Fijn te lezen dat HSP onderhand een beetje geaccepteerd word maar dat daar psychologen voor nodig zijn snap ik niet zo goed. HSpers zijn namelijk niet van origine ziek, die worden ziek van alle indrukken die ze via hun voelsprieten krijgen en daar geen raad mee weten om dat te integreren in de huidige maatschappij.
Dus hier is mijn verhaal,
Ik had eigenlijk niet door dat ik anders was, dat voelen was voor mij gewoon heel normaal totdat ik er problemen mee kreeg in mijn functioneren in de maatschappij.
Mijn moeder zelf Hsper vond mijn gedrag gewoon heel normaal dus niks was raar totdat ik onder moeders vleugels wegging en blootgesteld werd aan minder gevoelige mensen.
Ik snapte er geen snars van en werd daar heel onzeker van. En verder vond ik de hardheid van mensen raar! Ik begreep dat niet zo goed.
Daar kreeg ik uiteindelijk mensenvrees en pleinvrees van de wereld was eng en gemeen voor mij. Toch dwong ik mezelf om mijn angst te trotseren want alleen op een kamertje zitten zag ik ook niet zitten. Er was nog zoveel moois en nieuws voor mij te ontdekken hier.
Uiteindelijk ben ik moe gelopen, contact leggen ging slecht ik werd regelmatig afgewezen waardoor ik een gevoel ontwikkelde dat ik hier niet hoorde. In de gangbare normen noemt dat depressief met een dys afwijking. Ik werd gediagnosticeerd als borderliner en ook in zo een kliniek gezet. Wat ik gemeen heb met deze mensen is dat zij ook gevoelig zijn en voelsprieten hebben maar ik bleek toch een beetje anders te zijn.
Maar heb wel wat geleerd van ze namelijk automutileren om verlichting van je gevoel te krijgen. Nou ja dat was iets maar voor mij niet voldoende.
Dus ik ben verder op zoek gegaan en op zelf onderzoek. En uiteindelijk las ik een boek waar ik zoveel herkenning in vond namelijk Hsp dat ik daar meer over ben gaan zoeken op het internet. Al heel snel kwam ik op een forum terecht bij zoals ik het zeg mede ervaringsdeskundigen. Want jezelf diagnostiseren als Hsp vond ik nogal over de lijn. Voor mij moest je dan ergens in uit kunnen blinken dat dacht ik toen. Maar dat schijnt gewoon niet zo te zijn. Het heeft dus ook lang geduurd voordat ik mijn Hsp aanvaarde. Ik heb daar een vriendin opgedaan en daar heb ik steun aan omdat die me begrijpt. Hsp en accepteren dat je dat bent is al een hele weg. Maar als dat gelukt is heb je nog een hele weg te gaan, om leren gaan met je gevoelens, je grenzen leren te bepalen en dat nog eens ventileren en begrijpelijk overbrengen in een maatschappij die daar niet op ingesteld is. Ik haat het soms dat ik het heb, want begrip is soms ver te zoeken omdat de meeste mensen het gewoon niet begrijpen. Anderzijds ben ik er heel erg blij mee dat ik het heb mogen krijgen want ik heb daardoor wel hele leuke ervaringen gehad en nog steeds wel en heel veel kunnen doen.
Maar het blijft naast werken, sociale contacten ook nog een extra full-time job, omdat je altijd aan het schipperen bent en nog steeds aan het leren tussen je gevoel volgen en functioneren in de maatschappij. Soms komt een gevoel gewoon opeens en heb je geen woorden voor om dat te onderbouwen dan is het gewoon maar kiezen tussen een discussie op je nek halen om voor jezelf te zorgen of dat niet doen en je batterij plat te laten worden.
In mijn geval werkt dat zo.
En hoe verder ik in mijn gevoel duik en daar overzicht in krijg merk ik dat ik vaak diagnoses heb gehad en gedragen heb omdat mensen niet wisten inclusief ikzelf niet dat gevoelig zijn gewoon heel hard werken is en veel energie kost. Ik ben van mening dat hsp geen aandoening is maar lastig te integreren is in de huidige maatschappij, gewoon tegen je baas kunnen zeggen ik neem vrij want ik heb rust nodig zit er niet in. Ik denk dus dat de meeste van ons eerst te maken krijgen met een burn-out voordat ze er psychische of lichamelijke ongemakken aan ondervinden. Het is ook heel wat om veel prikkels te krijgen en je zo goed mogelijk te kunnen bewegen en functioneren in de maatschappij.
