Twijfels

Hallo,
Ik ben een meisje van 22 en ben bijna 2 jaar in een relatie met mijn vriend. Voor hem had ik al enkele relaties gehad en ik ben zijn eerste echte vriendin. Het is niet de persoon waar ik normaal op zou vallen, maar toen we in het begin afspraken klikte alles wel goed. Het verliep in het begin allemaal wel wat traag wat ik op zich niet erg vind. Ik ben een totale tegenpool van hem. Ik heb lang niet willen gaan naar zijn ouders omdat ik mijn tattoo’s moest bedekken. Dit heb ik uiteindelijk niet gedaan en ze reageerden er goed op. Ik denk dat hij er zelf meer problemen mee heeft dan zijn ouders.
Toen ik mijn vriend leerde kennen zat ik in het laatste jaar van de hogeschool. Hij heeft ook een bachelor, maar is 2 jaar ouders dus hij werkte intussen al even. Ik had altijd goede punten in school, maar toen ik mijn stage liep in februari liep het mis. Het klikte totaal niet met mijn stagebegeleidster en ze brak me volledig af. Ik heb al altijd zeer weinig zelfvertrouwen gehad en ben in een zware depressie gevallen. Ik heb uiteindelijk mijn stage nog kunnen afronden binnen de normale periode, maar het heeft heel wat van me gekost. Na mijn stage wist ik echt niet ofdat ik mijn richting wilde doen en ik ben zeer zwaar beginnen twijfelen. Ik heb enkele jobs gedaan, maar nooit langer dan een week omdat ik me zeer slecht voelde. Mijn vriend snapte dit nooit en zijn ouders deden er ook zeer moeilijk over. Ze snappen niet wat een depressie is en vonden gewoon dat ik moest beginnen werken en sparen voor een huis. Mijn vriend gaat ook niet graag weg en heeft al zeer veel gespaard in tegenstelling tot ik. Ik voel me hier echt niet goed over en mijn vriend laat dit ook blijken. Het is alsof hij alles in handen heeft en ik gewoon moet luisteren en hem moet volgen. Ik heb nu werk, maar het vraagt ook zeer veel van mijn mentale gezondheid. Ik heb intussen wel al een beetje kunnen sparen, maar zal hem nooit kunnen evenaren. Mijn vriendinnen praten ook alleen over sparen, samenwonen,… terwijl ik nog steeds niet weet wat ik wil in mijn leven. De ouders van mijn vriend zijn ook zeer spaarzaam en zeggen dat hij moet beginnen denken aan zijn toekomst en dat ze niet weten of dit wel zal lukken met mij. Ik ben bang als ik met hem ga samenwonen dat ik niets meer zal te zeggen hebben en niets meer zal mogen kopen en dat ik zou goed als opgesloten zal zitten. Ik ben ook enig kind en ik kom zeer goed overeen met mijn ouders. Mijn ouders zijn niet zo rijk maar hebben altijd alles gedaan voor mij. Hij komt ook totaal niet overeen met mijn ouders en laat dit ook blijken. Ik zie hel wel graag en ben zo emotioneel geattacheerd dat is loslaten moeilijk vindt. Hij heeft het daar niet moeilijk mee. Hij volgt ook vele meisjes en kijkt ook p*rno. Hij zegt dat dit gewoon is uit lust, maar dit kwetst me enorm, zeker omdat we elkaar iedere dag zien. Hij zegt ook dat hij vrouwen in het algemeen mooi vindt. Mijn vriendinnen zeggen al van ik het begin dat hij totaal niet past bij mij en dat ik zoveel beter kan krijgen. Ik ben gewoon bang om nu alleen te zijn omdat ik me mentaal zo slecht voel, maar misschien zou het wel beter zijn. Ik ben al 22 en vind ook dat de tijd begint te dringen. Ik had graag voor mijn 25e al een kindje gehad. Weet er iemand raad?