Gaat dit ooit over ?

Hoi Martin,

Ik herken wel een aantal dingen van jouw verhaal. Ik zit ook bijna 2,5 jaar thuis, mijn WIA is net toegekend. Ik heb ook heel erg last van pieken en dalen. En slik ook al 2 jaar antidepressiva. Ik heb 100 mg gehad en in de loop der tijd afgebouwd, nu zit ik nog op 50mg en ik moet even niet denken aan verdere afbouw.

Ik denk (en dat is echt een rot cliché) dat ik (jij misschien ook) meer tijd nodig heb. Je zenuwstelsel is zo ontregeld geraakt in al die jaren… en je moet patronen doorbreken die tot je burnout hebben geleid. Het altijd maar doorgaan bijvoorbeeld. Zelf merk ik dat de klachten altijd toenemen als ik teveel doe, teveel prikkels opzoek. De balans is zo moeilijk te vinden, want je wilt ook leuke dingen doen om te kunnen herstellen.

Sterkte, ik weet hoe lastig het is om de moed erin te houden. Hopelijk helpt het een beetje om te weten dat iemand je situatie begrijpt!

Hoi Martin,

Kun je mij vertellen wat je in de afgelopen twee jaar hebt gedaan qua therapievormen? Ik heb het vermoeden dat daar voor jou misschien nog wat winst te behalen is (zeker als je zo blijft hangen in het fysieke klachtenverhaal) maar dan moet ik wel eerst het hele plaatje begrijpen.

Ben benieuwd,

Hallo anoniem,

Ik ben in behandeling bij psycholoog maar het helpt me niet echt verder. Systeem therapie ligt de nadruk op. Verder heb ik veel geprobeerd in het alternatieve circuit zoals hypnotherapie en haptotherapie. Maar niets helpt, het gaat een paar dagen soms twee weken beter en dan val ik weer in dat zwarte gat en voel me weer dagen zwaar ellendig. Op de betere dagen zijn de klachten te handelen, ze zijn er wel maar niet zo aanwezig. Op de slechte dagen weet ik niet hoe ik de dagen door moet komen. Er zit een soort van patroon in.

Hoi Y,

Dank voor je reactie. Dus jij zit ook al zo lang thuis....heb jij ook nog steeds zoveel klachten dan en wat zijn bij jou de klachten ? Ik denk soms dat ik iets mankeert en dat dit nooit kan door een burnout, vandaar mijn vraag.

Wat knap van je dat je de helft hebt afgebouwd. Ik heb eerder een burnout gehad en toen was ik vrij snel weer hersteld na ongeveer een maand of 9. Maar nu blijf ik er dus inhangen en lukt het me niet om eruit te komen. Soms denk ik dat ik de burnout nog steeds niet volledig geaccepteerd heb. Wat ik zeker niet kan accepteren is dat het me niet lukt om eruit te komen.

Misschien zijn het bij mij ook teveel prikkels en heb ik dat niet in de gaten. Je probeert maar "leuke" dingen te doen ondanks dat je liever op de bank blijft liggen. Maar vaak kun je ook niet op de bank gaan liggen als je een druk gezin hebt. Ik heb naast mijn dochtertje nog 3 zonen die al ietsje ouder zijn.

Het leven op dit moment is niet meer leuk in iedergeval en ik vraag me af of ik er ooit vanaf ga komen 😥 het wordt ook steeds moeilijker om erin te blijven geloven als het al zolang duurt.

Acceptatie is inderdaad heel moeilijk, ik heb daar ook nog altijd moeite mee. Ik heb ook nog dagelijks klachten, hoewel het wel echt vooruit is gegaan in die 2+ jaar.

Okt ‘22 had ik een absoluut dieptepunt met continu angst en dwanggedachten. Ik kon toen echt bijna niks, 5 minuten lopen was al zwaar en ik had veel paniekaanvallen. Ik heb CGT, ACT en EMDR therapie gehad. Allemaal waardevol maar alleen de EMDR heeft echt aanzienlijk de angst helpen verminderen.
Praattherapieën heb ik dus wel zo’n beetje “uitgespeeld” inmiddels want ik heb alle tools geleerd en toch zijn er nog klachten. Ik merk dat het beter met me gaat als ik activiteiten goed afwissel en tijd besteed aan hobby’s, stretchen en wandelen. Lekker podcast of luisterboek of muziek luisteren. Eigenlijk dus als ik niet teveel over mijn situatie nadenk, gaat het best aardig.

