeloos voel. Ik probeer het meer van me af te zetten zo goed en zo kwaad als het kan.
Maak me alleen zorgen met dat doffe hoofd en alle andere klachten dat er echt iets stuk is.
Waarom loopt een mens te lang door met klachten alvorens hulp te zoeken?
Normaal ga je toch ook met griep thuis blijven. Waarom loopt een mens nog door als hij al paniekaanvallen heeft?
Als ik eerder gestopt was dan was het nu minder erg geweest. Ik kan wel janken!

Eric

Nog even een aanvulling.
Heb jij ook dat gevoel van dat je gewoon even niet meer weet wie je bent, wat je kunt etc?
Lijkt wel of hersen delen gekrompen zijn en andere groter geworden zijn.
Het werkt iig niet meer gewoon voor me. Maar meer tegen.
Ik ben echt te ver gegaan
Ik ben zo bang en wat baal ik.

Uit je verhaal klinkt vooral je goedheid. En je had het natuurlijk zelf nooit kunnen weten dat zij niet jouw dochter is. En daarin ook nooit kunnen bedenken dat ze jou niet meer hoefte te zien. Dat moet je jezelf niet kwalijk nemen. Tuurlijk hadden we dingen anders kunnen doen. Ik ook. Maar dat is allemaal achteraf gezien. De keuzes zijn gemaakt omdat je dacht dat die de beste keuze voor je waren. Op dat moment.

Ook het doorlopen met klachten begrijpelijk. Ik heb precies hetzelfde gedaan. En zit net als jij met de gebakken peren.

Ik heb wel gehad dat het voelde alsof mijn innerlijke stem niet meer luid voelde voor mezelf. Zo in de war dat ik die ook niet meer goed kon volgen voor mezelf.

Ik merk wel dat ik mezelf meer een soort van terug aan het vinden ben maar dat komt meer doordat ik mezelf ben kwijtgeraakt in mijn huwelijk.

Ik heb gelezen dat er een krimp in de hippocampus optreed bij langdurige stress. Maar dat dit zich wel weer herstelt bij herstel. Dus uitgaan van het positieve!

Eric je hebt gelijk ook.
Dat herstel moeten we dan ook maar op hopen. Maar het voelt elke dag of ik uit elkaar getrokken wordt. Die pijn.
Steen op de maag, slappe benen, dof hoofd, angsten, verwardheid ook gehad.
Ik vind het eng allemaal Erik.
Het is slopend.
Heb jij je medicijnen vooral voor de.paniekaanvalen? Hoe heftig waren die?
Was dat alleen hyperventilatie of echt van die zware blackout paniekaanvallen?
Jij zit nu bij je ouders. Hoe bevalt dat?
Groet
Eddy

@Eric, vervelend dat de scheiding zwaar valt en dat het op die manier moet... dit kost veel energie die je waarschijnlijk niet hebt.

Zoals je weet zit in hetzelfde schuitje, ik heb eergister de financieel adviseur laten langskomen en alles laten vastleggen in een extra overeenkomst zodat er op geen manier gedonder kan komen. Gister ben ik naar m'n tijdelijke woonruimte verhuisd, deze 2 dagen kostte ook teveel energie maar heb wederom weer even doorgezet, vanaf nu ga ik niet meer over mijn grenzen heen. Vanochtend werd ik wel weer met veel spanning wakker, ik had verwacht/gehoopt dat dit weg zou zijn gezien ik uit de stressvolle omgeving van de narcist ben, maar het zit waarschijnlijk toch al aardig onderhuids. Daarnaast lees ik het bij iedereen terug ongeacht de situatie, dus zal het ook wel met de burnout te maken hebben.. ik wens jullie een fijne dag!

@Eddy
Mijn antidepressiva werkt vooral op angst, het zorgt voor meer rust, beter slapen, minder piekeren en een demping van hevige emoties. Moet zeggen dat het wel fijn is het zorgt ervoor dat ik minder in de put zit. En tegenslagen makkelijker op te vangen zijn.

Doordat ik minder angstig ben heb ik ook minder paniek.

De paniekaanvallen die ik heb gehad waren vooral met hartkloppingen, hyperventilatie, huilen, trillen, slap worden en niet lekker worden. Mijn lichaam gaf daardoor aan dat het te veel werd. 1 keer was het dusdanig erg dat mijn hart razend snel ging. Voor m’n gevoel wel 200. En het voelde alsof die zo me borstkas uit kon springen. Daar was ik echt heel erg door in de paniek. Ook een keer ‘s nachts gehad. Toen ging me hart ook tekeer. En spande al me spieren samen. En dacht ik dat ik een hartaanval kreeg. En ik niet meer kon lopen. En toen heb ik de spoedeisende hulp gebeld. Duurde toen 3 kwartier voordat ik rustiger werd.

Als ik nu teveel doe dan merk ik ook dat mijn geheugen het niet meer opslaat. Uberhaupt slaat het al weinig op. Maar dan al helemaal niet meer.

Merkte van de week ook dat ik hoger in me ademhaling zat. En een hogere hartslag had. Lichte hyperventilatie. Dus dan weer goed om te mediteren.

Het is fijn om bij mijn ouders te zitten. Ze ondersteunen me. En halen de zorg weg dat ik voor mezelf moet zorgen. Boodschappen, koken, wassen. Ook fijn om mensen om je heen te hebben waar je ook gesprekken mee kan voeren en steun kan vinden.

@Wouter

Slim dat je dat hebt gedaan. Ik ben zelf alles tot nu toe via de mail aan het regelen. Nog geen behoefte om rond de tafel te gaan. Gaat te veel energie kosten.

Het duurt wel even voordat dat ook weer gaat normaliseren voor je. Ook de overgang naar een andere plek brengt ook weer onrust en stress met zich mee. En daar zal ook weer een paar dagen overheen gaan voor je daaraan gewend bent en het goed voor je voelt denk ik zo.

En je zal ook dingen moeten verwerken en een plekje gaan geven.

Hoi Eric

Hoe is het ermee
Heb jij ook een werkgever die alweer bezig is met een reintegratie traject?
Of totaal niet. Wat is daarin wijsheid?
Ik ben wel met wat therapeutisch werken bezig nu. Maar is meer ter afleiding.
Voor de rest kan ik nog niks aan. Ben ook bang dat ik me voor altijd zo blijft voelen..
Wereld komt ook zo raar over en ben een schim van de persoon die ik was. Er lijkt geen einde aan te komen.

