Zelf ben ik psycholoog/psychotherapeut en zag mensen in mijn praktijk met een BO. Nooit had ik gedacht dat ik zelf "kandidaat BO "was. Ondanks dat ik signalen kreeg en gewaarschuwd werd door mijn echtgenoot . Vier maanden geleden, ging het licht plots uit. Ik reed enkel nog rond op automatische piloot, slaapproblemen, hartklachten, druk op hart, spierspanning, en kon niet echt nog doorstappen, geen energie en kreeg constant infecties. Tot op het moment dat ik letterlijk door mijn benen zakte. Na 4 maanden kan ik zelf nog niet aan herstelfase beginnen. Ik moet nu zelf de laatste dagen 'leren toegeven' dat ik het onder ogen zal moeten zien en aanvaarden, hoe moelijk en onbeschrijfelijk de letterlijke pijnen zijn. de laatste weken zijn een platte rust van 17u/24u. Ergens naar toe gaan is een onnoemelijk opdracht, spreken is vermoeiend. Mijn eigen moeder en zoon beginnen ongeloof en kritiek te uiten, je hebt het gezocht, je kon niet stoppen, je had nooit geen tijd, wat is dit eigenlijk met jou. Het is niet zichtbaar aan de buitenkant en dat is het meest lastige. Ze kennen me zo niet. Er wordt gefocust op het werk, terwijl dit niet de enige factor is die meespeelt. het is een samenloop van zeer veel stress en niet alleen ons dagelijks werk maar het dagelijks leven. Te lang meegegaan in de verwachtingen van anderen en daar willen aan voldoen.
Het is steeds alsof je gas wil geven, maar de handrem aanstaat. Willen en niet kunnen. Het is nu te leren aanvaarden.
Goed dat er een forum is, die ik tegenkwam, om even te kunnen afschrijven....een goed hulpmiddel in deze fase, als je er niet steeds wil over praten.
Reacties steeds welkom,
Het is steeds alsof je gas wil geven, maar de handrem aanstaat. Willen en niet kunnen. Het is nu te leren aanvaarden.
Goed dat er een forum is, die ik tegenkwam, om even te kunnen afschrijven....een goed hulpmiddel in deze fase, als je er niet steeds wil over praten.
Reacties steeds welkom,
Anoniem
23-01-2023
