Extreme hoofdpijn: terugval?

Hoi Suus,

Ik herken dit bij mijzelf wel als een signaal dat ik iets te ver over mijn grens heen ben gegaan (vaak sociaal gezien) maar gelukkig kun je die spanning ook wel snel weer omlaag krijgen en ben je absoluut niet terug bij af. Je moet alleen even geduldig zijn een een tandje terugschakelen om je lichaam weer terug in balans te krijgen.

Wat belangrijk is is dat je een 'terugval' eigenlijk niet ziet als een terugval. Het is gewoon even een kleine bump in the road en dat hoort ook bij het herstel, dat is nou eenmaal niet linear. Wat ik mij onlangs heb gerealiseerd: je zult nooit de 'perfecte' gezonde en energieke versie van jezelf vinden die je ambieert want de meeste mensen creeren tijdens een burnout een ideaalbeeld van een versie van zichzelf (voor de burnout) die helemaal nooit bestond. Ook voor je burnout zat je er weleens doorheen, had je weleens weinig energie, had je mogelijk weleens last van hoofdpijnen of migraine. Was je weleens boos, verdrietig, angstig of had je nergens zin in. Dat is ook gewoon menselijk.

Je zal waarschijnlijk wel merken dat je inmiddels al zoveel kennis hebt over je lijf en over het proces dat je nu hartstikke goed weet hoe je weer tot rust kan komen, en als je dat vergelijkt met de persoon die je voor de start van je burnout was dan is dat al een enorme vooruitgang en iets om heel trots op te zijn. Het feit dat je dit signaal gelijk voelt en vakantie hebt genomen laat zien dat je op een hele gezonde manier reageert en dat maakt je eigenlijk al een gezonder en sterker persoon dan voor de burnout, dus 'terugval' of niet. Ik zou het gewoon benoemen als 'part of the process'. Even tandje terugschakelen, tot rust komen en dan weer rustig aan de slag.

Succes!

Wat heb je dit mooi geschreven G., dankjewel. Het geeft echt weer even hoop 🎈🩷

Geen probleem Suus, we willen tijdens het proces nog weleens uit het oog verliezen hoeveel we al gegroeid zijn. En zeker de 'oude ik' vs de 'nieuwe ik' wordt m.i. vaak veel schever bekeken dan we zouden moeten doen (takes one to know one haha).

Als ik echt reflecteer op mijn proces ben ik super trots op de hoe gezond ik nu omga met druk, fysieke klachten, het aangeven van mijn grenzen etc. En het feit dat jij je ook gelijk bewust bent van dit signaal van je lichaam doet mij vermoeden dat dat bij jou ook het geval is! Die 'oude wij' die veel makkelijker naar feestjes kon, familie kon opzoeken, hard kon werken.... die kon dat eigenlijk helemaal niet veel makkelijker, anders was je niet in je burnout terecht gekomen. Je bent je nu gewoon bewust van je grenzen en dat is soms moeilijk, confronterend, maar eigenlijk gewoon: heel sterk!

Wat mij betreft vormen we de term terugval helemaal om. Terugval zou in mijn ogen moeten betekenen: helemaal terug in de patronen van voor de burnout en binnen 3 jaar weer opgebrand. Merken dat het even teveel wordt en terugschakelen is juist een teken dat je ongelofelijk gegroeid bent. Een moment om trots op te zijn :)

Zet 'm op.

Liefs,
G.

Ho G., ik ben nu 40 jaar, ik vraag me wel eens af wanneer de ‘oude ik’ burnout is geraakt. Over een periode van hoeveel jaar?

Ik heb wel een vermoeden, maar helemaal precies weet je het nooit. Ik denk dat dat ook de angst voor een volledige terug-bij-af-terugval vergroot. Een burnout is zo ongrijpbaar; het is er ineens en het duurt heel lang voordat het weer weg is. Het blijft vaag wanneer het precies is begonnen en hoe lang je er zoet mee bent.

Bij mij kwam het doordat ik lang in een toxische relatie zat. Daarnaast waren we altijd onderbezet op werk en werkte ik fulltime, iets wat ik nu niet weer wil. Toen werd ik ziek en bam! daar was onze grote vriend de Burnie.

De angst dat Burnie straks weer voor de deur staat ondanks dat ik therapie heb gehad en aan mezelf heb gewerkt blijft gewoon groot. Het is zo ongrijpbaar: welk level van stress is nog gezond en wanneer ligt de burnout weer op de loer? Al die vragen… mijn hoofd is weer erg onrustig sinds deze ‘val naar beneden’. Ik ben bang 😟

Hoi Suus,

De burn-out openbaart zich ineens, maar het voortraject richting burn-out duurt vaak al jaren.
Die emmer loopt heel langzaam voller en voller en loopt ineens over.
Het legen van die emmer gaat druppelsgewijs, en tijdens het leegdruppelen komen er ook vaak druppels bij.

Wat ik heb geleerd (maar nog goed moet leren toepassen) is in de goede periodes kijken en werken aan die "druppels". Kleine situaties waar ik wel last van heb, maar iemand anders in exact dezelfde situatie niet. Het ligt niet aan de situatie, maar aan hoe ik ermee omga. Dat moet ik leren veranderen, om ook op ee lange termijn mijn emmer leeg te houden.

Ik weet wat ik moet doen, maar damn das ook lastig.. 😊

Hoi Suus,

Een kleine tip op basis van jouw verhaal: Je zou op zoek kunnen gaan naar een lichaamsgerichte (bio-energetische) psychotherapeut.

