Relatie twijfel

Wat is er wel leuk aan jullie relatie?

Ja dat is een goede vraag. Als hij niet drinkt, is hij lief, behulpzaam, charmant, zoals ik hem ken zonder alcohol. Maar dat is meer niet dan wel. Dan waren we een team.. het was een man die opviel, charisma.

Er is nuchter met hem te praten zeg je. Hoe gaan die gesprekken dan? Ik lees hier alleen de "met drank op man".
Wat dus blijkbaar een vrij groot deel van de dag is.

En wat me opvalt is dat "jouw" 3e is geboren en jij voedt "jouw" kinderen niet goed op.

Zijn uitgavenpatroon is erg ruim waardoor jij 40 uur moet werken... Terwijl hij ook een goede baan heeft. Ik begrijp dus dat er elke maand erg veel binnenkomt maar dat is nog steeds krap aan?

Misschien is een relatietherapeut een optie?.

Nuchter is over het algemeen goed te praten, hoewel hij daarin veel zaken vermijd, beloofd ermee aan t werk te gaan maar verzand vervolgens weer in niets. En daarbij is hij veelal niet nuchter, ‘s morgens een “kater” om ‘s middags weer te gaan drinken.
Het voelt als mijn derde omdat hij altijd heeft gezegd ten tijde van de zwangerschap dat het aan mij is om de zorg op mij te nemen, wat ik ook zeker heb gedaan.
Ja een relatietherapeut zou goed zijn, dit heb ik al meerdere malen voorgesteld maar zonder resultaat. Maar ik weet ook dat dit zo niet langer kan, ook voor mijn kinderen niet.

Ik denk dat de laatste zin alleszeggend is.

Maar ik weet ook dat dat vanuit hier lastig in te schatten is obv slechts 3 posts van jou over jullie "leven".

Dat weet ik dat dit lastig is daarom ook hier geplaatst. Ik merk dat ik vermijd omdat het voor mij vechten tegen de bierkaai is. Ik kan niet vechten tegen een verslaving…..

Hoe gaat het met de kinderen?
En "goed" geloof ik niet wanneer ik dit alles lees.

De oudste, 22, woont uit huis, volgt een Hbo opleiding en staat op zich goed in het leven. Loopt binnen de grenzen van wat mag en kan, en zal nooit buiten de lijntjes kleuren. Mijn middelste was in de pubertijd van God los, is 18 en gaat ook beginnen met HBO. De jongste, 11, zit op de lagere school en is ontzettend lief met hier en daar een streek maar is erg beheerst. Is naar mij erg eerlijk en deelt goed wat hij voelt.
De oudste praat zijn vader naar de mond, de middelste schopt er vooral tegen aan, en de jongste is stil maar naar mij erg open.
Voor de middelste hebben wij wel een coach in huis gehad een aantal jaren geleden. Wij hebben daarmee een aantal sessies gehad met ons tweeen omdat problemen niet komen door een kind maar door ons als ouders. Echter mijn man vond deze sessies niet nodig want we zouden er rekening mee houden.
Op zich doen mijn kinderen het goed maar is het een kwestie van tijd tot dat het wel naar buiten komt. Mijn oudste is residentie zijn denkwijze, de middelste haalt zijn schouders op en de jongste begint te schoppen.
Op opvoed niveau zitten wij ook niet altijd op 1 lijn. Hij wil risico’s beperken terwijl ik denk dat ze fouten moeten maken en dan rapen we ze weer op zodat ze leren van hun fouten.
Hij heeft nu bedacht te willen verhuizen als gezin van een huis naar een appartement. Ik niet , hij plant een bezichtiging, want hij wil dit wel. Hij wil daarin zijn zin doordrijven, op meerdere vlakken.
Zijn vader is een alcoholist.
Ik merk dat dit mij helpt om dingen uit een te zetten.

Beste Vrouw47,
Als kind van een alcoholist kan ik u vertellen dat dit zeker niet in de koude kleren zitten, het heeft mij mijn zus en mijn broertje voor het leven beschadigd. Geen van ons gaat meer naar een verjaardag of feestje waarvan we weten dat er flink gezopen word. Mijn vader begon ook met bier maar omdat hij er niet meer dronken van werd stapte hij over op sterker. Ook hij begon met gooien van dingen maar uiteindelijk ging hij over op fysiek geweld. Toen ik 16 was moest ik het gevecht aan met mij vader om mijn moeder te beschermen en ook 40 jr later als er een dronken vent in mijn buurt staat te lallen maak ik me gereed voor een gevecht, het zit in mijn hersens en ik krijg het er niet meer uit. Uw man wilt van u af er is geen respect meer, hij is alleen te laf om het zelf te doen en hoopt dat u het touwtje doorknipt. Het heeft mij 1 wijze les opgeleverd, nooit van mijn leven 1 druppel alcohol want dit ga ik mijn kinderen niet aandoen.

Ik wens u heel veel sterkte en wijsheid.

Bedankt voor je open bericht. Ik denk dat hij het ook niet durft en idd hoopt dat ik t zal doen.
“Just for today”

Durf jij het?
En waarom zou je het wel of niet doen?

Ik zou t t liefste samen beslissen maar denk dat dit niet gebeurd. Maar dat er iets moet, dat is duidelijk. Dus ik durf het wel maar twijfel of ik wel hard genoeg heb geprobeerd….

Wat je ook beslist, het lijkt erop dat jij de stap zult moeten nemen. Van wat ik hier lees hoef je van hem niet veel te verwachten.

Zoals het bij herl veel onderwerpen (dus ook eigen angsten, burn-out etc)geldt.

"Als je doet wat je altijd deed, dan krijg je wat je altijd kreeg"

Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om te weten dat uw huwelijk gaat stranden. Dit is geen schande velen halen de eindstreep niet maar blijven nog een tijde bij elkaar voor de kinderen niet wetende dat hun kinderen hun ouders liever gelukkig zien met een ander dan ongelukkig bij hun vader.

Ik ga u iets vertellen wat nog niemand weet … toe mijn vader overleed (59) was het voor mij een feestdag. De man had in zijn laatste 15 jaar zoveel ellende veroorzaakt dat ik blij was dat daar een einde aan was gekomen. Oké net al bij u als hij niet dronk was het de beste echtgenoot en vader die je maar kon wensen alleen kon je die dagen in 1 jaar op 1 hand tellen.

Ik weet het scheiden is geen pretje het voelt aan alsof je gefaald hebt maar u heeft niet gefaald, met een alcoholist leven is niet vol te houden iedere dag op je tenen lopen om een confrontatie te vermijden is niet te doen. Het is OP Uw man houd niet meer van u want als dat wel zo zal zijn zou hij zich niet zo gedragen. Maak er een einde aan, oké even een donkere periode maar geloof me aan het einde van de tunnel zal het weer licht worden.

Lief klein teder kusje op je wangetje.

Hoe ziet een giftige relatie eruit?
In giftige relaties kan de ene partner alle schuld op de andere afschuiven en weigeren zijn eigen fouten te erkennen . Dit kan een eenzijdig verhaal creëren waarin het slachtoffer altijd de schuld heeft, wat kan leiden tot schuldgevoelens en een vertekend verantwoordelijkheidsgevoel voor de problemen in de relatie.

Dag Anneke,
Klopt. Ik zie ook echt wel mijn aandeel en heb daar ook, individueel gesprekken over gehad. Zijn credo; als jij nou gewoon veranderd, is t opgelost. Maar toch blijft de twijfel.

Dag anoniem,
Bedankt voor je openheid om te delen wat niemand weet.