Groet eddy

Hoi Eddy,

Het ging weer wat minder. Was over me grenzen heen gegaan. Ik kreeg paniek en hartkloppingen. Vanmorgen lage bloeddruk. Is nu gelukkig weer beter.

Vanmiddag weer gesprek gehad. En dat heeft wel weer een beetje lucht en energie gegeven. Positieve mindset. Ik vind het namelijk zo zwaar allemaal.


Ik ga voorlopig nog niet reïntegreren. Eerst de scheiding afronden wat heel veel energie vraagt. En dan kan ik met mijn werk gaan kijken. Reïntegreren en dan kijken of ik nog wil blijven. Maar eerst met het ene opgelost zijn voor ik me op het andere kan focussen. Anders dan ga ik helemaal ten onder.

Je zal je niet zo blijven voelen wanneer je stappen gaat zetten! Daar geloof ik in! Voor mij is het ook loodzwaar. Maar we moeten er doorheen!

Ik weet het anders ook niet wat een nog betere oplossing is.

Hoi Eric.
Je benoemde ook verwardheid als klacht en brainfog toch? Hoe uitte die verwardheid zich bij jou?
Ik heb het gehad na stoppen met alcohol.
Eddy

Bij mij was dit meer in vergeetachtigheid zijn. En dan denken dat ik iets had gedaan maar dat had ik niet gedaan.

Ben ook dingen vergeten. Wat ik me niet meer goed voor de geest kan halen. Zoals dingen die zijn besproken.

Hoi.erik
Heb jij met je paniek aanvallen ook al angst voor de angst of ga je nog overal naartoe?
Ik probeer zoveel mogelijk rust te houden en ga alleen af en toe wandelen of fietsen.
Had jij ook van die spierspanning of beter gezegd een overbelast zenuwstelsel
Gevoel te trillen van binnen etc

Hoe ziet jouw komende tijd er.verder uit?

Hoi Eddy,

Ik heb ook angst voor de angst. Soms werkt het wel om dan toch iets te doen. Zodat je merkt dat je over je angst heen stapt. Doe alleen echt niet te veel. Ik ga 1 keer per dag de deur uit. Zeker nog niet te veel. Ik word dan gelijk teruggefloten door mijn lichaam. Dan krijg ik gelijk een slap gevoel in mijn armen, benen en borst. En begin ik paniekerig te worden.


Ik heb geen last van spierspanning gehad. Wel knopen in spieren in me nek als je dat bedoelt? En wat bedoel je met een overlast zenuwstelsel? Ik had wel in het begin last van adrenaline. Dus dat ik het gevoel had dat ik een marathon kon lopen. Terwijl ik echt kapot was.

Verder heb ik aankomende week afspraak met de arbo arts. Ga voorlopig nog niet werken. Eerst weer terug keren naar huis. En weer zelf boodschappen doen, koken etc.

Wat ik wel doe wekelijks is met iemand afspreken. Even 1 op 1 met iemand even bijpraten. Geeft mij hele fijne positieve energie. Laat me echt goed voelen. Dat houd ik zo’n 2 a 2,5 uur vol. En dan daarna weer rust nemen. Misschien ook iets voor jou Eddy? Of doe je dit al? Belangrijk voel ik wel om een beetje onder de mensen te blijven.

Hoe loopt het nu bij jou?

Hoi Eric
Ga je dan terug naar het huis van jou en je ex?
Ik bedoel met zenuwstelsel trillen/beven.
Angst voor de angst heb ik ook.
Welke ad gebruik jij?
Hoe probeer jij je lichaam te ontspannen?
Nog veel last van hyperventilatie en paniek?
Welke klachten nog meer?

Met mij is het heel wisselend
Van betere dagen naar hele slechte.
Ik kan er geen pijl op trekken.
Ik kan ook lastig de trigger eruit trekken en oplossen. Daar moet ik een oplossing voor bedenken.het is niet even van een probleem a opzij schuiven voor oplossing b
Heb jij een tip op advies voor mij?
Hoe leren loslaten.
Ik doe aan meditatie.

Groet
Eddy

Hoi Eric
Heb jij niet te maken met wet poortwachter en reintegratie?
Qua koffiedrinken etc om op te bouwen?
Mijn werkgever is daar wel erg pusherig in.
Niet heel fijn.
Jij hebt zeker het geluk van een vaste baan.
Groet
Eddy

Ja daar blijf ik wonen.

Ik kan soms wel eens last hebben van trillen. Maar meer in de vorm dat ik me ook slap voel erbij.

Ik gebruik citalopram.

Ik ben op een dag vooral veel aan het rusten. Ga iedere dag wel even erop uit. Of afspreken met mensen. Of naar afspraken met de praktijkondersteuner bijvoorbeeld. Of ik ga wandelen. En verder doe ik zo nu en dan meditatie. Doe ik dutjes.

Heb nu sinds donderdag geen last meer gehad van paniek. Dus daar ben ik blij mee.

Ik heb geen idee wat je het beste kan doen om te leren loslaten. Ik denk dat een psycholoog je daar het beste bij kan helpen! Lijkt mij ook erg moeilijk.

Ik heb inderdaad te maken met de wet poortwachter. En ik zit in vaste dienst. En zo lang ik me niet goed voel ga ik niet werken. Een werkgever mag je ook helemaal niet verplichten tot langskomen. Alleen de arbo arts gaat daarover. Zou dat ook aangeven bij de arbo arts als je daar een afspraak hebt.

Hoi Eric
Ah ok. Dat is mooi. Dus je ex partner gaat elders wonen.
Lekker in vaste dienst. Dan kun je 2 jaar ziek blijven. Ik heb slechts een jaar contract. Dus dat wordt ziekte wet denk ik.
Reintegratie lukt nog niet.
Ben je niet vooral teleurgesteld op jezelf dat juist jou deze ellende is overkomen?
Ik vind het vooral rot. Ik had een leuk leven. Nu alles weg. Ik ben zo bang dat dit blijvend is en dat ik idd ook aan de ad moet. Hoop dat te vermijden maar geen idee of het gaat lukken. Elke willekeurige gebeurtenis die onverwachte is en ik sta gelijk aan. Duurt weer even voordat dat zakt. Zo irritant.
Belastbaarheid is drama.. na 5 maanden burnout. Ik baal er zo van. Acceptatie pfff
Zit soms tegen randje van paniek. Wel van die doem gedachtes zoals bang om controle te verliezen of gek te worden... Idiote stomme gedachten.

Ik mediteer ook elke avond voor het slapen. Is mijn line of defence. Als dat ooit wegvalt dan ben ik de sigaar.

