We waren altijd samen me vader en ik

We waren altijd samen me vader en ik.
Boodschappen zelf naar de gynaecoloog ging hij mee. Toen kwam jhet woordje kanker op 1 dat ik ging elk zkh bezoek mee.. 5 jaren zo geleefd en copd.

Ik kookte voor hem en zorgde ook voor me eige gezin.. als er wat was ging ik naar paps toe .

Tot die dag ziek en in bed .. poepte alles onder.
Wat moest ik doen.. verschonen ja dat moest dokter zei is longontsteking me pa zei nee jo dit voelt anders.

Naar het ziekenhuis we dachten die is zo weer thuis.
Hij keek me aan en me dochter weer naar mij weer naar en naar mij en sloot z'n ogen..

Dat was dat de arts zei hij gaat niet meer wakker worden de ontsteking blokkeerde z'n uitgang dus vergiftigde zijn lichaam.

Uren zat ik aan z'n bed z'n mond nat te maken.tegen hem te praten..ik was dood op me vriend de vader van me kinderen maakte ruzie dat ik niet bij hem was .. om half 3 snachts kwam me vader z'n broer ik zei ga ff liggen thuis trek het niet meer kwam thuis kwartier later belde het zkh.

Weer terug stond verstijfd aan de andere kant van het gordijn.ik wilde niet naar binnen..

Ze hielpen me ..ik wasde hem en kleede hem aan.

De begrafenis ik liet geen traan.
De dagen erna wachten ik bij hem thuis tor die thuis kwam hij kwam nooit..nooit meer

Het was een hel me vriend gooide ik eruit en was ook nog eens alleen met 4 kinderen..

Hoe nauw verder..

Wilde niet weg uit zijn huis voelde als thuis..heb er nog 6 mnd gewoond ..

Naar huis gaan leegte verdriet..
Relatie ten einde daar sta je dan..

We zijn nog geen jaar verder ..

Als ik in bed lig mis ik hem..
Ik denk aan hem.
Hij zal er nooit meer zijn..
Huilend val ik in slaap..
Dromend over hem..
Huilend schik ik wakker..
Hij is er niet meer..

Rij langs ze huis zie hem zitten zie hem staan.

Lieve papa ik mis je zo