Burnout of Rouwproces?

Hoi Eddy,

Ik lees dagelijks meerdere berichten van jou en merk dat je het erg moeilijk hebt. Wat erg belangrijk is, en ook moeilijk, alles in en rondom burnout is ontzettend moeilijk en we zitten in het zelfde schuitje ondanks de verschillende situaties. Is dat je een beetje uit die slachtofferrol krabbelt en dingen gaat proberen te accepteren hoe ze zijn, hoe moeilijk en onterecht ook. Ik heb het beste met je voor en hoop je toch een klein beetje op weg te kunnen helpen zonder vervelend op je over te komen.

Ik ben momenteel 29 en heb geen vader meer, deze is 10 jaar geleden overleden. Mijn moeder heeft 8 jaar geleden een herseninfarct gehad en woont eindelijk in een toepasselijke zorginstelling nadat ik jaren voor haar gezorgd heb (en mede aan onderdoor ben gegaan). Nu ik met een burnout kamp heb ik ontzettende behoefte aan steun van een ouder en was het de eerste periode erg moeilijk dat ik in die zin geen ouder meer heb om op terug te vallen nu ik ze zo hard nodig heb. Nu kan ik hier elke dag van balen, mij er somber door gaan voelen en oneerlijk vinden (andere mensen zijn gezond en hebben beide ouders), maar het lost niets op. Waar ik mijn mindset toe heb moeten trainen is; Ik ben dankbaar dat mijn vader in mijn leven is geweest, ookal was het maar zo kort. Ik ben dankbaar dat mijn moeder niet overleden is en ik haar nog kan zien en van haar kan genieten, ondanks dat ik thee voor haar moet zetten en eten moet maken i.p.v. zij voor mij. Ik meen deze dankbaarheid ook oprecht, ik accepteer de situatie en maak er het beste van. Hierdoor voelt het niet oneerlijk, voel ik mij geen slachtoffer, kan ik mijn zorgen en sombere gedachten loslaten en mijn lichaam tot rust laten komen. Dit is even een voorbeeld van mijn kant, er speelt bij mij nog meer en ook ik zit nog volop in mijn herstelproces van de burnout, maar ik hoop dat het je op een positieve manier een beetje helpt!
Take care Eddy

Tnx wouter

Iemand verliezen kan een heftig emotioneel life event zijn. Het maakte bij mij meer los dan ik had gedacht en doorhad. Ik heb mijn emoties moeten leren aangaan/ toelaten om ze te kunnen verwerken. We hebben namelijk niet altijd door dat we emoties uit de weg gaan, verdoven, verdringen. Ik heb veel gehad aan een Psycholoog die mij verdiepende vragen stelde waardoor ik bijvoorbeeld ineens volschoot bij bepaalde vragen. En dan nog dacht, ‘Nou ja, waar komt dat nou ineens vandaan?’ Rouw vroeg emotioneel meer van me dan ik doorhad. Geef het de ruimte en wees mild voor jezelf. Zo te lezen ben je hartstikke goed bezig, op de goede weg.

Hallo Eddy,

Mijn vader is 6 jaar geleden overleden, waarvoor ik jaren heb gezorgd. Mijn moeder werd 2 jaar daarna ziek en voor haar heb ik 20 maanden gezorgd naast fulltime werk en een gezin met 3 jonge kinderen. Na hun overlijden ben ik maar door blijven gaan met alles omdat ik dacht dat het wel ging. Een paar jaar heb ik lichamelijke klachten negeert en in mei ben ik thuis komen zitten met een burn out. Ik had mijn emoties niet verwerkt en heb de signalen van mijn lichaam niet serieus genomen. Ik hen bij de psycholoog een emdr traject gevolgd en dat heeft mij heel erg geholpen rondom de rouw. Ik kijk nu met een ander gevoel naar ingrijpende situaties. Natuurlijk mis ik mijn ouders nog steeds, maar de scherpe randen zijn er vanaf.
Ik heb nog steeds last van lichamelijke klachten, maar die zijn niet zomaar over na jaren chronische stress.
Maar ik kijk terug op alle mooie momenten met mijn ouders en ben blij dat ik voor ze heb kunnen zorgen.
Ik weet niet of je al EMDR hebt gevolgd, maar mogelijk kan jou dat ook helpen.
Succes,
Groetjes Kim