Mijn verhaal

Ik leef al mijn hele leven in een overlevingsstand.
Ik leefde voor en op stress en alles wat ik heb meegemaakt heb ik als normaal aanschouwen en nooit de tijd voor genomen om daar over na te denken en te verwerken. Ik heb geen makkelijke jeugd gehad maar ik zei altijd ‘het maakt je harder, waar je niet aan denkt is er ook niet’. Ik heb in veel jeugdinrichtingen gezeten omdat mijn ouders vonden dat er wat met mij aan de hand was. Ik heb ook geen jeugdherinneringen, dit maakt mijn proces extra lastig omdat ik alles verdrongen heb.
Ik hield mijzelf altijd bezig, ik dronk en gebruikte drugs om te ontsnappen (hier ben ik in 2019 volledig mee gestopt) en ben altijd een adrenaline junkie geweest. Tegelijkertijd ben ik hoogsensitief maar heb ik dit altijd weggedrukt omdat dat mij in de weg zat.
Ik had altijd al het gevoel dat het bij mij anders werkte dan bij anderen, ik was hard, vaak te eerlijk, viel altijd net overal buiten en draaide altijd net niet mee zoals de rest dat wel deed (moeite met regels, autoriteit, steken laten vallen waar dat kon om energie te besparen, andermans gezeik niet aan kunnen horen en geen emphatie kunnen opbrengen, switchte van baan naar baan)
In 2012 (toen was ik 15) viel het school op dat ik een burnout had. Ik had leipe angstklachten en sliep de nachten niet. Maar ik heb daar nooit wat mee gedaan.
Ik wou altijd graag moeder worden (ik denk nu omdat ik liefde miste) maar ik kreeg in 2018 te horen dat ik PCOS had en dat mijn kans op zwangerschap klein was.
In 2019 verhuisde ik voor de liefde naar de andere kant van Nederland en toen kreeg ik mijn eerste depressieve klachten. Nu weet ik dat ik uit mijn altijd veilige stressvolle omgeving wegging en daarmee mijn zenuwstelsel al van z’n padje was want het kreeg niet meer de prikkels en stress waar ik al mijn hele leven naar geconditioneerd was.
In 2020 raakte ik onverwachts zwanger. Dit voelde voor mij als mijn enige kans dus ben ik zonder goed erover na te denken ervoor gegaan.
Hier kwamen mijn angstklachten weer omhoog, ik was elke dag bang dat mijn kind dood in mijn buik zat. Ik had geen controle op de situatie (ben ookal vanaf kleins af aan bang voor de dood) en overdag kon ik van de zwangerschap genieten maar in de avond dacht ik alleen maar : ik wil dit kind niet, ik ben er niet klaar voor. Ik had ook echt een zware zwangerschap fysiek en mentaal.
2021 werd ik moeder, ik had geen roze wolk, ik deed maar wat er van me verwacht werd maar echt genieten kon ik niet. Ik was alleen maar prikkelbaar. Vast in die fight/flight.
Al m’n spieren deden pijn’ hoofdpijn, hartklachten. Nu ik terugkijk had ik deze ookal zeker de laatste 12 jaar maar nooit bij stil gestaan omdat de stress mij draaiende hield.
4 maanden na de geboorte kreeg ik op een nacht een soort schok in m’n hersenen.
Ik sliep nachten en dagen niet meer, leek wel alsof ik een paar gram speed weggetrokken had. En ik ging maar door als een robot. Ik ben zo nog 2,5 jaar doorgegaan. Net moeder, fulltime werken, alles hoog willen houden, eigenlijk nog depressief en met mezelf in de knoop intern , er werd zoveel voor mijn gevoel van mij verwacht, ik wou het allemaal goed doen.
Ik sliep misschien 10 uur in een hele week. Ik kon oxazepam nemen wat ik wou maar ik knalde daar gewoon doorheen. Ik werd ineens bang dat ik ernstig ziek was en kon daar helemaal gek van worden. Ik had het gevoel dat ik aan het rouwen was om iets. Wou mezelf alleen maar terugtrekken. Ik herkende mijzelf niet meer.
Dec 2023 heb ik besloten te stoppen met werken omdat ik merkte dat ik het mentaal steeds minder kon opbrengen. Ik heb een sterke wilskracht en doorzettingsvermogen en daarop bleef ik staande. Maar had steeds vaker momenten dat ik doordraaide en instortte.
Ik kan mijn eigen kind nog geen 15 min verdragen, ik zie hem ook echt als ‘de schuld’ van alle ellende waar ik nu doorheen ga. Ookal weet ik dat dat niet zo is. Ik ben afstandelijk naar hem, zijn vader doet 90% van de zorg omdat mijn zoontje gewoon alle energie die ik al niet meer heb recht uit mijn hart zuigt. Dit maakt het nog zwaarder voor mij omdat ik bang ben hem het trauma door te geven wat mijn moeder mij ook gegeven heeft. Mijn zoon is ook hoogsensitief en heel slim. Lijkt precies op mij. Het gevoel dat iemand iets van mij verwacht vind ik echt killing. Door dit alles ook in een relatiecrisis terecht gekomen. Ik wil alleen maar vluchten van m’n man en kind want het geeft extra stress die ik niet aan kan. Ik wil het liefst alleen zijn zonder prikkels of mensen om mij heen. Ik kan het allemaal eigenlijk niet meer opbrengen. Trauma zit vast in m’n lichaam.
De echte burn out van niks meer kunnen heb ik niet. Het is echt dat ik niet uit de stress kan komen omdat dat eigen is. Op het moment dat ik probeer te ontspannen (dus niks doen) word ik heel ongemakkelijk en geeft mijn hoofd en lichaam een signaal af dat we in gevaar zijn want er is ontspanning.
Pas als ik mezelf weken lang opsluit in een donkere kamer gaat mijn lichaam spanning loslaten maar bij de kleinste spanning die ik weer ervaar zit ik weer op mijn oude niveau.
Ik ben ook overal om aan het piekeren, ik ben ook heel gefixeert op stressignalen en elke sensatie in mn lichaam. Maar ondertussen ook bij anderen. Ik kan niemand meer aankijken zonder te scannen dat ik denk: o jij hebt deze en deze stressverschijnselen.
Alle ontspanningsoefeningen werken bij mij dan ook niet.
Ik krijg ook de acceptatie gewoon niet.
Omdat ik mijzelf niet kan remmen. Ik functioneer lichamelijk namelijk gewoon. Ik lig niet lamgeslagen in bed dus dan kan ik gewoon nog door. Ik krijg die mindset niet veranderd. Ookal voel ik wel dat mijn lichaam echt op is.
Enige wat ik kan denken is dat ik al 2.5 jaar in deze ellende zit, pas 27 ben met een kind van 2,5 jaar waar ik mij heel schuldig naar voel dat ik mij vaak opvliegend gedraag en gek van hem word. Hem niet de liefde en aandacht kan geven die ik zou willen omdat ik mezelf eerst moet fixen.

Ik twijfel of ik Sertraline moet beginnen voor mn angst die vast zit in m’n lichaam. Omdat ik binnenkort moet stoppen met de Oxazepam (neem ik alleen voor het slapen) en ik niet weet of de Sertraline meer rust in lichaam en hoofd gaat brengen.
Mocht iemand tips hebben voor mij hoor ik het graag.