16 jaar was ik toen we verkering kregen.51 jaar samen geweest.we zijn een hecht gezin met zoon en dochter.ik was 65 jaar 2 en half jaar geleden.mijn man werd in november 71 jaar,vrijwel gelijk met de geboorte van ons jongste kleinkind,kreeg mijn man agressieve acute leukemie,en overleed binnen 3 weken.zijn laatste 5 dagen in zijn kistje,in de huiskamer,sliep ik snachts op een bed naast de kist.ik laat je niet alleen.ik leef nog maar ben gehalveerd.je vergroeid zo intens in elkaar,dat gaat ongemerkt.we houden van elkaar.Ik geloof in God en in een mooi leven hierna,dat ik hem terug zie.maar nu...het voelt als voor de helft ook dood gegaan.dit is niet leven,maar overleven.heb intens veel aan de kinderen en kleinkinderen.heb als beroep zelfs stervensbegeleiding gedaan.maar nu kwam,komt de dood te dicht bij.Het heeft mijn keven verwoest.ik doe mijn best voorde kinderen en oma voor de kleinkinderen.maar in mijn haet wil ik naar huis,naar Mijn man,mijn leven.weer samen.
Hannie
06-09-2024