Ik ben mijn hersens zo zat.
Wat een waardeloos dna. Of heb ik gewoon pech met mijn levenspad.
Ik mis goede coping stijlen.
Nu zit ik met de gebakken peren en met gebrande hersens.

Wat baal ik

Groet
Edwin

Ha Edwin,

Het heeft mij wel uit de diepste put geholpen de ad. Het is voor mij zeker een hulpmiddel maar moet nog steeds me shit oplossen. Wat mij de stress geeft.

Ben zo blij als ik eruit ben. Had me ex dit ook meer gegund. Ze gaat lekker verder met haar leven en ik zit inderdaad zoals jij zegt met de gebakken peren. Heel vervelend om dat zo te zien.

Wat voor jou denk ik wel helpt Edwin is dat je misschien gaat proberen dingen wat minder angstig te gaan zien. Voor mij werkt de ad daar goed bij. Maar je blijft dan in zo’n negatieve spiraal zitten en angst kost ook energie.

Hi Eric en Eddy,

Hopelijk hebben jullie vandaag een goede dag. Persoonlijk lijkt het bij mij wel of de aan stand iets gaat liggen. Merk echt dat ik veel spanning op mijn bovenrug en schouders heb gehad en dat ik nu juist mega spierpijn heb. Herkennen jullie dat? Helaas nu ook geveild door een griep/verkoudheid. Zal wel komen door het verminderde immuunsysteem. Ook nog wel last van hartkloppingen en keelpijn/dichtgeknepen gevoel. Hoe gaat het bij jullie?

Hoi Amber,

Heb ik zelf geen last van. Ik merk dat als ik de aan stand heb dat ik vol met adrenaline zit en me hartslag wat hoger ligt. Ik ga dan wel juist me rust pakken. Zodat me lichaam zich kan kalmeren.

Ik heb vandaag een wat mindere dag. Gesprek gehad met mijn werkgever. Wel goed verlopen. Maar er komt nu veel vermoeidheid uit. Toch spanningen voor gehad.

Van hartkloppingen heb ik zeker nog wel last. Maar zeker het meeste nog wel ook vermoeidheid. En wat wazig voelen. En slap. Maar merk wel verbetering.

Hoi amber
Hoe heb je die aanstand uit gekregen
Kun je me een tip geven?

Eric helpen de ad ook bij onrust bij jou of alleen op de angst.. ik wordt zo moe van die aanstand.
Waar werken de medicijnen goed voor?

Hoi Amber,

Heb ik zelf geen last van. Ik merk dat als ik de aan stand heb dat ik vol met adrenaline zit en me hartslag wat hoger ligt. Ik ga dan wel juist me rust pakken. Zodat me lichaam zich kan kalmeren.

Ik heb vandaag een wat mindere dag. Gesprek gehad met mijn werkgever. Wel goed verlopen. Maar er komt nu veel vermoeidheid uit. Toch spanningen voor gehad.

Van hartkloppingen heb ik zeker nog wel last. Maar zeker het meeste nog wel ook vermoeidheid. En wat wazig voelen. En slap. Maar merk wel verbetering.

Dank Eric voor je reactie. Klinkt inderdaad als een intensieve dag. Wel fijn om te horen dat het gesprek goed is gegaan. Hoe vervelend het ook is, het kost echt mega veel tijd. Fijn als ze je die tijd willen en kunnen geven.

Eddy, ik denk dat het per dag verschilt. Ben er zelf nog lang niet hoor. Veel pijn in m’n lichaam. Spierpijn en af en toe gekke handen. Alsof ik de niet kan bewegen, maar ik kan ze wel bewegen. Denk dat die aan stand meer gaat liggen als ik me erbij neerleg. Ik was continu aan het vechten van dit klopt gewoon niet die klachten, maar hoe meer je denkt laat het er maar zijn hoe meer je dus ook moe bent. Kan overigens ook zijn dat ik nu moe ben van de griep/verkoudheid. Heb wel een keer gelezen dat je een hypo en hyper burn-out/overspannenheid kan hebben. Heb je daar weleens over gelezen? Hyper is continu aan staan, maar moet je wel behandelen als de hypo variant. Dat betekent, rust nemen.

@Eddy
Dan zou je beter voor een oxazepam oid kunnen vragen. Die werken meer tegen spanningen en onrust. Mag je alleen niet te lang gebruiken.

Antidepressiva werkt meer voor me emoties, betere slaap, minder piekeren, minder angst

Wat heb je met werk afgesproken?
Ben benieuwd. Qua reintegratie etc.
Wat doet jouw bedrijfsarts?
Groet
Eddy

Ik sta nu voor de komende maand weer 100% ziek gemeld. Ik heb over 4 weken een afspraak met mijn werkgever weer. En een telefonisch gesprek met de arbo arts. En dan gaan we weer verder kijken

Hoi erik
Jij bent toch ook vanaf oktober november uitgeschakeld?
Is de werkgever bij jou makkelijker en symphatieker..

Groet eddy

Helpen de ad bij jou ook voor je paniek en eventuele drukke hoofd?

Ja mijn werkgever gaat er wel goed mee om. Misschien het voordeel dat ik een vrouwelijke werkgever heb. Ze heeft ook geen keus. Je mag je werknemer ook helemaal niet pushen om te komen werken. Dat is niet goed voor het herstel.

Werken ze wel bij. Piekeren en angst voor paniek dan vooral. Maar mijn hoofd kan soms ook nog te druk zijn hoor met allerlei gedachten. Dan doe ik een meditatie.

Hoe gaat het met iedereen? Vind het wel leuk om het contact een beetje te houden.

Hi Eric, zeker goed om elkaar te contacten. Met lotgenoten praten over de situatie is erg hulpzaam. Soms is het zo eenzame strijd. Ben vandaag weer op pad geweest winkel in en boodschappen gedaan. De klachten zijn iets minder aanwezig, maar nog wel zo af en toe hartkloppingen en een dichtgeknepen keel gevoel. De griep is gelukkig wat meer gaan liggen. Laat toch zien dat je lijf gezond is en het immuunsysteem goed werkt. Hoop dat de stijgende lijn door zet, maar je weet hoe het gaat. Kost heel veel tijd. Hoe gaat het met jou?

Hi Eric, zeker goed om elkaar te contacten. Met lotgenoten praten over de situatie is erg hulpzaam. Soms is het zo eenzame strijd. Ben vandaag weer op pad geweest winkel in en boodschappen gedaan. De klachten zijn iets minder aanwezig, maar nog wel zo af en toe hartkloppingen en een dichtgeknepen keel gevoel. De griep is gelukkig wat meer gaan liggen. Laat toch zien dat je lijf gezond is en het immuunsysteem goed werkt. Hoop dat de stijgende lijn door zet, maar je weet hoe het gaat. Kost heel veel tijd. Hoe gaat het met jou?

