Therapiepsycholoog
Netwerk van therapeuten
en psychologen
Therapiepsycholoog
  • Heb het gevoel dat mijn herstel stagneert

    Wat ik erg lastig vind is dat het me niet duidelijk is wáár in mijn herstel ik me bevind.
    Ik zit nu 8 maanden in de rollercoaster en de eerste 5 maanden waren echt afschuwelijk. Ik was zo duizelig dat ik in een rolstoel zat en ik was echt bij letterlijk alles afhankelijk van anderen, niks kon ik zelf. Sinds half februari is er nieuwe ruimte in mij ontstaan waardoor ik weer wat dingen kan.. vooral als ik thuis alleen ben, ben ik in de weer.. soms is er een dag die ik een soort van fluitend doorkom ZOLANG ik maar alleen ben. Maar vaak moet ikbook op die solodagen niet proberen om me te lang te willen focussen op bijvoorbeeld mijn telefoon of op een puzzel, want dan krijg ik instant hoofdpijn, gespannen spieren, een naar vol gevoel in mijn oren en ik word duizelig. Dus wat blijft er dan over? Liggen op de bank en muziek luisteren of een luisterboek aanzetten. Zelfs dit was allemaal teveel in het begin dus ik probeer te relativeren en dankbaar te zijn dan ik dit nu kan maar pfffff.. ik ben het echt zat.
    Sociale dingen ga 9 van de 10 keer uit de weg... voelt heel onveilig voor mij. Niet persé de andere mensen, maar mijn eigen gestel voelt onveilig omdat het zo onvoorspelbaar is. Toch probeer ik het soms aan te gaan maar vaak voelt het als zo'n aanslag op mijn lichaam dat ik daarna weer vreselijk pieker over of ik hiermee mijn herstel niet alleen maar aan het saboteren ben. Ik heb ook het gevoel dat er sinds half februari niet veel progressie is, maar dat ik stil blijf staan. Herkennen mensen dat? Ik vind dat wel beangstigend want stilstaan = achteruit gaan (ha-ha, zo kom ik dus aan mijn burn-out). Nee maar zonder dollen... ik spreek dus soms wat af met iemand, inmiddels doe ik thuis mijn eigen huishouden weer en onderhoud ik mezelf en that's it. Kan het zijn dat ik daarmee al weer teveel doe? Ik heb echt het idee dat ik niet verder vooruit kom en ben het zo zat :-(.

    Groetjes,
    Willemijn
    Willemijn
    12-05-2024
    Willemijn 6 Laatste bericht: 21-05-2024
    • Beste Willemijn,

      Ik herken dit heel erg. Ongeveer de eerste drie maanden waren voor mij echt verschrikkelijk, helemaal niks kunnen doen en dan alsnog allerlei beangstigende symptomen. Daarna heel langzamerhand meer energie gekregen. Maar vanaf ongeveer februari ineens geen verbetering meer. Tot een paar weken geleden, nu heb ik in een paar weken verassend veel energie meer gekregen! Na maanden stilstand ging ik binnen 3 weken van om de dag een middag iets fysiek belastends te kunnen doen. Naar bijna weer op mijn fysieke belastbaarheidsniveau te zitten van voor de burn-out. Dus blijf hoop houden en blijf uitrusten! Mijn mentale energie niveau blijft nog erg achter, maar dit stelt me erg gerust. Veel succes!

      Anoniem
      12-05-2024
    • Hoi Anoniem,

      Wat super om te horen! Ben je er misschien bewust van wat de doorslag in jouw proces geweest is na die stilstand?

      Wouter
      12-05-2024
    • Heel herkenbaar! Ben nu 1,5 jr bezig. Eerste 5 mnd echt afschuwelijk. Daarna iets beter. Zomer 23 ging t echt goed. Met meer energie het najaar in. Maar door teveel sociale afspraken (overmoedig!) en ook nog af en toe wat freelance werk erbij weer enorme terugval in febr dit jaar. Heb nu deze achterstand weer ingehaald. Dus hoop komende zomer weer n stap te zetten. Ben wel voorzichtiger geworden, geef beter mn grenzen aan. Houd sociale contacten op max 1,5 tot 2 uur, ook maar heel af en toe want dit kost mij het meeste energie. Heb mn handen vol aan het huishouden (het hoognodige), boodschappen en koken. Dus ja, het gaat tergend langzaam maar het gaat wel vooruit, daar houd ik me aan vast.
      C.

      Anoniem
      13-05-2024
    • Dankjewel voor jullie reacties.
      Doordat het herstel zo extreem langzaam gaat is het ook zo moeilijk te meten voor jezelf vind ik. Daarbij is het ook geen lineair proces, en dat is iets wat ik ook heel moeilijk vind in contact met mijn omgeving. Als het even ietsje beter lijkt te gaan dan groeien daarmee ook de verwachtingen van anderen mbt je belastbaarheid. En ook als het helemaal niet goed gaat is dit heel vaak niet aan mij te zien. Ik probeer soms wat te eten met familie en dan zitten we "gezellig" met elkaar aan tafel maar wat zij niet zien is dat ik naast dat ik gezellig probeer te doen ook in een onwijze overlevingsmodus zit. Gespannen spieren, overdreven hersenvermoeidheid, hoofdpijn, duizeligheid... nou, dat soort dingen.

      What a trip.

      Sterkte voor jullie allemaal :-)

      Willemijn
      18-05-2024
    • Zelf ooit eerder 11 maanden een burnout in 2016/2017 gehad. Ik dacht toen bij mezelf "Gaat dit nou echt nooit over?"

      Maar.....De laatste maanden herstelde ik toen eigenlijk lijk vrij rap. Dat leek uit het niets te komen! Dat was nogal bizar na maanden van stilstand.

      Achteraf heb ik dit bij anderen ook wel gehoord. Geest en lichaam zijn dan blijkbaar toch goed uitgerust om sprongen in de verbetering te maken.

      Het schijnt dat je onbewust toch aan het herstellen bent zodra je aan de burnout toe hebt gegeven en daar de nodige rust/maatregelen voor hebt getroffen.

      Zaaien...oogsten....

      Cactus
      20-05-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Ik herken alles wat je benoemt Willemijn! Zeker die laatste reactie, dat de verwachtingen van je omgeving groter lijken te worden naar mate de tijd vordert / je meer dingen weer op pakt. Ik ben nu zo'n 1.5 jaar verder en doe sinds een aantal maanden vrijwilligerswerk een aantal uur in de week. Vaak is het enige wat vrienden / familie aan me vraagt hoe het bij mijn vrijwilligerswerk is. Ik snap dat dit lief bedoelt is, maar tegelijkertijd voelt het alsof ze negeren dat ik de rest van de tijd ook heel hard bezig ben, namelijk met mijn herstel, en dat dit op dit moment net zo belangrijk voor me is als dat vrijwilligerswerk.
      Ook het gevoel dat mensen om je heen die nooit een burn-out hebben gehad ook geen idee hebben van hoe het fysiek/mentaal kan voelen kan soms zo frustrerend en eenzaam zijn.
      Maar goed, weet dus dat je niet de enige bent en heel veel sterkte met je herstel! Ooit komt alles goed! :)

      Anoniem
      21-05-2024
    • Reacties verbergen...

Forum Burnout - forum lotgenoten

Dit is een verhaal uit het forum Burnout.
Lees meer verhalen over Burnout

Meer ondersteuning nodig?
Therapie bij Burnout

Op zoek naar tips?
Tips bij burnout