Gluren

Ik heb net zo'n ervaring met mijn partner. Op de camping gluren naar meisjes, maar ook op het strand, meertjes etc. Vaak achter mij kijken, of langs mij heen als er iemand achter mij staat (meisje/vrouw). We hebben er flinke ruzies over gehad en ik heb heel erg getwijfeld aan de relatie, met name over mijn gevoel voor hem, ik vind het namelijk echt heel onaantrekkelijk. Kijken is helemaal geen punt, dat doe ik ook, maar stiekem gluren (hij let dan ook op of ik het zie), vind ik echt walgelijk. Het is ook al een genant geworden, dat de meisjes het door hadden en vreemd naar mij keken. Ik heb wel eens een man naar mij zien gluren en ik had ook medelijden met zijn vrouw, die er bij zat. Nu is het een paar jaar laten, hij zei toen dat hij het niet meer deed, althans niet waar ik bij was (na dat ik doorvroeg waarom zou je stoppen als ik er niet bij ben?), maar nu zie ik het hem toch weer doen. Elke boezem, iets bloots, nu kijkt hij telkens vanuit onze tuinkamer naar de buurmeiden (boven de 20 jaar), naar hun balkon. Het stiekeme vind ik het ergste. Alsof er iets achter schuil gaat. Het stoot mij af. Ik vind het onvolwassen. Ik vind hem hierdoor seksueel minder/niet aantrekkelijk. Een man die met zijn behoeftes, dwang om te kijken (heel mannelijk en normaal wat mij betreft) om kan gaan, niet zo obsessief én niet zo idioot stiekem, vind ik veel aantrekkelijker. Maar goed, wij zijn 23 jaar samen, twee pubers. Geen reden om bij hem weg te gaan, maar het geeft wel een akelig gevoel, gevoel van dat het mij afstoot, buikpijn soms. Moeilijk om er niet boos over te zijn, want hij ontkent vaak gewoon of zegt pas heel laat sorry, je hebt wel gelijk. Maar hij verbergt het nu beter dan eerst, hij is helemaal niet mee gestopt. Het is een voyeur en dat zal hij wel altijd blijven. Ik vind het erg lastig, ik kom wel eens iemand tegen die volwassener is, seksueel volwassener, beschaafder ofzo, al hoewel ik niet weet of dat is wat ik precies bedoel, maar het trekt mij meer aan. Ik weet ook niet hoe ik het nog kan bespreken. Hoe vaker ik het bespreek, hoe beter hij het verbergt. En dat geeft ook spanning, het valt mij ook op (kijkt soms expres niet, of andere kant op, wat er ook weer idioot uit ziet). Als we het er nooit meer over hebben is dat misschien beter. Dan is de relatie op dat vlak maar wat minder goed? Het blijft lastig, nogmaals, kijken naar vrouwen is absoluut normaal en ik weet heus dat het nodig is etc, en ik kijk zelf ook graag. Maar het stiekeme maakt het smerig. En hij doet het niet stiekem omdat ik er wat van heb gezegd. Hij deed het al stiekem en nog verbergt het het nog meer, maar nu zag ik het dus in eens weer gebeuren. Ik denk dat hij er nooit mee zal stoppen. Iemand advies of hoe ik er mee om kan gaan?