Ik heb echt heel veel klachten gehad, sommige heb ik nog steeds in meer of mindere mate. Hartkloppingen, hyperventilatie (teveel en oppervlakkig ademen), stijve stramme spieren, hoofdpijn, angst, neerslachtigheid, oorsuizen en een soort vaag sirene geluid horen (dat er niet was), derealisatie, dwanggedachten, duizeligheid, misselijkheid, niet kunnen inslapen, extreem moe zijn, veel huilen, buikklachten, overmatig zweten (van angst), nervositeit, heeeel veel piekeren, trillende spieren, rillerig zijn, moeite met evenwicht, altijd “aan” staan en schrikken van elk geluidje.

Nog steeds heb ik last van de hyperventilatie, hartkloppingen en stijve spieren en het overalert zijn. En ik ben dus heel prikkelgevoelig, ik kan niet teveel ondernemen in korte tijd. Vooral sociale situaties putten me enorm uit en maken dat mijn zenuwstelsel nog meer op hol slaat.

Het is een heel verhaal geworden maar als conclusie kan ik wel zeggen dat het echt vooruit gaat, alleen duurt het enorm lang en dat frustreert soms heel erg..

Kan me voorstellen dat het nog zwaarder is als je kinderen hebt om voor te zorgen, en waar je ook leuke dingen mee wilt doen. Misschien dat je daardoor ook meer druk voelt, wat weer stress oplevert?

Herkenbaar, ik worstel er ook al ruim 2 jaar mee. Ik krijg wel steeds meer het gevoel dat als het wat beter gaat, ik toch weer te snel/veel wil. Zoals vorige week ben ik met de auto, 40km rijden naar mijn broer geweest en daar gegeten. Voelde goed daar weer eens te zijn. Was erg moe savonds, kon mijn ogen niet openhouden en goed geslapen, maar daarna ging het na een paar dagen weer minder. Denk dat ik dan toch mijn opgebouwde reserve in een keer weer verbruikt heb. Las een keer je moet nog wat energie overhebben na een activiteit. Dat had ik dus wss niet. De klachten zijn wel minder dan in het begin, dus wel wat verbetering. Ik ben vooral bij het opstaan dan gespannen en voel me gauw misselijk en hoofdpijn waardoor ik dan geen zin heb om iets leuks te doen. Ben blij dat ik lees dat meerdere hier er lang overdoen. Ik heb dit wel meer gehad, maar is nooit als burnout benoemd. Heb ook wel therapieën gehad en heeft me wel inzicht gegeven. Maar nu heb ik sinds kort weer een therapeut, die toch aangaf dat net veel op een burnout lijkt. Ik vind dat ze bij therapie vaak gelijk naar de eventuele oorzaken willen gaan en aan het ontregelde stress systeem voorbij gaan. Waar door je niet kunt en dolgraag weer zou willen. Veel sterkte ermee allemaal en fijn dat we elkaar kunnen steunen. W.

Hallo Y,

Dankjewel voor je uitgebreide reactie, heel lief dat je de moeite neemt om zo te reageren. Als ik het zo lees komen onze verhalen heel erg overeen. Fijn dat het bij jouw beter gaat. Ik heb het idee dat ik er maar in blijf hangen en niet vooruit kom. Met kinderen heb je niet veel rustmomenten en mijn dochtertje is 5 en je wil geen vader zijn die de hele dag alleen maar op de bank ligt...

Soms is het ook leuk om samen weg te gaan, maar soms is het de hel en wil ik het liefste alleen maar huilen. Het kan zeker wat je zegt dat de druk daardoor hoger ligt. Bij mij ligt de lat sowieso altijd veel te hoog. Praat therapie helpt mij ook niet echt. Dus jij zou EMDR wel adviseren ?

Het frustreert idd enorm omdat je het liefste morgen weer de oude bent. Een BO is zwaar onderschat naar mijn mening. Waarschijnlijk ook door mijzelf....

