Ik herken mezelf niet meer

Dag Thijn, ik herken je klachten en de wanhoop.. helaas moet ik zeggen ‘Welkom bij de Club’.

Ik zit er nu 6 maanden in, er ben er ook he-le-maal klaar mee, maar ja, ons lichaam bepaalt nu het tempo van herstel en niet ons hoofd. Voor de burnout was dat precies andersom, ons hoofd bepaalde alles en hebben we ons lijf genegeerd en nu zitten we in deze ellende.

Het enige was helpt is de dooddoener ‘acceptatie’, ik heb er ook nog moeite mee, sommige dagen kan ik het accepteren en andere dagen zit ik huilend op de bank mezelf te pijnigen met de gedachte dat het nooit meer goed komt. Alleen die gedachte blokkeert je herstel dus probeer dat los te laten.

Dus ja, het hoort erbij: ik herken mezelf nl. ook niet meer, ik ging van een sociale vrouw die fulltime werkte en altijd voor alles en iedereen klaar stond naar een in zichzelf gekeerd, verdrietig hoopje mens wat continue met een huilbui weer zichzelf ergens verstopt. Ik heb ook geen zin in vakantie, want hoe kom je die dag dan door? Ik herken alles wat je schrijft, het hoort er allemaal bij ben ik bang. Kwestie van tijd uitzitten en jezelf onder de loep nemen waarom dit is gebeurd. Krijg je hulp of heb je een psycholoog? Het is lastig om dit allemaal alleen te doen.

Sterkte ermee, en geloof me, het komt een keer goed. Alleen bij de een langer dan bij de ander (ook afhankelijk van hoelang je aanloop is geweest), maar iedereen herstelt uiteindelijk (heb ik gelezen in een boek en staat op internet).


.

Ik ben al 4 jaar depressief met ups en downs. Momenteel zut ik in een diepe crisis, ben constant moe, kom niet meer uit de zetel en heb verleden week een overdosis dafalgan codeine genomen, gelukkig zonder fatale afloop. Ben in behandeling bij een psychiater maar de medicatie die ze mij voorschrijft maakt me nog zieker en lustelozer. Kan iemand me helpen?

na 20 jaar voel ik het nog steeds

Dag Thijn, de wanhoop is echt killing he?

Ik heb het ook als ik misselijk en negatief opsta, dat ik bijna niks meer van mijn dag kan maken. Je zult zien als je klachten afnemen dat je automatisch positiever in het leven gaat staan. Dit is een tijdelijke crisis, ik herhaal dit dagelijks tegen mezelf om rustig te blijven als er weer een paar klachten voorbij komen.

Doordat we in een burn-out zitten, hebben we simpelweg een andere bril op. Ik had een depressieve fase, nu zit ik in een angstige fase. Al die fases (brillen) zorgen voor een vertekende realiteit met als gevolg dat we helemaal de controle verliezen voor ons gevoel en daar komen natuurlijk veel emoties (en ook angsten) bij kijken.
De chemie is ons hersenen is door de burn-out veranderd, en ons emotionele brein in (tijdelijk) groter dan normaal. Misschien stelt je dit een beetje gerust? Ik was ook altijd een positief iemand, had nooit depressies of huilbuien, maar nu is het voor mij ook dagelijkse kost. Dit is echt sinds mijn burn-out en niet wie ik echt ben.

Je schrijft dat het een tijdje beter ging en nu weer terug bij af bent; wat is hier gebeurd? Ben je weer gaan werken of kreeg je een tegenvaller?

Hoi Suus,

Wist ik maar wat er gebeurt is. Ik heb wel een tweetal maanden geleden een antibiotica kuur gehad en daarna ging het alleen maar bergafwaarts.

Voor de rest weet ik het ook niet, maar het is wel behoorlijk frustrerend. Ik heb wel echt zeker 5 jaar roofbouw gepleegd op mijn lichaam en geest. En maar doorgaan en doorgaan tegen beter weten in. Misschien hoe langer je aanloop, hoe langer je burnout.

Maar wordt er wel echt moedeloos van dat het me niet lukt om eruit te komen.

Ook ik herken dit. Misschien een kleine andere invalshoek..soms als ik opsta met een intens emotioneel, leeg of angstig gevoel ga ik toch iets ondernemen. Ik spreek met mezelf af dat ik wel iets sociaal ga doen, Werken, Sporten of wat dan ook en het een uurtje geef.
Ik kan er met mensen om me heen open over zijn en geef even aan hoe ik erbij zit. We hebben t over andere dingen of doen iets anders en echt waar, soms kom je even toch in een goede flow!
Ik zou dit niet in de beginfase doen als je er dingen voor moet onderdrukken, maar zeker in de herstelfase kan het werken.
Ik ben weliswaar kapot na een etentje, maar die paar uurtjes dat ik mezelf weer mezelf voelde geven me toch energie. En je haalt jezelf echt uit een negatief denkpatroon en voed je hersenen weer even met andere " praat"

Hi Thijn, ja 5 jaar is een behoorlijke periode, ik heb geleerd dat je hersteltijd ongeveer 1/3 deel van je aanloop is, mits al je middelen voor herstel optimaal zijn, maar deze middelen weet jij zelf het beste. Werk je minder of niet? Zijn je dagelijkse energielekken (stressbronnen) uit je leven? Heb je al in gedachte hoe de nieuwe Thijn na de burn-out eruit komt te zien? Ik heb dit geleerd bij Camp Burnout (online cursus), misschien heb je er wat aan.

Mijn aanlooptijd was bijna 7-10 jaar, dus ik heb nog een flinke tijd te gaan. Echt zo kansloos ook.

Wat Natasja schrijft sluit ik me helemaal bijna aan, even uit je burn-out bubbel kan je echt goed doen.