Dus hier is mijn verhaal,
Ik had eigenlijk niet door dat ik anders was, dat voelen was voor mij gewoon heel normaal totdat ik er problemen mee kreeg in mijn functioneren in de maatschappij.
Mijn moeder zelf Hsper vond mijn gedrag gewoon heel normaal dus niks was raar totdat ik onder moeders vleugels wegging en blootgesteld werd aan minder gevoelige mensen.
Ik snapte er geen snars van en werd daar heel onzeker van. En verder vond ik de hardheid van mensen raar! Ik begreep dat niet zo goed.
Daar kreeg ik uiteindelijk mensenvrees en pleinvrees van de wereld was eng en gemeen voor mij. Toch dwong ik mezelf om mijn angst te trotseren want alleen op een kamertje zitten zag ik ook niet zitten. Er was nog zoveel moois en nieuws voor mij te ontdekken hier.
Uiteindelijk ben ik moe gelopen, contact leggen ging slecht ik werd regelmatig afgewezen waardoor ik een gevoel ontwikkelde dat ik hier niet hoorde. In de gangbare normen noemt dat depressief met een dys afwijking. Ik werd gediagnosticeerd als borderliner en ook in zo een kliniek gezet. Wat ik gemeen heb met deze mensen is dat zij ook gevoelig zijn en voelsprieten hebben maar ik bleek toch een beetje anders te zijn.
Maar heb wel wat geleerd van ze namelijk automutileren om verlichting van je gevoel te krijgen. Nou ja dat was iets maar voor mij niet voldoende.
Dus ik ben verder op zoek gegaan en op zelf onderzoek. En uiteindelijk las ik een boek waar ik zoveel herkenning in vond namelijk Hsp dat ik daar meer over ben gaan zoeken op het internet. Al heel snel kwam ik op een forum terecht bij zoals ik het zeg mede ervaringsdeskundigen. Want jezelf diagnostiseren als Hsp vond ik nogal over de lijn. Voor mij moest je dan ergens in uit kunnen blinken dat dacht ik toen. Maar dat schijnt gewoon niet zo te zijn. Het heeft dus ook lang geduurd voordat ik mijn Hsp aanvaarde. Ik heb daar een vriendin opgedaan en daar heb ik steun aan omdat die me begrijpt. Hsp en accepteren dat je dat bent is al een hele weg. Maar als dat gelukt is heb je nog een hele weg te gaan, om leren gaan met je gevoelens, je grenzen leren te bepalen en dat nog eens ventileren en begrijpelijk overbrengen in een maatschappij die daar niet op ingesteld is. Ik haat het soms dat ik het heb, want begrip is soms ver te zoeken omdat de meeste mensen het gewoon niet begrijpen. Anderzijds ben ik er heel erg blij mee dat ik het heb mogen krijgen want ik heb daardoor wel hele leuke ervaringen gehad en nog steeds wel en heel veel kunnen doen.
Maar het blijft naast werken, sociale contacten ook nog een extra full-time job, omdat je altijd aan het schipperen bent en nog steeds aan het leren tussen je gevoel volgen en functioneren in de maatschappij. Soms komt een gevoel gewoon opeens en heb je geen woorden voor om dat te onderbouwen dan is het gewoon maar kiezen tussen een discussie op je nek halen om voor jezelf te zorgen of dat niet doen en je batterij plat te laten worden.
In mijn geval werkt dat zo.
En hoe verder ik in mijn gevoel duik en daar overzicht in krijg merk ik dat ik vaak diagnoses heb gehad en gedragen heb omdat mensen niet wisten inclusief ikzelf niet dat gevoelig zijn gewoon heel hard werken is en veel energie kost. Ik ben van mening dat hsp geen aandoening is maar lastig te integreren is in de huidige maatschappij, gewoon tegen je baas kunnen zeggen ik neem vrij want ik heb rust nodig zit er niet in. Ik denk dus dat de meeste van ons eerst te maken krijgen met een burn-out voordat ze er psychische of lichamelijke ongemakken aan ondervinden. Het is ook heel wat om veel prikkels te krijgen en je zo goed mogelijk te kunnen bewegen en functioneren in de maatschappij.
Desiree
06-04-2023