Hoi Amber,

Gaat bij mij ook langzaam aan de goede kant op. Ik probeer iedere dag wel even de deur uit te gaan. Als ik me goed voel zeker. Merk wel wanneer ik teveel heb gedaan dat ik teruggefloten word door mijn lichaam. 2 uurtjes echt wat doen of socializen is voor mij wel de max. Wil soms zo graag gewoon weer alles kunnen doen. Maar goed wie niet hè.

Knap dat je boodschappen ook doet. Is dat niet enorm zwaar om te doen? Ook met de prikkels die dan allemaal binnen komen? En het nadenken erbij.

Groetjes

Hoi Eric
Vraagje. Heb jij ook last van brainfog?
Hoe is het verder?
Qua de scheiding etc.

Hi Eric,

Fijn om te horen dat je ook goede dagen hebt. Het wisselt zich heel erg af merk ik. in het begin was het een tijdje slecht en dan weer wat beter en nu kan het echt per dag verschillen. Heb jij dat ook? Ik kreeg het gisteravond toen ik in bed ging liggen weer benauwd. Gelukkig wel in slaap gevallen en vanochtend stond ik weer gejaagd op met hartkloppingen. Waarschijnlijk afgelopen weekend teveel gedaan. Boodschappen doe ik vooral op de momenten dat het wat rustiger is en dan haal ik ook meteen veel, zodat ik niet te vaak naar de supermarkt hoef. In principe kan je boodschappen ook thuis laten bezorgen, maar het liefst ga ik wel dagelijks de deur uit om toch het ritme een beetje aan te houden. Een lijstje maken met spullen die je wil halen is wel aan te raden. Ben je vaak sneller en gerichter bezig. Misschien helpt het ook om oordopjes te dragen. Ik moet zeggen dat ik eigenlijk sinds m'n bo meer in mijn eigen wereld zit. Let niet meer altijd zo op de mensen om me heen. Wellicht helpt dat ook qua prikkels. Ach ja, soms weet je ook niet zo goed wat nou wel of niet handig is. Het blijft een proces.

Hoe gaan jouw dagen? Geniet je een beetje van het zonnetje?

Groetjes!

@Eddy
Met mij gaat het steeds een beetje beter. Ik ben zo blij dat ik in scheiding ben. Vandaag gaan we onze spullen verdelen. Daar zijn we nu over uit met elkaar. Verder zie ik nu ook gedrag terug van haar wat mij blij maakt dat we uit elkaar zijn. Ik krijg woorden naar me hoofd dat ik een kleuter ben, kinderachtig, ik word uitgelachen. Alleen maar goed om uit elkaar te zijn.

Ik merk dat het steeds een beetje beter gaat. Ik ga me steeds meer helder voelen. Ik kan 2 uurtjes ongeveer iets doen. Het wordt allemaal steeds een beetje makkelijker. Vandaag wel wat vermoeider. Maar dan neem ik gewoon meer rust. Ik luister goed naar mijn lichaam.

Hoe is het met jou? Zijn er al vorderingen voor je?

Hoi Amber,

Herkenbaar hoor. Ik heb de afgelopen nachten dat ik niet zonder mindfullness in slaap kan komen. Mijn hoofd is dan zo druk. Richting de avond merk ik dat ik sowieso meer last van klachten krijg. Vermoeidheid, soms hoofdpijn, af en toe oorsuizen.

Ik snap ook wat je bedoeld met in je eigen wereld zitten. Ik heb dit zelf ook. Ik kon wel eens mensen tegen komen voordat ik echt mijn BO had. En ze riepen mij dan. En ik zat in me eigen wereld en hoorde het gewoonweg niet. Normaal heb ik dit nooit.

Het gaat steeds een beetje beter met mij. Ben daar onwijs blij mee. Ik voel heel goed wanneer de grens bereikt is. Wanneer ik rustig aan moet doen. Ik begin ook meer te merken wanneer anderen over mijn grenzen heen gaan en ben daar nu ook mee bezig om voor mezelf meer op te komen. Dus positief!

We komen er wel! Het is een belangrijk leerproces.

Hoi Eric
Goed om te horen.
Ik heb wisselende dagen.
Heb wel een dof hoofd wat lang aanhoudt. Probeer meer rust te nemen dan overdag.
Verder ga ik binnenkort maar een nieuwe psycholoog met ACT. Acceptance therapie of zoiets. Ik merk wel dat ik cognitief wel geraakt ben. Weet ook niet goed wie ik ben en wat ik wil. Dat is de krimp van de frontale cortex. Amygdala heeft de leiding qua angst en opgejaagd gevoel..meestal in de avond wordt het beter en ik doe dan aan meditatie. Verder heb ik wekelijks contact met de huisarts en de praktijkondersteuner.
Ik maak me best soms een beetje zorgen dat het zo lang duurt voordat de stress uit je lijf is. Heb ook af en toe trillen nog in armen. Dan neem ik ook extra rust en dan komt de vermoeidheid naarvoren. Maar het duurt allemaal zo lang..

Ha Eddy,

Ik snap dat het lang duurt en dat het soms kan voelen alsof er geen einde aankomt. Maar probeer de moed erin te houden dat het beter wordt.

Ik ben zelf ook onder behandeling bij een therapeut die werkt met ACT. En moet zeggen dat is echt wel fijn en ondersteunend. Ook werkt deze therapeut coachend. En je krijgt veel meer inzichten ook in stress. Zeker een goede dat je daarheen gaat.

Heb ik ook allemaal gehad. En nu het eindelijk wat beter wordt merk ik dat ik mezelf aan het terug vinden ben. En bij jou gaat dat ook gebeuren Eddy. Vertrouw erop! Soms voelt het voor mij gek om me meer mezelf te voelen, soms vraag ik me af of dat door de AD komt. Maar ik voel me wel sterker worden. En dat is heel fijn.

Goed dat je zoveel steun hebt! Probeer ook het positieve erin terug te zien.

Ik had dat ook, toen zei de huisarts tegen mij dat ik al mijn lichaam de rust aan het geven was. En toen ze dat zei schrok ik daarvan omdat ik me daar helemaal niet bewust van was. Zo ver zat ik in mijn angst en piekergedachten.