En als ik opsta en me slecht voel, ga ik meestal eerst douchen en wandelen, dat breekt al een beetje het slechte gevoel en dan kom ik ergens.
Voorheen bleef ik tot 11:00 uur op de bank zitten en zat ik een beetje doelloos te zappen, maar dan ga je je alleen maar slechter voelen.

Overigens heb ik eerde rop het forum gelezen dat iemand na een antibiotica helemaal terugviel, ik denk omdat het toch ook je goede cellen aantast, je weerstand is dan weer helemaal op 0.

Houd je sterk Thijn, het is lastig, i know, ik stel mezelf ook nog dagelijks te vraag wanneer word ik in hemelsnaam weer de oude? Maar er niet teveel me bezig zijn, is eigenlijk het beste medicijn. Vanmiddag ben ik naar de Action gegaan (sinds maanden), nou dat is alles behalve rustig, maar ik heb het toch gedaan. Nu heb ik toch het gevoel dat ik een beetje mijn leven terug heb... en die gedachte geeft toch hoop ;)

Sorry voor de spelfouten Thijn, deze website loopt steeds vast op mijn telefoon, heel irritant.

Beste Tijn,
Beste Tijn, Dit herken ik ook,
Ik ben altijd een extreem enthousiast en energiek mens geweest. Geïnteresseerd in alles en ik wist niet wat het was om overprikkeld te zijn. Op het diepte punt van mijn burn-out was ik een futloze, apathische 'zombie' en had ik amper de concentratie om naar een simpel verhaal van iemand te luisteren. Op dat punt was ik bang dat dit ik me nooit meer als mezelf ging voelen. Maar beetje bij beetje herkende ik weer dingen van mezelf. Tot ik een paar maanden geleden vol enthousiasme begon te ratelen over een documentaire en ik mezelf weer voelde. Van wat ik hier lees begrijp ik dat dit niet ongewoon is.

Je gaat pas beginnen met uitrusten als je écht stopt met alles. Begin pas met opbouwen als je denkt 'ik moet energie kwijt'. En zonder proffesionele hulp zal het heel moeilijk worden om echt te herstellen. Het is belangrijk dat je leert welke gedachten/emoties/gedrag tot jouw burn-out hebben geleid. Dat is tenminste wat ik heb geleerd de eerste keer dat ik compleet thuis kwam te zitten ben ik veel te vroeg weer begonnen. Als ik dat niet had gedaan was ik er waarschijnlijk met een half jaar vanaf geweest. Nu al bijna 2 jaar bezig, maar het gaat de goede kant op. Ik herken mezelf eindelijk weer en dat geeft hoop! Hopelijk heb je wat aan mijn verhaal.

Google Daniel van Loosbroek, hij kan je helpen.

Hoi Jolante,

Dank voor je reactie. Ik zit er ook al 2 jaar in en ben in het begin twee uur per dag blijven werken. Daarna snel opgebouwd totdat ik 8 maanden later helemaal inklapte. Heb mijn eigen burnout erger gemaakt. Had meteen vanaf het begin rust moeten nemen maar kon het werk niet loslaten.

Heb het gevoel dat ik na een antibiotica kuur een aantal maanden geleden weer helemaal terug bij af ben. Ontzettend veel lichamelijke klachten waardoor je meteen al negatief aan de dag begint. Vroeg wakker, misselijk, brok in de keel, oorsuizen, maag- en darmklachten, depressief, emotioneel.....en dan moet de dag nog beginnen 😢

Hou vol Thijn !

Ik zit ook al twee jaar met deze ellende, maar het komt goed ! Eigenlijk weet ik wel, en jij denk ik ook hoe het zover is gekomen. Dit is een reactie van je lijf en ik zie het zo dat ik straks een tweede kans krijg om het anders te doen. Ben gestopt met het werk wat ik doe, uit noodzaak maar ga daar ook niet meer in terug. Blijf wel sporten maar hoef geen eerste meer te worden of de beste te zijn... Niet meer het hoogste woord. Rust en genieten van het leven, dat houd ik mijzelf voor. Sterkte

Je bent niet alleen !

Hoi Eer,

Dank voor je reactie. Heb jij ook nog steeds zoveel lichamelijke klachten ? Volgens mijn psycholoog leg ik de lat bij alles veel te hoog, ook bij mijn herstel. Zoek naar een quick fix maar die is er dus niet. Heb mezelf jaren overbelast nog voordat ik definitief uitviel. En maar doorgaan met oogkleppen op. Totdat het echt niet meer ging. En zelfs toen bleef ik doorgaan tegen beter weten in omdat ik het werk niet los kon laten. Zit nu in de WIA en maak me druk over hoe het nu verder moet.

Ik denk vaak dat stress dit niet met je lichaam kan doen en dat ik een of andere enge ziekte heb. Accepteren en loslaten is zo ontzettend moeilijk 😥

Hoi Thijn,

Vervelend hoor allemaal. Ik heb vooral last van onrust en spanning. Als ik teveel heb gedaan, en dat is al snel. Slaap dan ook minder en gedachten gaan in negatieve spiraal.
Het is bij mij echt een ontregeld stresssysteem, ben ik van overtuigd. Accepteren, wat een beladen woord is dat geworden. Maar ik hou vast aan herstel, merk dat als ik een leuke ontmoeting heb mijn mindset beter is. Dan lijkt alles wel makkelijker te gaan, zeker ook rusten en slapen. Als ik maar binnen mijn eigen grenzen blijf.

Ook ik heb een WIA uitkering, waar ik mij ook rot over voelde. Nu wel geaccepteerd, het is even niet anders. Jaren hard gewerkt, nu herstellen.

We komen er wel , hou vol.