De vraag: "Hoe gaat het met je", zo lastig

De vraag: "Hoe gaat het met je?" Hoe gaan jullie met die vraag om? Wat antwoord je?
Ik kan er niks mee, sla dicht. Zoek naar wat "Hoe" is, wat "het" is en wat "je" is.
Ik zit nu een half jaar thuis. Kan soms ergens het begrip voor mezelf vinden waarom. Er is te veel gebeurd in 1-2 jaar tijd. En ik ging gewoon door. Of misschien wel harder door. Zoals een klein kind drukker wordt als het vecht tegen zijn vermoeidheid. Het bed roept, de slaap schreeuwt, maar de weerstand er aan toe te geven die wint.
Ik zit nu in intense therapie. Dat is nodig, maar hard werken.
Op dit moment voel ik me verdwaald. Geen idee meer wie ik ben. (Vandaar dat de "je" in die beginvraag een moeilijke voor me is).
Ik vecht in verwerken, loslaten, niet reiken, mijn eigen ruimte voelen, mezelf voelen. Ik weet dat alles wat er toe heeft bijgedragen dat ik hier nu zo zit, niets met al de nare ervaringen te maken heeft. Het ging om hoe ik er mee om ging. Dat MOET anders. Het bizarre is, dat ik dat wel weet, maar tegelijkertijd de verandering me beangstigt. Wie blijft er over van mezelf, van mijn omgeving? Hoe doorbreek ik dit? Hoe vind ik het vertrouwen dat het me gaat lukken? En, hoe kom ik in balans terwijl ik nu zo moe ben en toch moet vechten... werken, hard werken in alle processen.
En dan is er nog een werkgever, bedrijfsarts die vindt dat er na 6 maanden thuis weer taken verricht moeten worden. En als ik aangeef dat ik nog te vol zit, wordt daar geen gehoor aan gegeven.
Dus ja... "Hoe gaat het met je?"
Geen idee, met jou? ;-)
Benieuwd naar jullie ervaringen hierin. Spannend om gewoon eens een keer mijn verhaal te "posten"...