Hoi erik,

Morgen nog een gesprek met de huisarts over eventueel medicijnen. Kijken wat ze er van vind. Wilde eigenlijk ook een doorverwijzing hebben naar een psychiater voor een grondige diagnose.
Ik ben alleen wel echt eens bang dat mijn lichaam de stress maar blijft uitdragen elke dag. Wordt er wel eens moedeloos van. Iedere avond met mediteren en slapen hoop ik dat het de volgende dag weer wat beter is geworden.
Vooral qua spanningsklachten

Wel bijzonder dat jij ook een act psycholoog hebt. Wat is daar het grote voordeel aan? Hoe gaat dat precies in zijn werk?

Nog een aanvulling.
Eric heb of had jij ook last van een brainfog en spanningshoofdpijn hoofd? Ik vind dat nog het meest vervelende samen met de onzekerheid of je ooit nog weer beter wordt. Pff wat een klote zooi.
Hoe voel jij je er nu onder dat je pillen bent gaan slikken? Voorheen was je een heel ander mens. Doet het geen pijn?
Voor mijzelf wel. Voorheen stond ik midden in het leven.
Nu een schim van die persoon.
Het is werkelijk waar shokking.

Vanaf gisteren en vandaag weer is de dodelijke vermoeidheid erin gekomen..voel me gesloopt en leeg. Is dit een goed teken?
Maar ben tot niks in staat.
Lig op de bank lam en uitgeschakeld .

Hopelijk een goed teken... Maar ook zwaar.
Ik baal. Wat een waardeloze ziekte.

Eddy

Hoi Eddy

Lijkt mij alleen maar prima om naar een psychiater te gaan. Als jou dat helpt in je herstel zou ik dat zeker doen.

Ik denk dat je niet angstig moet proberen te zijn. Angst kost ook heel veel energie. En er zijn mensen die 2 jaar een burn-out hebben gehad. En zo ver zijn wij nog niet. Het is makkelijk praten. En dat weet ik ook. Maar probeer soms je gedachten niet te laten overheersen.

Bij mijn act therapeut wordt ik vooral gecoached in de onderwerpen die ik benoem. Ik krijg tips mee wat ik met situaties het beste kan doen. Ik heb uitleg gehad over stress, pijn en lijden, gedachten, regels die we onszelf opleggen. Dat soort dingen. Het is interessant omdat je het dan in het dagelijks leven gaat herkennen.

Ik heb nog steeds last van brainfog. Wordt wel al steeds minder. En af en toe last van spanningshoofdpijn nog.

Ik ben wel blij dat ik medicatie ben gaan slikken. Eerst zag ik er tegenop. Maar nu voelen de dingen allemaal wat minder zwaar en emotioneel. En dat zorgt ook weer voor ruimte en het geeft me een duwtje in me rug. Ik slik het nu bijna 8 weken. En merk echt een positieve verbetering. Ook voel ik me sterker en weerbaarder worden.

Bij mij is de zware vermoeidheid wel de ommekeer geweest en zit ik nu weer in de stijgende lijn. Ik hoop voor jou ook.

Sterkte.

Hoi Eric
Goed om te horen qua stijgende lijn.
Heb je al weer idee qua werk? Of doe je dat rustig aan?
Vraagje jij gebruikte de ad voor je angst klachten toch?
Merk jij daarmee dat alle angst weg is? Hoe moet ik dat voor me zien.
Ik hoop eigenlijk dat mijn hersenen het zelf weer kunnen oppakken. Alleen merk ik er weinig van nog. Dat frustreert best. Ik mis hoe ik was van de afgelopen jaren. Ik heb gewoon de balen ervan..
Ik merk dat ik compleet ben vastgelopen nu en kan niet verder.
Probeer wel wat qua werk op te pakken vanuit huis. Maar lukt nog niet echt best.
Binnenkort weer contact met de bedrijfsarts.
Vandaag bij huisarts geweest. Psychiater geen meerwaarde. We houden het bij huisarts, praktijkondersteuner en de psycholoog ACT binnenkort.
Groet
Eddy

Hi Eddy,

Nee aan werk wil ik nog even niet denken. Eerst wil ik zelf nog iets meer aansterken voordat ik alweer ga werken. Ik hoop misschien in mei daar iets mee te gaan doen. Maar ik wil niet te snel gaan.

Klopt ja. Citalopram is voor een betere stemming, betere slaap, minder piekeren en angstklachten. Mijn angst is er wel door geminderd. Ze zijn er nog wel de angst gedachten, maar ik word er minder hevig angstig van. Alles is wat minder heftig qua emotie en gevoelens.

Ik heb dat ook gehoopt en wilde het zonder medicatie doen. Totdat ik echt de bodem van de put bereikte en ik ook niet eeuwig meer oxazepam mocht blijven gebruiken. Dus toen dacht ik het wel nodig te hebben.

Ik ben benieuwd voor je Eddy hoe het gaat uitpakken met ACT.

Hoi Eric en allen

Even een reality check.

Hebben jullie ook sochtends last van hoog cortisol?
In de ochtend ben ik een stuiterbal en pas rond de middag zakt dit weer af.. schijnt normaal te zijn.. maar omdat het.bij ons burnout mensen de stofjes van slag zijn qua cortisol etc hebben wij er meer last van..ben benieuwd wie dit herkent?
Ben ook benieuwd hoe het weer is hersteld en wie daar een geruststellend antwoord op heeft..

Hi Eddy, veel mensen hebben er last van als ik de reacties lees. Een verhoogd cortisol is in veel gevallen de boosdoener. Als ik jou verhalen zo vaker lees zie ik wel dat je heel erg op zoek bent naar antwoorden. Een oplossing vinden voor het in jouw ogen probleem. Want dit kan toch niet zomaar? En deze klachten dan moet er toch wel wat aan de hand zijn.?Begrijp me niet verkeerd, maar ik snap je volkomen. Ik was ook continu en nog wel eens opzoek naar antwoorden. Acceptatie is moeilijk, maar wel stap 1. Ik zit nu zelf 7 maanden in deze hel. Heb heel veel geprobeerd en alles hielp voor even, maar ben nog steeds niet van de klachten af. Ik ga nu psychische hulp zoeken. Je hoofd maakt je namelijk gek en daardoor krijg je ook die klachten. Ik kan het ook niet geloven, maar ik ga het wel proberen. Jouw therapie start binnenkort toch? Hopelijk kan diegene je uitleggen wat de, op wetenschap gebaseerde, oorzaak is van deze verstoring. En vergeet niet juist de mensen die dit overkomt zijn te lief, hoog verantwoordelijkheidsgevoel, controle, perfectionist, etc. Hoop echt voor jou dat je wat meer rust kan vinden en hou vol!

