Hoi,
Ik ben 33 jaar en de laatste week voel ik mij erg eenzaam.
Toen ik 14 was gingen mijn ouders scheiden en verdween mijn vader langzaam uit mijn leven. Mijn gedrag veranderden en ik begon vaak te drinken om gevoelens te onderdrukken. Ik was rond mijn 15e altijd savonds en snachts alleen thuis omdat mijn moeder bij haar nieuwe vriend was, en dus waren er bij mij thuis altijd feestjes. Ik was erg populair in die tijd.
Een paar jaar verder had ik een alcohol probleem opgebouwd en leefde ik veel op straat of in het café. Hier werkte een man van eind 30 achter de bar die op een avond besloot om gebruik te maken van het feit dat ik de hele dag alcohol had gedronken.
Hij zou mij naar huis brengen maar ik eindigde bij hem thuis.
Toen ik naar binnen liep en zag dat hij de deur op slot deed en de sleutel in zijn zak stopte besefte ik me pas dat ik gevaar liep.
19 jaar, een alcohol verslaving, geen vader meer en mishandeld/misbruikt.
Ik haatte mezelf en de hele wereld voor wat er gebeurd was en sloot mij van alles en iedereen af. Een destructieve alcohol verslaving van nog eens 11 jaar volgde.
Op mijn 30e ben ik begonnen met een klinische opname om van mijn verslaving af te komen, en begon het opbouwen van het leven.
Ik had nog paar 2 vrienden over en woonde nog bij mijn moeder, ook had ik nog geen schooldiploma. Ik had dus een hoop te doen.
Nu ben ik 33 en heb ik mijn eigen woning, een baan waar ik gewaardeerd wordt en ben ik in de sportschool hard aan het werk aan mijn lichaam. Ook ben ik terug naar school geweest om alsnog een diploma te halen.
Alles lijkt nu dus goed te gaan maar sinds vorige week voel ik opeens veel eenzaamheid opkomen.
Ik ging op zaterdag namelijk fietsen met een vrouwelijke collega die ook mijn leidinggevende is en daarna hebben we bij mij thuis samen gekookt en gegeten. Dit was wel iets nieuws voor mij want door mijn verleden heb ik niet heel veel gedate.
De avond was super leuk maar toen ze wegging voelde ik me opeens heel erg slecht en wilde ik niet dat ze ging. Nu dacht ik heel even dat ik verliefd was geworden op mijn leidinggevende maar ondertussen heb ik al wel door dat dat niet echt het geval is.
De afgelopen 3 jaar heb ik een stabiel leventje opgebouwd en ik denk dat ik nu heel erg toe ben aan de volgende stap en dat is mijn leven delen met een leuke vrouw.
De gevoelens van de eenzaamheid maken me verdrietig en het is iets wat ik niet zelf in de hand heb.
Geen idee of iemand dit leest maar zo ja, Bedankt!
Ik ben 33 jaar en de laatste week voel ik mij erg eenzaam.
Toen ik 14 was gingen mijn ouders scheiden en verdween mijn vader langzaam uit mijn leven. Mijn gedrag veranderden en ik begon vaak te drinken om gevoelens te onderdrukken. Ik was rond mijn 15e altijd savonds en snachts alleen thuis omdat mijn moeder bij haar nieuwe vriend was, en dus waren er bij mij thuis altijd feestjes. Ik was erg populair in die tijd.
Een paar jaar verder had ik een alcohol probleem opgebouwd en leefde ik veel op straat of in het café. Hier werkte een man van eind 30 achter de bar die op een avond besloot om gebruik te maken van het feit dat ik de hele dag alcohol had gedronken.
Hij zou mij naar huis brengen maar ik eindigde bij hem thuis.
Toen ik naar binnen liep en zag dat hij de deur op slot deed en de sleutel in zijn zak stopte besefte ik me pas dat ik gevaar liep.
19 jaar, een alcohol verslaving, geen vader meer en mishandeld/misbruikt.
Ik haatte mezelf en de hele wereld voor wat er gebeurd was en sloot mij van alles en iedereen af. Een destructieve alcohol verslaving van nog eens 11 jaar volgde.
Op mijn 30e ben ik begonnen met een klinische opname om van mijn verslaving af te komen, en begon het opbouwen van het leven.
Ik had nog paar 2 vrienden over en woonde nog bij mijn moeder, ook had ik nog geen schooldiploma. Ik had dus een hoop te doen.
Nu ben ik 33 en heb ik mijn eigen woning, een baan waar ik gewaardeerd wordt en ben ik in de sportschool hard aan het werk aan mijn lichaam. Ook ben ik terug naar school geweest om alsnog een diploma te halen.
Alles lijkt nu dus goed te gaan maar sinds vorige week voel ik opeens veel eenzaamheid opkomen.
Ik ging op zaterdag namelijk fietsen met een vrouwelijke collega die ook mijn leidinggevende is en daarna hebben we bij mij thuis samen gekookt en gegeten. Dit was wel iets nieuws voor mij want door mijn verleden heb ik niet heel veel gedate.
De avond was super leuk maar toen ze wegging voelde ik me opeens heel erg slecht en wilde ik niet dat ze ging. Nu dacht ik heel even dat ik verliefd was geworden op mijn leidinggevende maar ondertussen heb ik al wel door dat dat niet echt het geval is.
De afgelopen 3 jaar heb ik een stabiel leventje opgebouwd en ik denk dat ik nu heel erg toe ben aan de volgende stap en dat is mijn leven delen met een leuke vrouw.
De gevoelens van de eenzaamheid maken me verdrietig en het is iets wat ik niet zelf in de hand heb.
Geen idee of iemand dit leest maar zo ja, Bedankt!
Erwin
16-06-2024
