Gevoel van wegzakken als iemand tegen me praat

Hi Suus, ook hier ga ik weer op je reageren want ik weet hoe spannend die dingen kunnen zijn en herkenning kan helpen. Ja ik heb dit gehad 🫠
Herinner me de keren dat ik mezelf sloeg zo van ben ik er nog.
Bij mij was dit wel vooral in de beginperiode en echt een uiting van paniekaanval/ chronisch verkeerd ademen. Had namelijk dan ook weleens het gevoel dat m'n adem zo langzaam was dat ie zou stoppen ofzo.
Een precieze tijd kan ik het niet geven, maar volgens mij was het wel een van de eerste signalen die afnam toen m'n herstel begon.

Hi Natasja 🩷
Ik merk niet echt iets aan mijn ademhaling, wel dat het erger wordt bij concentratie oid, heel vaag gevoel.
Ik denk steeds vaker ‘had ik maar een gebroken been’, dat is lang zo spannend niet… pffff wat een hel dit.

Ben jij nog voor een cursus gegaan? Ik zit nu in Camp Burnout, echt een aanrader!

Liefs 👋

Dat is wat behapbaarder idd. Maar dit is echt een andere situatie. Ik ben niet meer voor de cursus gegaan omdat ik al zoveel andere dingen doe..
Wat je hebt klinkt echt ook als angst. Hoe banger je voor de symptomen wordt hoe heftiger ze allemaal worden.
Je hebt volgens mij ook net uitgevonden met je therapeut dat er wel sprake was van trauma toch? Dus het kan zijn dat je nu in een diepere verwerking komt en alles nog even wat heviger zal zijn.
Vertrouw erop dat je echt aan t opruimen bent. Je lichaam wil dit niet langer in je leven en dwingt je tot rust en verwerking.
Probeer samen te werken met je lichaam en te vertrouwen 😘

Bedankt voor je ondersteuning Natasja… ik denk dat er inderdaad een diepere verwerking gaande is, ook door die cursus ga je de diepte in. Na de cursus stop ik er ook even mee, het is best veel allemaal. Zo had ik het nog niet bekeken, dankjewel. En voor jou ook het beste 😘

Hoi Suus

Zeker heel herkenbaar. Ik heb het ook gehad en kan het zo nu en dan nog wel eens hebben. Zeker als ik mindere dagen heb en al te veel geprikkeld ben en extra vermoeid

Wanneer je er last van hebt kan het helpen om even goed met je voeten op de grond naar je buik te ademen. Vaak even wat meer uitademen dan in. En tegen jezelf zeggen: ik ben hier ik ben aanwezig en dit is enkel angst. Ook kan je het gewoon even aangeven bij degene met wie je praat. Dan is het niet zo'n gevecht in je eentje en voel je de druk niet dat ze snel weg moeten.
Zet em op☺️

Ik heb dit ook heel erg. Alsof je hoofd ineens dof wordt en je alles niet meer meekrijgt. Terwijl dat wel gewoon zo is. Ik wordt op zo'n moment angstig en ben bang dat ik doodga en dat ik iets ernstigs heb in me hoofd echt drama. Tegenwoordig doe ik wel wat meer ondanks alle klachten voorheen zat ik thuis en kon ik niks. Nu heb ik dezelfde klachten maar die II het gewoon en kan ik rustiger blijven. Maar de angst van dat wegvallen en het rare gevoel in me hoofd is vreselijk. En dan nog die gedachtes dat het iets ernstigs is is helemaal rot. Ik kan dat ook niet relativeren.

Bedankt voor jullie reacties, dit geeft weer wat moed 🩷

Dit herken ik heel goed.. ik heb dat ook met gesprekken bij de psycholoog. Dat het mij eigenlijk al teveel is om naar haar te luisteren hoewel ik weet dat zij mij juist gaat helpen/helpt. En mensen die random maar tegen je doorkletsen en je eigenlijk denkt hou aub je kop

Ja Saskia precies dat 😂… ik moet echt m’n best doen om niet onaardig te doen!

Hi Suus,

Dit is echt heel herkenbaar. Ik zit nu bijna een jaar in de burn out en het overkomt me soms nog steeds. Ik werk in de horeca, een sociale omgeving dus. Ik ben aan het re-integreren. Op een goede dag sta ik open voor sociaal contact en kan ik een praatje maken. Andere dag kan ik denken: ga alsjeblieft weg. Als iemand dan een verhaal tegen me verteld, kan ik blijkbaar aan de buitenkant nog geïnteresseerd over komen, waardoor die persoon door begint te vertellen. Hoe langer het verhaal duurt, hoe meer ik van binnen naar wordt en gevoel van desoriëntatie krijg.

Nu door gesprekken bij psycholoog weet ik dat er angst ook ten grondslag aan ligt. Omdat ik me ondertussen dat het gebeurd druk maak of ik nog wel geïnteresseerd over kom bijvoorbeeld, en ga malen: shit ik heb eigenlijk de helft niet gehoord. Of in paniek raak omdat de persoon niet stopt met praten tegen me, terwijl ik lucht wil. Dus de angst krijg om naar te worden, omdat ik voor mijn gevoel niet weg kan uit het gesprek.

Nu probeer ik meer aan te geven aan collega’s als ik een iets mindere dag heb. Maar het is moeilijk voor hen te begrijpen. Ik kan moeilijk van ze vragen niet tegen me te gaan praten!

Daarnaast heb ik er in mijn sociale omgeving ook last van. Nu weet ik dat er vaak gedachtes aan ten grondslag liggen: hoe kom ik over, ben ik wel leuk genoeg, kom ik wel geïnteresseerd over, shit ik weet niet meer wat ik aan die persoon moet vragen. Als ik zo’n pieker moment heb, kan ik ook wegzakken in een gesprek/naar worden.

Ik ben pas 3x bij de psycholoog geweest en heb nu al onwijs veel inzicht hierin gekregen. Door de angst aan te pakken zal het zeker opgelost worden!

Dankjewel Mila, het gevoel van geen lucht meer krijgen als men maar door blijft ratelen herken ik heel erg. Vooral als het van die klaag/zeur gesprekken zijn. Ik heb een collega die heel negatief is en zodra zij mijn kamer opkomt is het raak. Maar ook als ik een volle mailbox zie… pffff het duurt zolang dit. Ik zit pas op 6 maanden maar het lijkt alsof ik er al 3 jaar in zit ofzo. Zo blij dat dit forum er is, het is zo’n steun 🙏