Ik zit nu 8 maanden in de rollercoaster en de eerste 5 maanden waren echt afschuwelijk. Ik was zo duizelig dat ik in een rolstoel zat en ik was echt bij letterlijk alles afhankelijk van anderen, niks kon ik zelf. Sinds half februari is er nieuwe ruimte in mij ontstaan waardoor ik weer wat dingen kan.. vooral als ik thuis alleen ben, ben ik in de weer.. soms is er een dag die ik een soort van fluitend doorkom ZOLANG ik maar alleen ben. Maar vaak moet ikbook op die solodagen niet proberen om me te lang te willen focussen op bijvoorbeeld mijn telefoon of op een puzzel, want dan krijg ik instant hoofdpijn, gespannen spieren, een naar vol gevoel in mijn oren en ik word duizelig. Dus wat blijft er dan over? Liggen op de bank en muziek luisteren of een luisterboek aanzetten. Zelfs dit was allemaal teveel in het begin dus ik probeer te relativeren en dankbaar te zijn dan ik dit nu kan maar pfffff.. ik ben het echt zat.
Sociale dingen ga 9 van de 10 keer uit de weg... voelt heel onveilig voor mij. Niet persé de andere mensen, maar mijn eigen gestel voelt onveilig omdat het zo onvoorspelbaar is. Toch probeer ik het soms aan te gaan maar vaak voelt het als zo'n aanslag op mijn lichaam dat ik daarna weer vreselijk pieker over of ik hiermee mijn herstel niet alleen maar aan het saboteren ben. Ik heb ook het gevoel dat er sinds half februari niet veel progressie is, maar dat ik stil blijf staan. Herkennen mensen dat? Ik vind dat wel beangstigend want stilstaan = achteruit gaan (ha-ha, zo kom ik dus aan mijn burn-out). Nee maar zonder dollen... ik spreek dus soms wat af met iemand, inmiddels doe ik thuis mijn eigen huishouden weer en onderhoud ik mezelf en that's it. Kan het zijn dat ik daarmee al weer teveel doe? Ik heb echt het idee dat ik niet verder vooruit kom en ben het zo zat :-(.
Groetjes,
Willemijn