Nooit verwacht dat ik ooit iets als dit zou schrijven.
Mijn man( 37) en ik ( 38) zijn 17 jaar bij elkaar en 10 jaar getrouwd! 2 prachtige kinderen van 9 en 12 jaar.
Alles ging voor de wind! Beide goede banen, financieel goed voor elkaar. Een leuk, liefdevol, intiem en uitdagend huwelijk… dacht ik…
Mijn man kreeg dit jaar een flinke hernia, had het vreselijk druk in zijn werk en was niet volledig happy in zijn werk.. hij voelde zich niet gewaardeerd in zijn werk en het was niet meer uitdagend. Hij werd steeds passiever waardoor ik steeds meer regie pakkend werd( patroontje in onze relatie)
De eerste dag van onze vakantie, nu 4 week geleden vertelde hij mij dat hij ging lunchen met een vrouwelijke collega (26 jaar). Nooit eerder heeft hij zoiets gedaan en ik heb mijn twijfels uitgesproken. Er was niets maar hij had wel een goede klik met haar. Hij is ondanks mijn wens om niet te gaan wel gegaan. Mijn onderbuik gevoel was duidelijk dat het niet klopte.
Die nacht amper een oog dicht gedaan en sochtend brak mijn man vertelde niet gelukkig meer te zijn. Hij wist niet meer of hij nog gevoel voor mij had. Hij wilde rust, vrijheid en geen verantwoordelijkheid. Dit bericht kwam als een hele grote shock voor mij.. “we hadden toch zon geweldige relatie”?
Ik belandde in boosheid, verdriet, paniek en angst: mijn man had behoefte aan haar. Dagen appen, lang wegblijven tijdens de hond uitlaten en hem meerdere keren betrappen op bellen met haar. Onze kinderen merkte natuurlijk wat er speelde. We hebben het gesprek moeten voeren met hen. Gelukkig werken we beide met kinderen. Hij als leerkracht en ik als jeugdbeschermer. Het was heel zwaar en de angst bij de kinderen zichtbaar. Mijn man was een wrak die dagen. Veel huilen, niet weten wat hij wilde en bang was voorzichzelf. Met mij praten deed hij niet maar wel met haar..
We zijn wel op vakantie gegaan de week daarop. Heel vreemd was dit. Er was genegenheid richting mij en elke dag werd er gevreeën en toch was er een flinke kloof tussen ons. Enorm verwarrend voor mij. Ik heb hem op de laatste avond weer betrapt met bellen en vlak daarna vertelde hij mij toch ons een kans te willen geven. Hij wilde niet na de vakantie naar zijn moeder( dit hadden we afgesproken. Hij zou nadenken wat hij zou willen) ik moest blij zijn maar het voelde als een goedmakertje voor het betrappen. De vakantie was verder goed en ik merkte dat hij wel tot rust kwam.
Bij thuiskomst ben ik geknapt en was hij er echt voor me, beloofde niet weg te gaan en er echt voor te gaan. Praten over wat er echt aan de hand was, hoe het zo gekomen was wilde hij niet.
Ik ben zwaar over mijn grens gegaan om haar uit te nodigen bij ons thuis. Want zo konden ze laten zien dat er niets aan de hand was.. Dit was een hele nare avond. Het is een meid die vreselijk overheersend is, bepalend en liep mijn man in mijn bijzijn uit te dagen. Normaal gesproken had ik haar de deur uit gewerkt maar wilde mijn man laten zien dat ik het een kans zou geven. De kinderen vonden papa anders en niet zich zelf. De volgende dag heeft deze dame zichzelf weer uitgenodigd bij ons thuis terwijl wij samen een dagje zouden hebben en leuke dingen zouden doen. Mijn man kon haar niet begrenzen terwijl hij zag dat ik er aan onderdoor ging. Ik vond het heel erg kwetsend! Uiteindelijk heb ik duidelijk mijn grens aangegeven en verteld dat ik hierin mijzelf niet kan wegcijferen. Deze dame heeft hem binnen het werk getriggert en hem bij zijn vertrouwde collegas weg gehaald.
