Ik ben een man van 51 jaar, vader van 2 flinke zonen en draag op relationeel gebied een hele rugzak mee. Ik woon nu iets maar dan 2 jaar alleen en heb een LAT relatie sedert 1,5 jaar. De tijd die mijn mijn partner en ik samen doorbrengen, hoofdzakelijk de weekends en de vakantiedagen, zijn buitengewoon fantastisch. We doen graag dezelfde dingen, hebben dezelfde interessen en genieten van elkaars gezelschap. Probleem dat zich stelt is wanneer we terug in ons eigen huisje zijn en elkaar niet zien, alles als een pudding in elkaar zakt. Dan is er weinig contact, de berichtjes die ze mij stuurt zijn eerder formeel en elkaar bellen komt steeds op mijn initiatief. Dit maakt dat ik mij die momenten erg eenzaam voel en me de vraag stel of een LAT relatie wel mijn ding is. Ik wil graag meer bij haar zijn, ik wil een toekomst met haar. We hebben hier al over gepraat, maar zij stelt duidelijk dat 'samenwonen' voor haar niet aan de orde is. Ze heeft nood aan die momenten voor zichzelf. Misschien dat ze daar in de toekomst anders over denkt, zei ze, maar voor haar is het voorlopig prima zoals het nu verloopt. Ik lig dan ook in de knoop met mezelf omdat ik niet weet wat te doen... Leg ik me er bij neer en wacht ik af of stop ik deze relatie omdat ik meer wil dan LAT en zij me dat niet kan geven? Probleem is dat ik echt wel van haar hou, onze momenten samen zijn telkens zo mooi, maar de momenten alleen zijn een hel.
Gert
16-01-2023
