Wie zit er al meer dan 2 jaar in de burn-out?

Hi Hans,

De WIA-aanvulling moet je zelf bij het UWV aanvragen. Mocht je "teveel" verdient krijg je het niet maar het is zeker het proberen waard.

Ik zit ruim twee jaar in BO en heb nu een WIA uitkering, het is even niet anders. Ik wil duurzaam herstellen, leven ligt totaal op zijn kop. Je kunt even de wet Poortwachter opzoeken. De werkgever moet ook een inspanning leveren om jou weer aan het werk te krijgen. Tweede spoor traject zou moeten gaan lopen na één jaar.
Ik zou zorgen dat je beperkingen goed duidelijk zijn bij de bedrijfsarts en dat deze goed op papier staan. Neem daarbij geen blad voor je mond maar vertel echt hoe het zit. Er is een termijn waarbinnen je aanvraag WIA binnen moet zijn. Daar zou personeelszaken je mee kunnen helpen.
Kijk ook even op de site van UWV over aanvraag WIA en verplichtingen werkgever/ werknemer.

Sterkte !

Als je tegen 2 jaar ziekte aanzit krijg je een uitnodiging voor een afspraak met een arts van het UWV. Deze gaat dan bepalen voor hoeveel % je ziek bent en voor hoeveel % je zou kunnen werken. Als de Arbo arts blijft melden dat er geen uren beperking is is dat wel erg vreemd als je niet aan het werk bent. Dan zou je ook weer (gedeeltelijk) aan het werk moeten zijn. Met geen uren beperking krijg je straks denk ik wel een probleem bij het UWV. Je moet zorgen dat alles goed op papier staat vanuit de Arbo dienst, vooral ook je beperkingen ! Geen uren beperking betekent toch eigenlijk dat je gewoon kunt werken volgens mij. Ik zit nu bijna 1 jaar in de WIA met een tijdelijke afkeuring van 80 tot 100 %....het is niet anders zoals Eric zegt !

Ik zit nu bijna 3 en een half jaar in een bo ik ben afgekeurd bij de uwv krijg nu een iva uitkering en een wajong uitkering
Ik heb elke dag last van mijn hoofd wordt er soms gek van en dan ook nog die overprkkeling ik kan soms niet eens naar de supermarkt en dan heb ik er al last van

Hoi Fifi wat een ramp
Hoe gaat het nu
Ik heb hetzelfde als jij.
Ik vind het loodzwaar om de dagen door te komen.
Elke dag hoop ik dat het minder wordt maar helaas.
Het is een hel..
Wat is jouw verwachting. Gaat het een keer over?

Lieve mensen,

Als het zo lang duurt dan zou ik toch eens kijken naar therapie vormen die te maken hebben met SOLK (lichamelijke klachten die niet goed te verklaren zijn). Lichaamsgerichte psychotherapie, kinesiologie of andere therapie die gericht is op het doorvoelen van onverwerkte emoties.

Wanneer het zo lang duurt dan betekent dat vaak dat er iets vastzit wat je zelf maar niet los kan laten. Dat is heel vervelend en naar, en ik hoop dat bovenstaande tip misschien uitkomst kan bieden.

Heel veel sterkte!

Ik sluit mij aan bij G, er wordt hier veel te weinig over gepraat, iedereen loopt te paniekvoetballen, terwijl de oplossing intern ligt, in je eigen overtuigingen, onderdrukte emoties, trauma's (groot én KLEIN).

Ik sluit me ook aan bij G. En Taco.
Verstandelijk wist ik de basis van mijn problemen, mijn duizenden mini trauma’s. Mijn lichaam deed zo’n pijn, was zo uitgeput, enz…
Het enige wat hielp was het doorvoelen van de trauma’s, mijn emoties leren herkennen, en uiteindelijk een manier vinden om mijn emoties een stem te geven.
Mijn lichaam hield al m’n emoties vast en die kon ik niet kwijt.

