Arbeidsongeschikt en erg eenzaam

Sinds 2 jaar ben ik arbeidsongeschikt geraakt.
Ik ben daar best heel verdrietig over. Ik kreeg het besef dat het dusdanig erg met mij is dat ik dus volledig ben afgekeurd voor de reguliere arbeidsmarkt. Best bizar en deze realisatie sloeg toch even in als een bom.

Ik moet continue keuzes maken met waar ik mijn mini beetje energie in ga stoppen. Helaas ben ik daar best wel wat vrienden door kwijt geraakt en voel ik mij eenzamer dan ooit. Zij begrijpen op de een of andere manier niet dat ik ook een stuk minder te besteden heb sinds ik arbeidsongeschikt ben en een stuk minder energie heb dan voorheen.
Ik krijg 75% van mijn laatste verdiende loon maar is in werkelijkheid nog een stuk minder omdat ik 3x zoveel belasting afdraag in vergelijking met iemand die werkt. Het is absoluut geen vetpot maar wel erg fijn dat ik ik nog iets ontvang.
Grote uitgaven kan ik niet meer doen, maar een wandeling, een lunch of naar het strand kan ik nog wel, echter moet ik continue keuzes maken waar ik mijn mini beetje energie in zal stoppen. Dit heeft geleid tot afstand van vrienden die vaak iets willen doen wat best veel geld kost en veel energie van mij vraagt. Ik heb dit proberen uit te leggen maar helaas stuitte ik op inbegrip en hebben zij afstand van mij genomen.

Af en toe een knuffel van een vriendin die gezellig even langskomt op de koffie mis ik enorm. Gelukkig heb ik Ik heb een lieve man en een schat van een puberzoon. Zij zorgen ervoor dat ik er nog ben maar soms vraag ik mij weleens af of het nog zin heeft om oud te worden...