Hi Eddy,

Ik heb daar geen last van. Ik heb wel last van vermoeidheid, veel piekeren, daar word ik ook een beetje angstig van en kan het mij weerhouden van iets te ondernemen. Maar ik merk nu juist wanneer ik iets ga doen dat dit ook heel goed voor me is. Ik verzet me gedachten. Ik merk dat ik het wel gewoon aankan. En word daardoor ook positiever. Wel nog regelmatig hartkloppingen. En ook zeker mindere dagen dat ik niks wil ondernemen.

Voor mij heeft de acceptatie heel erg gewerkt. Je accepteert dat je ziek bent. En dan kan je je er ook aan toegeven.

Sterkte. Ook voor Amber!

Hoe is het met iedereen?

Hi Eric, hoe is het nu met jou? En met Eddy? Ik lees al een tijdje met jullie mee en ben benieuwd hoe het nu met jullie gaat. Hier nu 2,5 maand burnout met extreme angsten en paniek. Eindelijk afgelopen week wat goede dagen gehad en zelfs weer wat blijdschap gevoeld. Gister de fout gemaakt wat glazen alcohol te drinken en vandaag heel erg duizelig, watten hoofd en angstig. Ik vermoed door de alcohol dus dat moeten we maar niet meer doen. Zijn er ook mensen die uit een burnout zijn gekomen en ons een hart onder de riem kunnen steken?

Groetjes E

Lieve allemaal, ik zit in exact hetzelfde.

@Eddy :

Alles wat jij omschrijft heb ik ook. De angsten zijn zo gekmakend dat ik soms onder een bus zou willen rennen. En alles wat zwart is en maar blijft.. Aan iedereen om me heen vraag ik bevestiging of dit nog wel goed komt. Tuurlijk zeggen ze dan. Maar zelf heb ik de hoop verloren. Ik heb geen zin in wat ook en doe liefst helemaal niks. Qua vriendschappen leid ik inmiddels een internetleven, want wil niemand zien. Ook omdat ik me schaam dat ik er nu ineens heel slecht uitzie en een schim ben van wie ik was. Ik schaam me kapot. Ik wil in bed onder dekens en niks. Waar ik me dan weer vreselijk lig te voelen want slapen lukt niet. Ik zou liefst van deze aardbol verdwijnen, zò erg is het.

groetjes, Chantal

Hoi E & iedereen die meeleest!

Ik moet zeggen dat ik uit mijn burn-out aan het komen ben! Ik ben zelfs weer aan het denken over mijn reintegratie. Ook ga ik nu starten bij een psycholoog bij een goede instantie van de GGZ. Alles besproken wat ik allemaal heb meegemaakt de afgelopen 6 jaar. Dit was voor mij wel een beetje de start van mijn opgestapelde problemen. En voor mij kwam de druppel die de emmer deed overlopen zo’n 1,5 jaar geleden om in een burn-out te komen. Voor mijzelf was dat best confronterend om te horen toen ik alles bij elkaar vertelde. En ook vrij logisch dat ik zo onderuit ben gegaan. Aanstaande donderdag gaan we het behandelplan bespreken. En krijg ik ook te horen of ik nu een angststoornis heb of een paniekstoornis. En of ik ook aan depressie geleden heb. Als ik nu terug kijk weet ik het wel al een beetje.

Het is echt een ontiegelijke zware reis geweest. Zei laatst tegen een andere therapeut waar ik ook heb gelopen dat ik nu ook ga inzien dat ik ook echt veel aan het leren ben door deze zware burn-out.

Ik ben er zelf nog niet maar het gaat zeker beter dan voorheen. Met de juiste zorg en hulp komen we er! Dus geef niet op!

Hi E en Chantal,

Geef niet op! Geloof me ik snap jullie volkomen. Het is een hel, verschrikkelijke pijn/klachten, mentale aspecten waar je geen idee van had. Echt het hoort er allemaal bij en laat je niet gek maken door wat anderen zeggen. Er is geen vaste route om met je burn-out om te gaan. Iedereen ervaart het anders en klachten kunnen bij iedereen anders manifesteren. Ik herken ook het depressieve Chantal, had er ook geen zin meer in. Maar er zijn ook heel veel mooie dingen in het leven, probeer je daar aan vast te houden. Ik zit er nu 7 maanden in en het gaat langzaamaan beter. Soms heb ik zelfs dagen dat ik denk he ik ben er weer, maar zoals nu weer een dag dat ik denk nee ik ben er nog niet. Geloof me dan zit ik er ook weer doorheen. Weet dus dat je niet alleen bent. Dit soort gesprekken voeren helpt ook en laat het zeker weten mochten jullie specifiek nog wat willen weten.

@Eric, fijn dat het de betere kant met je opgaat. Jij bent ook al een flinke route aan het bewandelen, maar ooit op een dag zeg ook jij wat heb ik veel geleerd over mezelf.

Ook voor jou Amber. En onze mede lotgenoten. Sterkte en veel kracht voor iedereen.

Hallo allemaal,

Tijdje geleden dat ik weer wat van mij heb laten horen, het zijn nou eenmaal lastige tijden met veel ups en downs.
Ik moet zeggen dat ik mentaal sterker ben dan ooit, ik overzie alles meer, begrijp dingen (gevoelens e.d.) meer en kan het beter plaatsen en loslaten. Ik heb een enorm verruimd bewustzijn t.a.v. voorheen. Mijn energie is ook met ups en downs maar over het algemeen een stukje lager dan paar maanden geleden, het is dan ook een erg bewogen tijd geweest met beëindigen relatie, huis afmaken en verkopen en verhuizen.
Afgelopen dagen verkoudheid met koorts gehad (nog steeds) en hierdoor weer volledig energieloos, een blokje om wandelen was alweer teveel. Ik ben zelfs in het rood geschoten doordat ik 20 minuten te lang door gegamed heb terwijl m'n lichaam eigenlijk aangaf dat ik beter kon gaan rusten, dit resulteerde gelijk in verhoogde cortisol met spanningsklachten en adrenaline wat weer resulteerde in een slapeloze nacht (uiteindelijk halve oxazepam gepakt in toch paar uur te slapen, dit doe ik verder niet). Gister zo intens vermoeid en energieloos dat ik merkte dat er weer negatieve gedachten en angsten opkwamen (komt het nog wel goed etc, ik ben hier ook maar alleen, wat als er wat gebeurd etc etc) toch lukt het mij om dit uiteindelijk weer te relativeren (wat ik voorheen minder kon en mijn dag bepaalde) en het zelfs in een geluksgevoel om te zetten. Het lukt mij de laatste tijd om doormiddel van dankbaarheid en aan leuke dingen denken de geluks hormonen zo sterk op te roepen dat ik letterlijk Yes! roep en half aan het juichen ben en echt geniet op die momenten. Deze momenten zijn grotendeels bepalend voor mijn dag. Ik moet zeggen dat ik sinds mijn burnout ook veel intenser kan genieten van dingen, dit kon ik voor mijn burnout niet op dat niveau.
Ik ben er nog niet, en terwijl ik dit typ heb ik er ook weer een nacht opzitten van maar 4,5 uur slaap (ik hoop dat ik nu nog even 1 of 2 uurtjes pak), maar we blijven stappen zetten en ons best doen! Groetjes

