Burn -out

Dag Karin, ik zou je graag willen meegeven dat zo'n hevige paniekaanval, waarbij je echt op de ha post komt omdat je denkt dat je echt doodgaat, niet in je eentje thuis denkt te verwerken.
Dit is een heel hevige angst die de juiste begeleiding mag krijgen. Ik heb dit namelijk precies zo gehad.

Een goede emdr behandeling kan hierin echt helpend zijn. De burnout is namelijk van de hevige angst en aanknop waar je lichaam in heeft gestaan voor een langere tijd en heel waarschijnlijk ben je onbewust nog steeds bang voor een volgende aanval.

Angst en paniek is echt een losstaand symptoom dus aub neem de juiste hulp.

Sterkte

Ik herken alle symptomen, waarmee je te maken hebt. Ook ik ga mijn vierde maand in wb een heftige burn-out. Behalve met de hond een stuk wandelen, kom ik nagenoeg niet buiten. Bang om een paniekstoornis te krijgen, wat heel eng aanvoelt. Heb enorm last van mijdgedrag.
‘s morgens word ik over het algemeen kotsmisselijk wakker, gepaard met een hyperventilatie aanval. Angst wat de dag gaat brengen. ‘s Avonds ben ik soms zelfs de oude; kan er niet meer zoveel gebeuren, vermoed ik.

Slaap soms maar twee/drie uur per nacht. Gekmakend, gelijk piekeren en AAN staan. Oxazepam gekregen van de huisarts, maar daar ben ik mee gestopt. Loop als een zombie rond.

Ik ben drie jaar geleden mijn moeder verloren na een heftig ziekbed en daarna direct mijn vader gaan betuttelen. Daarnaast heeft mijn zus een hersenbloeding gehad in april, waar ze nog niet echt van hersteld is. Zo ligt ze nu weer in het ziekenhuis, waar ze inmiddels weer een klein stukje aneurysma hebben gedicht.

Ik ben een vrouw van 60 jaar. Sta/stond volop in het leven. Tekort aan 24 uur in een dag en dan ineens zegt je lichaam: STOPPEN, het is genoeg geweest.

Praten, praten, praten met geliefden en een coach/psycholoog zijn de handvatten die ik nu aanneem.

De oorzaak proberen te achterhalen van je burn-out en daaraan gaan werken. Bij mij is het echt de angst voor verlies van dierbaren. Ik moet proberen als een helicopter boven mijn leven te gaan hangen. Iedere dag is er één en deze komt nooit meer terug. Het leven gaat nooit zoals je het denkt te plannen.

Ik weet heel goed hoe ik het allemaal moet verwoorden, maar het daadwerkelijk anders voelen is toch echt een opgave.

Ik houd ervan de controle overal op te houden en dat gaat gewoon niet in alle gevallen.

Een burn-out is heel eenzaam; je MOET zelf de stappen nemen eruit te komen en dat heeft tijd nodig. Iets wat je 60 jaar hebt ‘opgebouwd’ staat rotsvast! Helaas

Hi Karen, ik had ook een narcistische ex en ben ook burn-out geraakt, mede door hem. Hij heeft me helemaal leeggezogen op zowel emotioneel als financieel gebied. Hierdoor heb ik veel stress gehad, veel geldzorgen, veel verdriet. De beste remedie is je narcistische ex op afstand houden en als het kan helemaal no contact gaan. Dit is ontzettend moeilijk, maar het zal je echt helpen in je genezing. Door de narcist staat je lijf heel lang in vecht-/vluchtmodus met burn-out als gevolg.
Ik herken je klachten, maar houd moed, je lijf zal herstellen.

Psychische mishandeling is niet niks, probeer professionele hulp te zoeken. Je moet door de pijn heen om jezelf weer te resetten 😘

Hallo ik ben 53 jaar en herken me ook in jullie verhaal.
Agaat je legt het ook heel duidelijk uit en ik kan het ook goed verwoorden naar een ander. Maar mijn probleem is dat ik niemand kan vinden die mij begrijpt.
Ben al bij verschillende instanties geweest maar staan me vaak aan te kijken waar heb je het over en komen met vreemde ideeën waar ik weer niets mee kan.
Hoe doen jullie dat?
Groet Aswin

Ik denk dat je zoekende blijft naar de juiste manier wat bij jou persoonlijk past.

Zo hebben mijn familie, vrienden en kennissen
heel begripvol gereageerd en zag eigenlijk iedereen dit wel aankomen. Ik ben een pleaser en mensen-mens en dan is het een keer genoeg.

Lastigste vind ik de lichamelijke ongemakken, die hiermee gepaard gaan. En ook het slechte slapen. Alleen zolang ik niets doe aan datgene wat me teveel energie kost, zal er niets veranderen.

Ik doe iedere dag één ding. Vandaag krijg ik mijn coach op bezoek en mocht ik genoeg energie hebben ga ik naar de dierenarts, maar lukt het niet, dan laat ik mijn man alleen gaan met de hond. NIETS moet; accepteren dat je ziek bent en een lange weg te gaan hebt.

Iedereen adviseert natuurlijk iets anders. Ik heb mezelf voorgenomen niet langer te doen wat anderen van mij verwachten te doen, incl mijn narcistische vader. Hij verwacht dat zijn dochters voor hem zorgen. En dat gaat eenvoudig niet langer. Hiervoor hebben we nu thuiszorg ingeschakeld. Beetje bij beetje krijg is hierdoor mijn ‘leven’ hopelijk weer terug.

Voor een ieder geldt, wellicht, een andere weg. Zo persoonlijk