Ook ik wil mijn verhaal graag kwijt, mijn man en ik zijn 25 jaar samen met twee (bijna altijd) leuke pubers. De afgelopen twee jaar heb ik aan de zijlijn toegekeken hoe hij veranderde, van enorme onzekerheid naar emigreren naar hardlopen en bezig met zijn uiterlijk naar vaker avonden weg met jongere vrienden aan de zuip. In december hoorde ik de naam van een vrouwelijke collega vaker en in januari gaf hij ineens aan dat hij niet zeker wist of hij het voor mij nog op de juiste manier voelde. Wel is hij nog thuis gebleven met vrienden op vakantie gegaan, bij 24/7 op zijn telefoon en heel erg anders naar zijn gezin. Hij zei ik vind het wel terug en zal er aan werken maar zette geen stap en totaal geen inzet om het te vinden. Ondertussen hadden we nog wel lol en seks en alles. In april gaf hij aan dat hij het gevoel in de tijd nog niet teruggevonden had en dat we zouden gaan scheiden. In de voorgaande maanden was de band zoveel minder geworden dat het voor mij een opluchting was en we gingen om de tafel, alles ging leuk gezellig en gemoedelijk. De kinderen had ik tussentijds al vaak bijgepraat over de situatie en wat mogelijk zou kunnen gebeuren. Na drie weken is hij uit huis gegaan maar in zijn woorden met alle intentie om "zichzelf weer te vinden" en thuis te komen want dat is wat hij wilde. In de maanden die volgden praatte hij niet meer over scheiden maar zette ook geen enkele stap, ik kreeg broodkruimels en de kinderen eigenlijk niets. Een maand geleden heb ik aangegeven een spoedscheiding in gang te willen zetten omdat dit voor ons thuis slopend is en een hele lange weg met veel onbegrip en pijn. Nadat ik dit in gang gezet had zei hij ik hou nog steeds van je maar ik weet het allemaal niet. Dat is wat hij al maanden roept en antwoord "ik weet het niet" Het gedrag wat hij laat zien is vooral naar zijn kinderen en in mindere mate naar mij, hij woont nu in een tijdelijk huis, neemt vrijwel geen contact op met de kinderen en is zich zoals ik zie van geen kwaad bewust. Hij doet alles voor hemzelf en leeft in een bubbel, het voelt alsof we gewist zijn en daardoor besefte ik me dat het wellicht een midlifecrisis is. Nou na op deze site gekeken te hebben en me er in verdiept te hebben is dit zeker het geval :)
Ik heb na de eerste maanden van verdriet en ongeloof het besluit gemaakt om lekker met mezelf en de kinderen aan de slag te gaan, weer leuke dingen doen de leukste versie van mezelf te zijn en de leukste moeder. Daardoor sta ik nu op een punt waar ik hem alle tijd en ruimte geef om dit te doorleven, waar ik hem blijf steunen maar niet over de situatie begin, ik laat m lekker motorrijden en ben enthousiast over alles wat ie doet. Ik zeur niet over het feit dat hij de kinderen amper ziet en probeer die schade zo goed mogelijk te beperken.
Ik zit lekker in mijn vel en leef per dag, ja het kan dat we uiteindelijk alsnog gaan scheiden maar aan mij heeft het niet gelegen, met opgeheven hoofd kan ik zeggen dat ik niets in deze situatie verkeerd gedaan heb.
De dagen dat we samen een wijntje doen bij hem in de tuin hebben we het leuk en ook de fysieke aantrekkingskracht zit goed. Of hij wel of niet een ander heeft of wat voelt of doet, maakt voor mij het verhaal niet anders dat is een gevolg en niet de oorzaak.
De scheiding staat on hold en we hebben alle tijd en als hij of ik dan alsnog besluit de scheiding door te zetten ben ik klaar, ik ben klaar voor het weder opbouwen van onze relatie en gezin, ik ben ook klaar voor een scheiding.
Moraal van mijn verhaal, als het lukt wees dan begripvol, vat het niet persoonlijk op en ga lekker bezig met je eigen persoonlijke groei en met jezelf op 1 zetten! Na zoveel jaar samen zijn hoeft het niet allemaal zo snel, leef in het nu.
Ik heb na de eerste maanden van verdriet en ongeloof het besluit gemaakt om lekker met mezelf en de kinderen aan de slag te gaan, weer leuke dingen doen de leukste versie van mezelf te zijn en de leukste moeder. Daardoor sta ik nu op een punt waar ik hem alle tijd en ruimte geef om dit te doorleven, waar ik hem blijf steunen maar niet over de situatie begin, ik laat m lekker motorrijden en ben enthousiast over alles wat ie doet. Ik zeur niet over het feit dat hij de kinderen amper ziet en probeer die schade zo goed mogelijk te beperken.
Ik zit lekker in mijn vel en leef per dag, ja het kan dat we uiteindelijk alsnog gaan scheiden maar aan mij heeft het niet gelegen, met opgeheven hoofd kan ik zeggen dat ik niets in deze situatie verkeerd gedaan heb.
De dagen dat we samen een wijntje doen bij hem in de tuin hebben we het leuk en ook de fysieke aantrekkingskracht zit goed. Of hij wel of niet een ander heeft of wat voelt of doet, maakt voor mij het verhaal niet anders dat is een gevolg en niet de oorzaak.
De scheiding staat on hold en we hebben alle tijd en als hij of ik dan alsnog besluit de scheiding door te zetten ben ik klaar, ik ben klaar voor het weder opbouwen van onze relatie en gezin, ik ben ook klaar voor een scheiding.
Moraal van mijn verhaal, als het lukt wees dan begripvol, vat het niet persoonlijk op en ga lekker bezig met je eigen persoonlijke groei en met jezelf op 1 zetten! Na zoveel jaar samen zijn hoeft het niet allemaal zo snel, leef in het nu.
R
20-08-2024