Ondertussen ben ik mijzelf kwijt. Ik leef in hoop en vrees, paniek en angst. Mijn hoofd zit vol angsten en ben inmiddels ziekgemeld en zit aan de oxazepam. Ik wil hulp maar mijn man ziet het niet zitten. Is het nog te vroeg?
Vanochtend hebben we eindelijk het over “ons” kunnen hebben. Hij vertelde dat hij verlangt naar vrijheid, rust en blijheid. Hij wil zijn eigen dingen doen en ik heb hem hierin altijd tegen gehouden omdat ik altijd de regie en keuzes maakte. Hij voelt zich eenzaam. Hij vertelde dat hij alles heeft. Alles gaat hierin voor de wind maar mist iets. En hij weet niet of dit past binnen het leven met mij en het gezin. Ik vind het enorm egoïstisch maar begrijp dat het ook zijn proces is. Die meid geeft hem die onbezonnen vrijheid.
Ik heb hem aangegeven dat ik hem alle vrijheid wil geven binnen mijn eigen grenzen.
Mijn man is geen prater, ik praat daarin tegen voor 2. Hij heeft mij verteld van mij te houden en dat zijn gevoel er nog wel is maar niet weet of dit past nog binnen zijn leven/ wens . Mijn gevoel is dat ik er als een jojo aanhang.
Hoe nu verder.. volgende week begint zijn werk weer. Belandden we weer in de waan van de dag. Ondertussen kan ik hem niet vertellen hoe ik mij voel en wat mijn angsten zijn.
We hebben altijd een hele sterke basis gehad. We zeiden altijd. We hebben een hele sterke fundering. Het huis kan instorten maar de fundering blijft altijd staan. Ik hoop dat dit na 17 jaar nog altijd de basis is. Maar hoe komen we hier in godsnaam doorheen? Hoe houdt ik me staande in deze vreselijk onzekere tijd en hoe kan ik mijn man toch steunen in zijn proces zonder dat ik hem verder van mij afdruk?
Mijn man( 37) en ik ( 38) zijn 17 jaar bij elkaar en 10 jaar getrouwd! 2 prachtige kinderen van 9 en 12 jaar.
Alles ging voor de wind! Beide goede banen, financieel goed voor elkaar. Een leuk, liefdevol, intiem en uitdagend huwelijk… dacht ik…
Mijn man kreeg dit jaar een flinke hernia, had het vreselijk druk in zijn werk en was niet volledig happy in zijn werk.. hij voelde zich niet gewaardeerd in zijn werk en het was niet meer uitdagend. Hij werd steeds passiever waardoor ik steeds meer regie pakkend werd( patroontje in onze relatie)
De eerste dag van onze vakantie, nu 4 week geleden vertelde hij mij dat hij ging lunchen met een vrouwelijke collega (26 jaar). Nooit eerder heeft hij zoiets gedaan en ik heb mijn twijfels uitgesproken. Er was niets maar hij had wel een goede klik met haar. Hij is ondanks mijn wens om niet te gaan wel gegaan. Mijn onderbuik gevoel was duidelijk dat het niet klopte.
Die nacht amper een oog dicht gedaan en sochtend brak mijn man vertelde niet gelukkig meer te zijn. Hij wist niet meer of hij nog gevoel voor mij had. Hij wilde rust, vrijheid en geen verantwoordelijkheid. Dit bericht kwam als een hele grote shock voor mij.. “we hadden toch zon geweldige relatie”?
Ik belandde in boosheid, verdriet, paniek en angst: mijn man had behoefte aan haar. Dagen appen, lang wegblijven tijdens de hond uitlaten en hem meerdere keren betrappen op bellen met haar. Onze kinderen merkte natuurlijk wat er speelde. We hebben het gesprek moeten voeren met hen. Gelukkig werken we beide met kinderen. Hij als leerkracht en ik als jeugdbeschermer. Het was heel zwaar en de angst bij de kinderen zichtbaar. Mijn man was een wrak die dagen. Veel huilen, niet weten wat hij wilde en bang was voorzichzelf. Met mij praten deed hij niet maar wel met haar..