Dank voor je reactie W. Ik denk dat je daar een punt hebt. Ik heb ook vaak het idee dat je dan weer over een grens gaat en dat het daardoor dan weer dagen slechter gaat. Alleen heb je het zelf niet in de gaten denk ik. Je wil zo graag en je hoofd wil ook wel, maar je lichaam niet door alle stress in je systeem. Het lijkt dan op een emmer die vol druppelt en dan overloopt. Tenminste anders kan ik het ook niet verklaren. Ik denk dat we zelf wellicht ook onze burnout onderschatten en niet serieus nemen.....

Hoi Martin,

Bedankt voor je antwoord over de therapievormen. Ik kan je aanraden om eens op zoek te gaan naar een pscyhotherapeut die lichaamsgericht werk doet. Ik zat in hetzelfde schuitje en bleef ook (vooral in het fysieke plaatje) maar terugvallen. Sinds ik die therapie ben opgestart gaat het met mij echt vele malen beter en heb ik veel meer vertrouwen in mijn lichaam gekregen (wat ook weer een positieve trend in heeft gezet op andere aspecten van het herstel). Het klinkt alsof er zaken vastzitten in je lichaam waardoor je blokkeert. Emotie werk kan ook helpen, zijn een paar draadjes hier die daarover gaan. Verhaal 1023 op dit forum bijvoorbeeld staan een hoop goede tips in.

Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat dit misschien uitkomst kan bieden!

Fijn om je zo een beetje te kunnen steunen Martin.
EMDR heeft met name geholpen voor mij met de angstklachten doordat ik de heftige gebeurtenissen (die leidden tot angstgedachten) heb kunnen verwerken.
Ik kan het wel aanraden, maar het intensief en je moet gerichte traumas kunnen benoemen. Dus momenten die je wilt verwerken. Bij mij was dat bijv. de allereerste paniekaanval, en het moment dat ik écht niet meer kon van pure angst en uitputting.

Voor de spanningsklachten helpen stretchoefeningen en wandelingen mij het beste. En af en toe een massage is ook fijn.

Ik begrijp heel goed je onmacht, het is niet uit te leggen hoe je je voelt aan mensen die het niet kennen. Laat staan aan een 5-jarige. Hopelijk kun je toch af en toe je rust pakken op de dag

Ik kan ergotherapie heel erg aanraden, en daarnaast ACT, en CGT
Icm veel rust en slapen. Accepteren en toegeven. Je dochter wil ook dat je beter wordt. Probeer korte leuke dingen te plannen met haar, aan de hand van je belastbaarheid

Aan iedereen veel sterkte met het herstel! Het gaat jullie lukken!

“Wat ik zeker niet kan accepteren is dat het me niet lukt om eruit te komen”

Als je blijft focussen op oplossingen dan ga je er komen. Dit zeg ik ook telkens tegen mijzelf om mij moed in te praten wanneer ik het moeilijk heb. Zo kun je niet-helpende gedachten vervangen door helpende gedachten die een positief effect hebben en een onderdeel zijn om te herstellen

En wat voor mij ook helpend is, is een wekker/timer aanzetten elk kwartier om te checken hoe ik me voel en wat ik op dat moment nodig heb om mij goed te (blijven) voelen

Martin, ik ben ook al 2 jaar bezig. Net als jij een lange aanloop gehad (7 jr!). Daar draait t dus om: heel kang roofbouw gepleegd = heel lang herstel. Voor mij goed heeft geholpen is juist stoppen met allerlei therapieën die meestal niet helpen. Je kunt niet sneller gaan dan je eigen proces. Je kunt dat eigenlijk ook niet versnellen, wel vertragen. Maar uk snap dat t met een jong gezin extra zwaar is, mijn kinderen zijn volwassen en t huis uit.
Belangrijk is om elke dag korte activiteiten te doen met tussendoor rustpauzes. Je moet elke dag een beetje energie overhouden om de accu op te laden. Zodra je bekaf af bent na een activiteit kom je dus "in het rood" en dat moet je zoveel mogelijk zien te voorkomen. Ook proberen helpende gedachten te hebben zoals 'ik kom er wel" , " ik ben sterk" etc ipv "wat heb ik een kutleven".
Ik heb een hele nuchtere psycholoog die meteen zei: "je moet het zelf doen" en dat is dus ook zo. Geloof in je eigen kracht, schep de voorwaarden voor herstel en koester elk klein stapje dat je zet.
C.

