Ik weet niet of ik mensen hier mee ga shockeren als ik vertel hoe ik me oprecht voel maar ik ga men verhaal hier proberen uit leggen. Ik ben 34 bijna 35 jaar . Heb 3 kinderen . Dochter 14 , zoontje 3 jaar , dochtertje 2 jaar. De oudste is van een andere papa. De 2 kleinste is mijn huidige relatie. Heb men oudste gekregen toen ik net 20 geworden was . De papa was in beeld maar heeft nooit veel geforceerd om een ouder te zijn voor men oudste dochter heb dus 14 jaar praktisch alleen voor haar gezorgd en de papa wanneer hij er zin in had of wanneer zijn geweten aan hem begon te knagen dan kwam hij nog eens boven water. Nu ik een tijdje geleden met men oudste dochter ruzie heb gehad is ze vertrokken bij mij en bij haar vader gaan wonen en wil alleen nog maar naar mij komen als ze zelf kan kiezen wanneer . Ik was heel jong toen ik haar had gekregen heb dus heel men leven aan de kant gezet voor haar en dit krijg ik terug zo voel ik me erover . Ondankbaar vind ik het en geen respect naar mij toe . Dat is dus al 1 van mijn frustraties . Met men huidige partner gaat voorlopig alles wel goed en we houden heel veel van elkaar maar hij zit in de gevangenis nu al bijna 6 jaar en moet nog een tijdje blijven . Er zijn 2 kindjes gekomen terwijl hij in detentie zit ik en men huidige partner hebben een leeftijdsverschil van bijna 6 jaar . Ik wil men leven met hem doorzetten maar hij is dan jonger en ik wou heel graag kinderen maar ik kon niet wachten tot hij vrijkomt want dan had ik te oud geweest om nog zonder risico’s kinderen op de wereld te zetten. Ik hou van enorm veel van mijn klein patatjes maar ik heb het oprecht super zwaar . Ik doe alles alleen ik betaal alles alleen ik zorg voor de kinderen alleen en moet alles zelf regelen . 3 dagen per week ga ik op bezoek bij men partner zodat de kindjes niet vervreemden van hun vader dat zou ik echt nooit willen dat dat zou gebeuren . Men zoontje van 3 jaar heeft een super moeilijk karaktertje luisterd nooit test mij tot het uiterste en maakt men dag soms echt als een hel en hele dag door ben ik met hem bezig en vraagt enorm veel aandacht die zuigt de energie uit mijn lichaam letterlijk en figuurlijk hij is soms echt onhandelbaar. Daarom laat ik hem dan ook soms naar de naschoolse opvang gaan zodat hij daar een beetje zijn frustraties weg krijgt daar loopt die, crost die heel de dag door maar dan komt die thuis en begint die opnieuw , roepen krijsen , huilen tegen spreken . Vermoeiend! Dan heb ik men dochtertje nog echt een super braaf meisje heel lief en rustiger dan haar broertje maar word veeeeel te vroeg wakker om 05u staat ze rechtop in haar bed en niettemin word ze nog steeds paar keer per nacht wakker . Dan word ik helemaal gek dan denk ik laat me nu gewoon a.u.b. even slapen !!! Ik ben boos op iedereen en alles omdat ik me in de steek gelaten voel niemand vraagt is oprecht hoe gaat het met jou en als er iemand het eens vraagt en je wil je uitleg doen dan merk je dat ze totaal niet geïnteresseerd bent . Ik denk soms waarom kan er is niemand een keertje voor mij zorgen . Ik ben moe ik ben op en ik wil gewoon dat ik gerust gelaten word dat gevoel heb ik heel sterk ik wil gewoon even rust en even willen verdwijnen maar dat gaat niet in mijn situatie daarom ben ik zo boos elke dag . En ik heb wel dagen dat ik opsta en denk oké we gaat deze dag gewoon knallen we gaan ervoor en ben ik ook goed gezind maar het minste dat er dan iets niet goed loopt is mijn humeur weer direct verdwenen met de noorderzon. Ik wil gewoon ook van mijn moeheid af dat is een oprechte last voor mij elke dag moe zijn en aftellen tot het weer avond is zodat de kindjes kunnen gaan slapen en dat ik even kan hangen in men zetel . Achja weet je dat was het zo een beetje . Je mag gerust zeggen dat ik zaag of overdrijf maar dit moest effe van mijn hart .
S.
03-08-2024
