Hallo,
Ik zit nu bijna een jaar thuis. Nieuwe leidinggevende functie, geen ondersteuning, onduidelijke verwachtingen en verantwoordelijkheden, "zoek zelf maar je weg" maar niet het vertrouwen en de ruimte om het op je eigen manier te doen.
Uitgevallen door een griep en daarna weer geprobeerd te gaan werken, iets wat 'ineens' niet meer lukt. Geen concentratie, ontzettend moe, alles deed zeer, migraine, enz. Weer ziek gemeld en naar de huisarts waar al snel burnout werd vastgesteld.
We dachten er 'op tijd' bij te zijn. Helaas.
In eerste instantie kom je in de molen van 'het systeem' waarin heel veel MOET en waarin de werkgever ook veel contact zocht. Dit werkte voor mij averechts, ik werd alleen maar bozer en voelde steeds meer onbegrip, extra 'onnodige' belasting en bouwde alleen maar meer spanning op.
Ook de arbodienst heeft verschillende steken laten vallen, zoals direct in gesprek willen gaan met de werkgever. Arboartsen die tijdens consults zochten naar andere oorzaken (prive domein) of heel begripvol waren maar (voor mij) belangrijke zaken niet schriftelijk vast legden.
De werkgever heeft ook verschillende steken laten vallen. Na het vaststellen van het plan van aanpak wordt mondeling mijn functie opgeheven, wordt 'passend werk' eenzijdig opgelegd, zonder toestemming worden mijn bijzondere persoonsgegevens gedeeld, en zo nog meer.
Regelmatig moet ik toch weer voor mezelf opkomen en 'terug vechten', bijvoorbeeld met een UWV oordeel of op juridische / arbeidsrechtelijke gronden.
Sinds ik met een psycholoog aan het werk ben kan ik steeds meer relativeren en beoordelen of ik iets wel of niet waard vind om mijn energie aan te spenderen (brengt het me iets of kost het alleen energie / negativiteit?). Prikkels / drukte / indrukken blijven nog erg belastend en moet ik nog vaak bekopen met migraine.
Ik zou heel graag verder willen, nieuwe frisse positiviteit, en voor mijn gevoel kan ik zonder de onnodige negativiteit snel(ler) herstellen. Maar of dat ook echt zo zal zijn en hoelang ik nog rest klachten houd, dat blijft een gok. Wat is slim, een 2e spoor opstarten waarbij je 'als melaatse' een nieuwe werkgever zoekt (vind ik erg onprettig), of me door de werkgever laten afkopen en zelf op zoek gaan naar een nieuwe uitdaging.
Ik zit nu bijna een jaar thuis. Nieuwe leidinggevende functie, geen ondersteuning, onduidelijke verwachtingen en verantwoordelijkheden, "zoek zelf maar je weg" maar niet het vertrouwen en de ruimte om het op je eigen manier te doen.
Uitgevallen door een griep en daarna weer geprobeerd te gaan werken, iets wat 'ineens' niet meer lukt. Geen concentratie, ontzettend moe, alles deed zeer, migraine, enz. Weer ziek gemeld en naar de huisarts waar al snel burnout werd vastgesteld.
We dachten er 'op tijd' bij te zijn. Helaas.
In eerste instantie kom je in de molen van 'het systeem' waarin heel veel MOET en waarin de werkgever ook veel contact zocht. Dit werkte voor mij averechts, ik werd alleen maar bozer en voelde steeds meer onbegrip, extra 'onnodige' belasting en bouwde alleen maar meer spanning op.
Ook de arbodienst heeft verschillende steken laten vallen, zoals direct in gesprek willen gaan met de werkgever. Arboartsen die tijdens consults zochten naar andere oorzaken (prive domein) of heel begripvol waren maar (voor mij) belangrijke zaken niet schriftelijk vast legden.
De werkgever heeft ook verschillende steken laten vallen. Na het vaststellen van het plan van aanpak wordt mondeling mijn functie opgeheven, wordt 'passend werk' eenzijdig opgelegd, zonder toestemming worden mijn bijzondere persoonsgegevens gedeeld, en zo nog meer.
Regelmatig moet ik toch weer voor mezelf opkomen en 'terug vechten', bijvoorbeeld met een UWV oordeel of op juridische / arbeidsrechtelijke gronden.
Sinds ik met een psycholoog aan het werk ben kan ik steeds meer relativeren en beoordelen of ik iets wel of niet waard vind om mijn energie aan te spenderen (brengt het me iets of kost het alleen energie / negativiteit?). Prikkels / drukte / indrukken blijven nog erg belastend en moet ik nog vaak bekopen met migraine.
Ik zou heel graag verder willen, nieuwe frisse positiviteit, en voor mijn gevoel kan ik zonder de onnodige negativiteit snel(ler) herstellen. Maar of dat ook echt zo zal zijn en hoelang ik nog rest klachten houd, dat blijft een gok. Wat is slim, een 2e spoor opstarten waarbij je 'als melaatse' een nieuwe werkgever zoekt (vind ik erg onprettig), of me door de werkgever laten afkopen en zelf op zoek gaan naar een nieuwe uitdaging.
Anoniempje
21-02-2023
