Het besluipen van eenzaamheid.

Ik zie het leven door een roze bril. Heb moeilijke jeugd gehad. Heb een prachtige relatie gehad spijtig genoeg door bedrog geëindigd. Hebben een prachtig dochter. Mijn leven als ik er dieper over nadenk is met vallen en opstaan. Zolang ik voor iemand kon zorgen was alles oké. In tussen ben ik veel liefhebbende mensen verloren aan overlijden of andere omstandigheden. Ik werk nog steeds maar mijn doel om verder te doen in het leven is weg. 4 jaar alleen geweest en een tijdje geleden iemand terug in mijn leven toegelaten. Ik had schrik maar de vlinders overmeesterden het gevoel. Na hem eindelijk toe te laten is van de ene dag op de andere( daarmee bedoel ik van geluk naar ongeluk) mijn leven niets meer waard. Ik ben iemand die gemakkelijk terug kan vechten maar deze keer ben ik kapot. Ik had het zwaar te pakken en het doet en blijft pijn doen. Hoe heb ik mij in iemand zo kunnen vergissen. De complexen die ik had zijn nu bevestigd. Ik probeer terug te komen maar het lukt me niet. Wij hebben ook niets op een deftige manier kunnen afsluiten. Hij liet mij achter in het ongewisse. Het enige wat hij zei “ik heb respect voor je”. Dit is nu 6 maanden geleden. Intussen leer je andere kennen maar ik laat ze niet meer toe. Hij zit in mijn hart en kan niet meer verdragen dat iemand mijn hand neemt of nog maar aan mijn haar komt. Voor de buiten wereld ben ik de opgewekte vrouw maar innerlijk ben ik een wrak. Elke nacht val ik huilend in slaap. Waarom heb ik hem toegelaten? Wat ben ik toch naïef geweest. Liefde is blind en toch voelde het juist aan. Waarom spelen bepaalde mensen met de gevoelens van anderen. Ik wou nooit een relatie enkel een goeie vriend ( zielsverwant) en dat was hij ook. Maar hij wou meer. Waarom om mij na de daad te dumpen ? Ik heb geen enkel persoon aan wie ik mijn verhaal kwijt kan. Niemand begrijpt dat ik in zijn val ben gelopen. Ik hoop echt dat S. dat niet met andere vrouwen doet want het is verdorie heel pijnlijk. De liefde voor hem zal altijd blijven .