Een klein stukje van de website van mijn eigen therapeut:

"Je kunt kort na een trauma problemen krijgen, maar ook jaren nadat de gebeurtenissen plaatsvonden. In elk geval heeft het trauma aandacht nodig. Als die aandacht er niet komt, zal het steeds weer naar boven komen. Dat kan verschillende vormen aannemen: bijvoorbeeld lichamelijk onvoldoende verklaarbare klachten (SOLK), maar ook onrust, nachtmerries, angsten, hartkloppingen, oppervlakkige ademhaling tot paniekaanvallen. Dit zijn allemaal symptomen van posttraumatische stress (PTSS). "

Een burn-out kan ervoor zorgen dat alle onverwerkte emotie en stress die je jarenlang hebt weten te onderdrukken opeens in één klap omhoog komt. Dat kan heel overweldigend zijn, ik heb er ervaring mee.

Deze vorm van therapie helpt je met het (voorzichtig) loslaten en doorvoelen van het opgeslagen trauma, op een manier die niet te heftig is. Je lichaam heeft een wijze nodig om dit te verwerken, anders blijf je vastlopen. Voor mij is dit een hele goede therapie geweest. Ook de emotional release therapieen uit het topic van Taco "Emoties verwerken helpt echt (Verhaal 1023)" kunnen daar hulp bij bieden (maar daar heb ik persoonlijk geen ervaring mee).

Je zal in die therapie ook leren om het vertrouwen terug te vinden in je eigen lichaam. Ik denk op basis van je verhaal dat dat het punt is waar je nu een beetje in vastloopt. Geen stress! Dat is alleen maar een aanduiding dat je groeit en weer in de volgende fase van je herstel bent aangekomen :)

Ik hoop dat je er wat aan hebt,

Heel veel liefs en sterkte!

@Newbee:
Dankjewel, ik vind het ook erg lastig die 'druppels' te managen.
Ik ben me nu wel veel bewuster welke situaties die stressmomentjes (druppels) veroorzaken, dat is al heel wat.

Ik zit dagelijks heel braaf te wachten wanneer het moment komt dat ik weer met stressmomentjes om kan gaan; ik voel nu heel duidelijk dat alles wat ik aan herstel heb gerealiseerd nog wel wel super fragiel is. Een soort van dun laagje ijs, er als je weer te hard gaat, zak je er weer keihard doorheen.
Herken je dit?

@G:
Bedankt voor de tip, ik zal me erin verdiepen. Ik heb een PTSS-test gehad bij mijn psycholoog, maar die vertelde me dat ik er verder geen behandeling voor nodig had (geen PTSS), met name omdat ik er geen nachtmerries over heb (over mijn relatietrauma's).

Maar goed, van de week zat ik een programma te kijken waar een dame in een soort gelijke traumasituatie haar hele hebben en houden aan het verhuizen was terwijl ze nog geen eigen woning had en toen schoot ik weer helemaal vol, want ik herkende mezelf erin en alles kwam weer terug uit die tijd.

En inderdaad het vertrouwen in je eigen lichaam... dat ben ik helemaal kwijt. Tegelijkertijd denk ik dat mijn lijf ook het vertrouwen kwijt is in mij.
Deze burn-out is toch wel de allergrootste wake-up call ooit van je lijf. Ik (geest) en ons lijf moeten weer vrienden worden, en niet 2 entiteiten die elkaar tegenwerken en frustreren, ik vind dat een hele opgave. Maar de aanhouder wint... dat is mijn nieuwe mantra haha.

Voor jullie allebei veel liefs en sterkte terug!!

Zeker herken ik dat Suus.
Het woord fragiel is precies het woord dat ik zelf vaak gebruikte tijdens dat programma om aan te geven hoe ik mij voelde.

Voor mij is dat een duidelijk teken dat de emmer misschien een tijdje niet overloopt, en het voelt ook dat het wat beter gaat, maar ook dat de emmer nog wel heel vol is, dus er is niet veel voor nodig om hem weer over te laten lopen.

Het feit dat je in een burn out terecht, en anderen niet die hetzelfde meemaken (op die momenten) komt door je verleden.
Hoe zit je in elkaar, hoe ben je opgevoed, hoe heb je geleerd met situaties om te gaan, etc etc. En dat zit allemaal opgeslagen in je onderbewustzijn.
(Blijkbaar is maar 7% van je gedachten bewust)
Als iemand zegt (als voorbeeld) jeetje je haar zit raar. 😉 dan kan het zomaar zijn dat je onbewust een trigger hebt van vroeger dat je ouders zeiden dat je haar altijd goed moest zitten voordat je de deur uit gaat. En dat ze jou een gevoel van "ik doe er anders niet toe" of dat je zelf "ik ben niet goed genoeg" voelde als het niet zo was.
Een ander zou denken. Tja jammer dan. Dan kijk je maar de andere kant op 😁

Misschien een simpel voorbeeld, maar zo zijn er nog 1000 te verzinnen, waar er een aantal wel herkenbaar zijn. En dan terugdenkend waarom je er last van hebt (en dat kan een klein beetje zijn) komt het vaak terug op "Ik doe er niet toe, Ik faal, Ik ben niet goed genoeg, Ik...."

Het begint dan altijd met ik.. en al die 1000x dingen en situaties zitten allemaal in het onderbewustzijn opgeslagen. Vandaar dat je bv ook kan hebben dat je ineens wat spanning voelt bij het koelvak van de Jumbo. Want... 7 maanden geleden had ik dat ook en toen liep mijn emmer over. Als ik dat nu maar niet weer krijg...

98% van de mannen masturbeert. 30% van al het internetverkeer betreft porno. Jouw man is volledig normaal. Wanneer hij jou niet meer met een vinger aanraakt dan is er wel iets aan de hand maar verder zou ik me hier echt niet druk om maken.

Suus sterkte ermee
Hoe gaat het met het rothoofd
Al beter?
Of nog steeds niet.