Ik lijd al 12 jaar enorm veel. In die 12 jaar zijn er tallloze betere momenten geweest met het is enorm zwaar ik heb de hoop nooit verloren. Ik weet dat iets is in het leven wat ik nog moet ontdekken daarvoor leef ik het diepe gevoel dat er meer is dan hoe het leven gaat. Iets waar ik achter moet komen beseffen, accepteren of iets wat nog niet is gebeurd. Iets wat goed is. Licht aan de einde van de tunnel.. maar laten we zeggen, want ik hoor altijd mensen zeggen het komt goed maak je geen zorgen of beter dagen komen.. en dat is waar er zijn beter dagen en betere momenten. Maar laten we zeggen dat ze niet meer komen en het puur hell is. Ik heb nooit zelfmoord willen plegen en ik ben tegen het idee van zelfmoord. Maar ik besef ook dat soms het lijden zo ondragelijk zwaar kan zijn voor al als het langdurig is. Hoe ga je er tog door heen ondanks dat er nooit licht komt. Dat weet je natuurlijk nooit. Maar wanneer je depressief ben en dat echt gelooft en niks je kan overtuigen dat het wel zo is. Of de pijn gewoon te heftig is. Hoe ga je er toch door heen.
Ik heb periodes in mij leven gehad dat ik voor een langetijd ongelofelijk depressief was het voelde als een letterlijk hel. Hoe ik me daar door heen heb gesleept is een kunst. Ik ga nog steeds door zulke dagen maar ik overleef. Nu gaan mij dagen heel geschommeld mijn emoties gaan alle kanten op van de extreme naar de extreme. We hebben nog niet echt goed vastgesteld wat de juiste diagnose is maar dat maakt even niet uit.
Zijn er mensen hier dat door enorme moeilijkheden gaan zonder oplossing. Die tog blijven vechten. Ik weet niet of ik dit zeg om goed over te komen. ( kans is er ) ik vind het fijn om me zelf wijs te maken dat ik door de soms ondraagelijke moeilijkheden ga zodat iemand die er ook door heen gaat niet opgeeft. Een soort van rolmodel? Dat is waarom ik kies om me zelf niet te verliezen omdat er mensen zijn die door het zelfde gaan of erger nog en ook niet opgeven. Hoe zwaar dan ook. Dat geeft mij moed en kracht.
Het is van een vraag naar een statement gegaan maar oke ik wou het tog kwijt.
Ik heb periodes in mij leven gehad dat ik voor een langetijd ongelofelijk depressief was het voelde als een letterlijk hel. Hoe ik me daar door heen heb gesleept is een kunst. Ik ga nog steeds door zulke dagen maar ik overleef. Nu gaan mij dagen heel geschommeld mijn emoties gaan alle kanten op van de extreme naar de extreme. We hebben nog niet echt goed vastgesteld wat de juiste diagnose is maar dat maakt even niet uit.
Zijn er mensen hier dat door enorme moeilijkheden gaan zonder oplossing. Die tog blijven vechten. Ik weet niet of ik dit zeg om goed over te komen. ( kans is er ) ik vind het fijn om me zelf wijs te maken dat ik door de soms ondraagelijke moeilijkheden ga zodat iemand die er ook door heen gaat niet opgeeft. Een soort van rolmodel? Dat is waarom ik kies om me zelf niet te verliezen omdat er mensen zijn die door het zelfde gaan of erger nog en ook niet opgeven. Hoe zwaar dan ook. Dat geeft mij moed en kracht.
Het is van een vraag naar een statement gegaan maar oke ik wou het tog kwijt.
Anoniem
24-06-2024