Hallo C,

Dank voor je reactie. Dat geloven in jezelf is volledig weg als je er al zolang in blijft hangen. Ik probeer mezelf ook constant moed in te praten, maar de voortdurende klachten blijven de overhand hebben waardoor ik steeds weer terugval in negativiteit. Dat me dat niet helpt weet ik ook wel, maar het lukt me niet om het te doorbreken....

Beste anoniem,

Je geeft aan dat je in hetzelfde schuitje zat als ik en dat je begin van dit jaar met een therapie begonnen bent. Mag ik vragen wat voor specifieke therapie je bent gaan volgen ?Had jij ook zoveel lichamelijke klachten ? Ik denk soms dat het niet kan zoveel klachten door een burnout....

Hoi Martin,

Dat mag je zeker vragen. Ik bleef ook vooral hangen in het fysieke plaatje. Veel klachten en daardoor ook het vertrouwen in mijn lichaam kwijt. Viceuze cirkel. Ik ben begonnen bij een lichaamsgerichte psychotherapeut n.a.v. een podcast van Brankele Frank die ook aangaf dat zij het lang in andere therapievormen heeft gezocht (meer het praatwerk) maar uiteindelijk de oplossing heeft gevonden in lichaamswerk. Je kunt eens googlen op "lichaamsgerichte psychotherapie" in jouw omgeving, zijn redelijk wat therapeuten werkzaam in Nederland en de meeste krijg je ook nog wel vergoed door de verzekering.

Een groot deel van mijn klachten werd veroorzaakt door het bijsturen van mijn lijf n.a.v de burn-out. Ik was gaan compenseren voor klachten die er allang niet meer waren, waardoor ik een hoop fysieke ellende in stand hield terwijl dit helemaal niet meer nodig was. Als je nog meer vragen hebt geef maar een gil!

Om je gedachten te doorbreken kan ik (ook) “afleiding” aanraden, je aandacht ergens anders op richten dan je klachten. Fijne en helpende afleiding die bijdraagt aan je herstel. Zie verhaal 1286 waar ik wat tips heb samengevat. In ACT en CGT leer je ook omgaan met dit soort zaken. Je kan de app “Poe” downloaden van Quora. Dat is een gratis AI chatgpt app die in het kort ACT of CGT kan toelichten aan je zodat je het kan toepassen alvast. Je kan dan bijvoorbeeld de vraag stellen: hoe pas ik CGT en ACT toe wanneer ik moeite heb om mijn klachten te accepteren of omdat ik nu nog geen vooruit merk met mijn herstel.

Ik kan je vertellen, Herstel kost tijd maar je bent op de goede weg! Blijf focussen op stappen en oplossingen die leiden naar herstel en dan gaat het goed komen! Ik beloof het je! En check goed welke dingen je klachten verergeren zodat je die tijdelijk elimineert

Ik weet als geen ander hoe je je voelt, deze tips deel ik met andere om er voor te zorgen dat mensen zvm de juiste tools krijgen om sneller te herstellen.

Succes Martin

Vooruit=vooruitgang

Ohja en misschien kan je hoop halen uit lichtpuntjes wanneer je je bijvoorbeeld ietsjes beter voelt doordat je, ik noem maar even wat, toe hebt gegeven aan rust nemen. Als je ini mini succesjes gaat boeken dan geeft dat steeds meer zelfvertrouwen en hoop. Blijf geduldig, het gaat jou lukken!

Beste anoniem,

Dank voor je uitgebreide reacties. Fijn dat je zo de moeite neemt om te reageren. Wordt zeer gewaardeerd. Ik ga met je tips aan de slag.

Groeten,
Martin

Graag gedaan! Volgens mij zijn er meerdere anoniemen in de reacties maar het gaat erom dat we elkaar helpen waar mogelijk en leren van elkaar. Zet m op!