Ooit maakte ik to do lijstjes om het overzicht te bewaren. Ik kwam erachter dat er vaak meer taken bij kwamen dan dat eraf gingen wat voor gejaagdheid zorgte en nooit had ik het gevoel dat ik ff niets had. Ik ben er om die reden mee gestopt en gedacht, als er iets belangrijk is dan dient het zichzelf wel aan. Het lukt me goed om op die manier te leven, echter ben ik er wel achtergekomen dat sinds ik zo leef mijn hoofd 1 grote verwarrende bende is. Ik leef met de dag, vergeet veel, en vertrouw heel erg op dat het hoe dan ook wel weer goed komt, niet in m'n hoofd, maar de dingen die mis lopen. Het is een fijne manier van leven, want ik heb nooit veel aan m'n hoofd en leef erg in het nu waar niet zoveel onthouden hoeft te worden, alleen ervaren. Toch vind ik het een bijzonder fenomeen. Hoe komt dit zo? Is het dat ik het op een gegeven moment niet meer overzag en het een overlevingsmwchanisme is? Of wordt je echt warrig naar zwangerschappen? Of zijn dit al de eerste tekenen van dementie, waar ook mn moeder en oma mee kamp(t)e. Herkennen jullie deze staat? Je nergens meer druk om maken, alles zo klein mogelijk houden en gewoon vertrouwen?
Manon
12-03-2024