We zijn wel op vakantie gegaan de week daarop. Heel vreemd was dit. Er was genegenheid richting mij en elke dag werd er gevreeën en toch was er een flinke kloof tussen ons. Enorm verwarrend voor mij. Ik heb hem op de laatste avond weer betrapt met bellen en vlak daarna vertelde hij mij toch ons een kans te willen geven. Hij wilde niet na de vakantie naar zijn moeder( dit hadden we afgesproken. Hij zou nadenken wat hij zou willen) ik moest blij zijn maar het voelde als een goedmakertje voor het betrappen. De vakantie was verder goed en ik merkte dat hij wel tot rust kwam.
Bij thuiskomst ben ik geknapt en was hij er echt voor me, beloofde niet weg te gaan en er echt voor te gaan. Praten over wat er echt aan de hand was, hoe het zo gekomen was wilde hij niet.
Ik ben zwaar over mijn grens gegaan om haar uit te nodigen bij ons thuis. Want zo konden ze laten zien dat er niets aan de hand was.. Dit was een hele nare avond. Het is een meid die vreselijk overheersend is, bepalend en liep mijn man in mijn bijzijn uit te dagen. Normaal gesproken had ik haar de deur uit gewerkt maar wilde mijn man laten zien dat ik het een kans zou geven. De kinderen vonden papa anders en niet zich zelf. De volgende dag heeft deze dame zichzelf weer uitgenodigd bij ons thuis terwijl wij samen een dagje zouden hebben en leuke dingen zouden doen. Mijn man kon haar niet begrenzen terwijl hij zag dat ik er aan onderdoor ging. Ik vond het heel erg kwetsend! Uiteindelijk heb ik duidelijk mijn grens aangegeven en verteld dat ik hierin mijzelf niet kan wegcijferen. Deze dame heeft hem binnen het werk getriggert en hem bij zijn vertrouwde collegas weg gehaald.
Ondertussen ben ik mijzelf kwijt. Ik leef in hoop en vrees, paniek en angst. Mijn hoofd zit vol angsten en ben inmiddels ziekgemeld en zit aan de oxazepam. Ik wil hulp maar mijn man ziet het niet zitten. Is het nog te vroeg?
Vanochtend hebben we eindelijk het over “ons” kunnen hebben. Hij vertelde dat hij verlangt naar vrijheid, rust en blijheid. Hij wil zijn eigen dingen doen en ik heb hem hierin altijd tegen gehouden omdat ik altijd de regie en keuzes maakte. Hij voelt zich eenzaam. Hij vertelde dat hij alles heeft. Alles gaat hierin voor de wind maar mist iets. En hij weet niet of dit past binnen het leven met mij en het gezin. Ik vind het enorm egoïstisch maar begrijp dat het ook zijn proces is. Die meid geeft hem die onbezonnen vrijheid.
Ik heb hem aangegeven dat ik hem alle vrijheid wil geven binnen mijn eigen grenzen.
Mijn man is geen prater, ik praat daarin tegen voor 2. Hij heeft mij verteld van mij te houden en dat zijn gevoel er nog wel is maar niet weet of dit past nog binnen zijn leven/ wens . Mijn gevoel is dat ik er als een jojo aanhang.
Hoe nu verder.. volgende week begint zijn werk weer. Belandden we weer in de waan van de dag. Ondertussen kan ik hem niet vertellen hoe ik mij voel en wat mijn angsten zijn.
We hebben altijd een hele sterke basis gehad. We zeiden altijd. We hebben een hele sterke fundering. Het huis kan instorten maar de fundering blijft altijd staan. Ik hoop dat dit na 17 jaar nog altijd de basis is. Maar hoe komen we hier in godsnaam doorheen? Hoe houdt ik me staande in deze vreselijk onzekere tijd en hoe kan ik mijn man toch steunen in zijn proces zonder dat ik hem verder van mij afdruk?
Eef
25-08-2024