Toevoeging;

Vandaag is toch wel weer heel pittig, de koorts lijkt nu aardig voorbij te zijn maar heeft wel alle energie uit mijn lichaam gezogen, ongekend.
Ik blijf toch het gevoel hebben dat ik dan naar buiten moet, het zonnetje in en/of blokje om wandelen om weer op energie te komen. Of om een zelfhulpboek dat ik aan het lezen ben, verder te lezen/online cursus breinfijn verder moet volgen vandaag om nuttig te zijn en aan mijn herstel te werken, terwijl ik hier niet echt de energie voor heb/voel, dit blijft toch wel een innerlijk gevecht. Weer de hele dag op de bank en in bed zoals afgelopen dagen heb ik wel gehad, maar het lijkt erop dat er niet veel anders opzit.
Ik sportte op hoog niveau en ik zie mijn lichaam alleen maar krimpen en het vetpercentage toenemen, het blijft toch erg lastig om eraan toe te geven dat sporten de laatste tijd niet lukt.

Hi Wouter,

Wat geweldig nieuws! Hoe is je dit gelukt? Door rust te nemen? En wat waren jouw klachten? Ik had eerst een hele angstige fase en nu een meer depressieve met rare gedachten en gevoelens die alle kanten op schieten. Ik vind het loodzwaar pfff.

Blij dat jij je stukken beter voelt!

Dag Wouter,

Wat fijn voor je. Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Ik denk dat we qua herstel een beetje op hetzelfde punt zitten. Ik denk zelf dat het misschien toch nog wel goed is voor je om net even dat dagje rust te pakken. Soms werkt te hard aan je herstel werken ook weer averechts. Uiteindelijk komen we er wel.

Wat voor mij werkt bij een slechte nacht is om meditatie aan te zetten. Ik merk dat ik dan sneller in slaap val en ook dieper slaap dan wanneer ik dit niet doe.

Succes!

@amber, bedankt voor je bemoedigende woorden. Hoe was bij jou de eerste fase, waar had je allemaal last van? Ik heb vooral veel mentale klachten: angsten, rare gedachten die ik niet kan volgen, veel herinneringen die omhoog komen (herkent iemand dit?), derealisatie, paniekaanvallen, me onveilig voelen maar niet precies weten waarom. Soms heb ik een goede dag en ben ik maar een uur in paniek in plaats van uuuren. Maar ik vind het loodzwaar en heb af en toe het gevoel gek te worden. Ik twijfel dan ook om te starten met medicatie, dit heeft mij in een ver verleden ook goed geholpen dus misschien moet ik daar weer aan beginnen.

Wat fijn dat het met veel van jullie beter gaat! Ik ben wel nog erg benieuwd naar hoe lang de verschillende fases hebben geduurd. Ik merk dus nu voornamelijk angst door hoge cortisol maar het lijkt na 10 weken wat meer om te slaan naar (extreme) vermoeidheid. Is dit een bekende overgang? Ik hoop het want ik ben liever moe dan angstig.

@eric, ik volg je al een tijdje en ik vind het geweldig om te lezen dat het zoveel beter gaat.

@eddy, hoe is het nu met jou? Ik zie je niet meer op dit forum.

Veel succes allemaal!

Hoi E,

Ben ik ook zeker blij mee! Al gaat het nog echt wel met ups en downs. Vandaag had ik weer zo’n baal dag. Dan voel ik me hopeloos en ben ik alleen maar aan het denken aan de tijd dat ik me weer goed zou willen voelen. Voel me ook echt geremd nog en ik voel me dan zo somber.

Wat je zegt over opkomende herinneringen heb ik ook. Heel erg. De huisarts zei mij dat dit normaal is omdat er dan meer ruimte vrij komt in de hersenen. Ik herinner me allemaal gebeurtenissen van vroeger die ik ook totaal weggestopt had voor mijn gevoel. Of niet meer wist.

Bij mij was het op een begeven moment ook omgeslagen naar extreme vermoeidheid. Ik kon echt niks meer en daar werd ik ook weer angstig van. Toen aan de AD gegaan mede voor mijn angst. En heb nu nog wel vermoeidheid maar niet meer zo extreem als toen.

@Amber
Weet dat er heel veel mooie dingen in het leven zijn maar vooral nu dat ik die weer ga zien. Het is levend niet leven zeg maar. Alles gaat aan me voorbij en het is alsof ik niet besta. Rationeel weet ik alles, maar mijn brein drijft me tot waanzin 😞

@E
Die angsten.. het is idd niet te doen. Mijn cortisol maakt overuren. Hartkloppingen om niets. En zo gejaagd. Doodmoe -want slaap niet- en ondertussen kapot zijn. Maar zodra ik mijn ogen sluit begint het malen en dat maakt me gek! Ook lijkt het wel alsof ik er niet bij ben, brainfog en derealisatie. Herken jij dat ook?

Ik wilde dat ik niet zo’n pleaser was…. Zelfs nu ik zo aan de grond zit doe ik het nog. En na jarenlang te zijn leeggezogen van stress èn dat pleasegedrag wat energie kost ben ik nu op punt zero. Dieper dan dit kan niet. Blij ook positieve verhalen te lezen hier, elk lichtpuntje zou ik aan willen grijpen om de hoop te bewaren die ik niet meer heb.

@amber, bedankt voor je bemoedigende woorden. Hoe was bij jou de eerste fase, waar had je allemaal last van? Ik heb vooral veel mentale klachten: angsten, rare gedachten die ik niet kan volgen, veel herinneringen die omhoog komen (herkent iemand dit?), derealisatie, paniekaanvallen, me onveilig voelen maar niet precies weten waarom. Soms heb ik een goede dag en ben ik maar een uur in paniek in plaats van uuuren. Maar ik vind het loodzwaar en heb af en toe het gevoel gek te worden. Ik twijfel dan ook om te starten met medicatie, dit heeft mij in een ver verleden ook goed geholpen dus misschien moet ik daar weer aan beginnen.

