Alle behandelingen zoals chemo en bestraling heb je als een leeuw doorstaan. Niet klagen, beter worden dat was je motto
11 maart 2024 was de dag dat je geopereerd zou worden. Het was een intens spannende dag. Het Ziekenhuis belde de operatie was geslaagd. Je werd in slaap gehouden ik weet dus niet of je ons überhaupt hent gehoord of wist dat we er waren.
Alle complicaties die maar mogelijk waren heb je gehad. Totaal 8 weken ziekenhuis waarvan 5 op ic. Je bewees maar weer hoexsterk je was.
Het revalidatiecentrum vond je niks en je was er diep ongelukkig. We hebben je naar huis gehaald. Daar leek het even goed te gaan en je kreeg zelfs te horen dat je water mocht gaan drinken. Dit wilde maar niet lukken. Nog meer onderzoek wees uit dat je een gat tussen je slokdarm en luchtpijp had.
8 juli 2024 werd je opgenomen zodat je niet elke keer de reis naar het ziekenhuis hoefde te maken.
9 juli gesprek met de arts
Je gaf zelf al aan het is klaar ik ben op. Daarom besloten geen behandeling meer te gaan starten.
Laat die middag de uitslag je had uitzaaiingen in je hoofd. Dit verklaarde je pijn en je veranderende gedrag.
10 juli gaf je aan niet meer alleen te willen zijn
Wat een nacht hebben we gehad. Zoveel pijn, het hoesten en de tranen
11 juli begonnen met morfine pomp en uiteindelijk in de nacht ook sedatie
12 juli 8:20 uur blies jij je laatste adem uit.
Mam ik mis je en het doet zoveel pijn. Slapen lukt me niet of nauwelijks door het verdriet. Jij was en bent mijn rots mijn trots en mijn voorbeeld.
Hoe moet ik dit nu toch in godsnaam gaan verwerken? Soms denk ik bij mezelf dit kan ik toch niet, maar dan is het net of je me een duwtje in de rug geeft.
Ik wil doorgaan met mijn leven, maar dat is zo moeilijk. Nooit meer je grapjes, je nukken en je rake opmerkingen horen.
Soms ben ik bioscoop alles en iedereen
Ik weet het niet meer mam hoe doe ik dit?
Ik hou van je man tot ooit althans dat denk ik