Er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet minstens 2 keer enorm heb gehuild

Op 28 februari zou mijn vrouw een borstverkleining laten uitvoeren omdat ze te veel last had van rugpijn. Nog voor de operatie begon, had ze een allergische reactie op de spierontspanner en kreeg ze een hartstilstand.

Ze geven dan medicatie om die allergische reactie te stoppen maar daar reageerde ze niet op. 2 uur lang hebben ze haar gereanimeerd en haar er uiteindelijk doorgekregen.

Een week lang heeft ze dan op intensieve zorgen gevochten als een leeuw. Fysiek zou het misschien weer goed kunnen komen maar de hersenschade was te groot.

Op 7 maart heb ik dan uiteindelijk afscheid moeten nemen van de liefde van mijn leven. ZIj was nog maar 46 jaar en zelf word ik er dit jaar 40.

Ik blijf nu achter met haar zoon samen in ons appartement. Er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet minstens 2 keer enorm heb gehuild.

Iedereen gaat verder met het leven en ik blijf achter met dit verschrikkelijke en diep ongelukkige gevoel.

Wij deden alles samen en hadden daardoor niet heel veel sociale contacten. Nu moet ik het leven weer proberen oppakken maar eerlijk gezegd heb ik daar helemaal geen zin.

Elke avond ben ik blij dat de dag er weer op zit en dat ik weer een dag heb overleefd. Want zo voel ik mij op dit moment. Een overlever. Of "gewoon" leven er ooit weer zal inzitten weet ik niet.