Wat fijn dat het met veel van jullie beter gaat! Ik ben wel nog erg benieuwd naar hoe lang de verschillende fases hebben geduurd. Ik merk dus nu voornamelijk angst door hoge cortisol maar het lijkt na 10 weken wat meer om te slaan naar (extreme) vermoeidheid. Is dit een bekende overgang? Ik hoop het want ik ben liever moe dan angstig.

@eric, ik volg je al een tijdje en ik vind het geweldig om te lezen dat het zoveel beter gaat.

@eddy, hoe is het nu met jou? Ik zie je niet meer op dit forum.

Veel succes allemaal!

@Amber
Weet dat er heel veel mooie dingen in het leven zijn maar vooral nu dat ik die weer ga zien. Het is levend niet leven zeg maar. Alles gaat aan me voorbij en het is alsof ik niet besta. Rationeel weet ik alles, maar mijn brein drijft me tot waanzin 😞

@E
Die angsten.. het is idd niet te doen. Mijn cortisol maakt overuren. Hartkloppingen om niets. En zo gejaagd. Doodmoe -want slaap niet- en ondertussen kapot zijn. Maar zodra ik mijn ogen sluit begint het malen en dat maakt me gek! Ook lijkt het wel alsof ik er niet bij ben, brainfog en derealisatie. Herken jij dat ook?

Ik wilde dat ik niet zo’n pleaser was…. Zelfs nu ik zo aan de grond zit doe ik het nog. En na jarenlang te zijn leeggezogen van stress èn dat pleasegedrag wat energie kost ben ik nu op punt zero. Dieper dan dit kan niet. Blij ook positieve verhalen te lezen hier, elk lichtpuntje zou ik aan willen grijpen om de hoop te bewaren die ik niet meer heb.

@Amber
Weet dat er heel veel mooie dingen in het leven zijn maar vooral nu dat ik die weer ga zien. Het is levend niet leven zeg maar. Alles gaat aan me voorbij en het is alsof ik niet besta. Rationeel weet ik alles, maar mijn brein drijft me tot waanzin 😞

@E
Die angsten.. het is idd niet te doen. Mijn cortisol maakt overuren. Hartkloppingen om niets. En zo gejaagd. Doodmoe -want slaap niet- en ondertussen kapot zijn. Maar zodra ik mijn ogen sluit begint het malen en dat maakt me gek! Ook lijkt het wel alsof ik er niet bij ben, brainfog en derealisatie. Herken jij dat ook?

Ik wilde dat ik niet zo’n pleaser was…. Zelfs nu ik zo aan de grond zit doe ik het nog. En na jarenlang te zijn leeggezogen van stress èn dat pleasegedrag wat energie kost ben ik nu op punt zero. Dieper dan dit kan niet. Blij ook positieve verhalen te lezen hier, elk lichtpuntje zou ik aan willen grijpen om de hoop te bewaren die ik niet meer heb.

Hoe is het met Eddy? Heb hem al een tijdje niet meer gezien op het forum.

Gegroet,

Zoals al eerder omschreven gaan de dagen/weken bij mij met ups en downs, zo ook mijn nachten. Soms slaap ik een aantal nachten goed, nu is het weer even minder omdat ik toch weer stress ervaar rondom de afwikkeling van mijn oude huis en de verdeling/verhuizing van de spullen waar ik eigenlijk weinig energie voor heb. Het lukt mij hier en daar wel om boodschappen te doen en soms wat kleine activiteiten te ondernemen. Ik vraag mij af of de vermoeidheidsfase nog komt, of ofdat ik deze toch mondjesmatig al heb gehad. Kan niet wachten totdat alles rondom het oude huis afgesloten is en dus ook het laatste lijntje met mijn ex, dit zal vast meer rust geven.

@E, ik heb eerder mijn verhaal gedeeld in dit gesprek, maar het gesprek is onderhand wat lang geworden, dus ik deel het nog een keer. Nogmaals je bent niet alleen! Ik ga nu zelf ook weer door een wat moeilijkere periode.

Persoonlijk weet ik de kern van mijn probleem niet. Dat frustreert mij heel erg. Ik heb wel 10 maanden met partner bij mijn ouders gewoon vanwege ons nieuwbouwhuis, ons oude huis verkocht wat veel stress opleverde, meer dan 40 uur per week werken, een drukke baan en best een reistijd. Waarschijnlijk is dat toch teveel geweest, maar natuurlijk niet te vergelijken met jullie situatie. Bij mij is het echt als klap gekomen. Ik had niks door. Was overdag naar werk en daarna naar vrijwilligerswerk een uurtje en kwam thuis en zat in de tuin (was zomer) en ineens was daar de paniekaanval, echt vreselijk en blinde paniek. Vanaf hier is bij mij alles begonnen. Ik heb ook al zoveel gedaan; onderzoek in het ziekenhuis/cardiologie, borsten laten checken in het ziekenhuis, kinelogie, osteopaat, hypnotherapie, orthomoleculaire therapeut, meermaals bloedprikken, meditatie, yoga, wandelen, alleen maar leuke dingen doen en ga zo maar door. Ik kom er gewoon niet uit. Hoe lang zitten jullie in deze rat race? Zou zo graag weer klachtenvrij willen zijn.

Lijstje van mijn klachten:
- 3x paniekaanval gehad begin van de overspannenheid
- Hartkloppingen
- Steken borst en beurs gevoel
- Veels te veel en hoog ademen
- Keelpijn, druk op de keel, samengeknepen gevoel
- In het begin amper eten, nu juist veel honger
- Spierpijn en steken bovenrug
- Door alle klachten angsten ontwikkelt

Ben nu aan het kijken voor cognitieve gedragstherapie. Hebben jullie daar ervaring mee? Update: ik ga als het goed is binnen nu en 3 weken naar therapie/psycholoog. Dat duurde even, maar ben erg benieuwd wat daar uit gaat komen en ik hoop ook houvast en kracht. Momenteel nog last van hartkloppingen (niet meer zo erg als eerst), keelklachten (dichtgeknepen gevoel) en hoge rugpijn.

Lang verhaal, maar het helpt mij ook altijd enorm om te weten dat ik niet de enige ben.

Hoe gaat het nu met jou? En met Chantal?