Hoi G en Taco,

Ik ben het helemaal met jullie eens dat de oplossing intern ligt, maar vergeet niet dat je het verhaal van een ander en de aanloop naar het ziek worden niet kent. Ieders biologie, psychologie en sociale omgeving zijn anders waardoor herstel bij de een langer duurt dan de ander. Het kost ook tijd om uit te vinden wat voor jou wel of niet werkt. Bij het verwerken van trauma’s en herkennen van overtuigingen heb je daarnaast vaak hulp nodig en de wachtlijsten in de zorg of de pech dat je niet direct de juiste therapeut treft helpt daarbij niet mee. Ook tijdens het herstel kunnen vervelende dingen gebeuren in je leven die je een stap terug zetten. Dus, kijk met zachte ogen!
Fijn dat jullie al zo ver zijn gekomen en concrete tips delen om anderen te helpen.
Voor de mensen die lang onderweg zijn, voel je daar zeker niet slecht over en gun jezelf de tijd die je nodig hebt ❤️

@N Jazeker ik ben het met je eens, zachtheid en tijd gunnen. Liefde en zachte aandacht, herstel mag zo lang duren als het duurt <3 Het is alleen jammer dat er vaak wordt gezegd: pak rust en ga leuke dingen doen. Voor mensen die teveel hebben weggedrukt en meegemaakt werkt dit niet. Zo heb ik ook 1,5 jaar hieraan verloren terwijl ik intern werk had kunnen doen in die tijd, dan was ik nu al 1,5 jaar verder geweest...

Hoi N,

Mijn reactie is ook met alle liefde en zachte bedoelingen geschreven, ik heb geen enkel oordeel over het proces of de lengte van het herstel. Ben er zelf ook nog niet 100% dus dat zou ook heel vreemd zijn. Maar ik val juist in de categorie van mensen bij wie het allemaal wat langer duurt en waar het herstel even leek te stagneren, dus ondanks dat ik de door jou genoemde informatie niet heb kan mijn persoonlijke ervaring wel nieuwe inzichten geven waar bovenstaande mensen misschien wat aan hebben.

Vandaar een tip voor een alternatieve oplossing die eventueel uitkomst zou kunnen bieden. Deze tip kwam voor mij pas heel laat in het proces voorbij. Mijn persoonlijke ervaring (en van vele anderen hier) is dat de artsen, begeleiders vanuit werk en arbo je vaak niet goed verder kunnen helpen en al helemaal niet in deze hoek kijken terwijl het zo veel mensen juist heeft geholpen.

Elkaar willen helpen lijkt me juist het meest liefdevolle dat je kan doen hier. En het blijven maar suggesties he, iedereen kan zelf bepalen of ze er wat mee doen.

Alle liefs voor de lotgenoten hier ❤️

Hoi G en Taco,
Dank voor jullie lieve reacties. Ik denk dat de frustraties over mijn eigen ellenlange proces en pech die ik onderweg heb gehad ervoor zorgden dat ik de zachtheid in jullie reacties niet zag (terwijl ik zelf juist zeg ‘kijk met zachte ogen’ en op mijn beurt ken ik jullie verhaal en proces natuurlijk ook niet😄). Even wat zelfreflectie haha.
Het klonk alsof de oplossing zo simpel is (ga intern aan de slag), terwijl ik al zo veel heb geprobeerd (ook traumatherapie gestart) zonder nog veel verbetering te merken. Het is zo intens zwaar, voor iedereen op zijn of haar eigen manier.
De tip voor lichaamsgerichte psychotherapie neem ik zeker mee, dat klinkt als iets wat kan passen.
Veel sterkte met toewerken naar een fijn, gezond en licht leven ❤️

En dat is ook oke N, die frustratie kennen we allemaal! Hoe fijn is het dan ook dat we dit forum hebben om onze onderlinge zorgen, frustraties, maar ook overwinningen en tips met elkaar te delen❤️

Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat de suggestie jou ook misschien wel verder kan helpen. Voordat ik die therapeut vond zat ik in een vergelijkbaar schuitje als jij, en de doorbraak sindsdien is zo groot dat ik dacht: al kan ik één iemand hiermee helpen dan is dat het al waard.

En het is ook niet met zo'n therapeut even 1, 2, 3 opgelost natuurlijk, maar het is zo fijn om bezig te zijn met iets waarbij je wel gelijk al positieve verandering kan zien in je eigen patronen (in mijn geval dan). En waar je ook het gevoel hebt dat je in goede handen bent en begrepen wordt door de therapeut. Vooral die erkenning deed mij heel erg goed. Ik ben bij twee psychologen, een haptonoom, ergotherapeut, drie fysio's en een osteopaat geweest voordat dit op mijn pad kwam. Niks heeft geholpen maar bij deze therapeut ben ik langzamerhand alle vertrouwen aan het terugwinnen. Dat kan natuurlijk heel persoonlijk zijn, maar ik zie veel overeenkomsten tussen mijn verhaal en de verhalen van lotgenoten hier die ook langer bezig zijn.