Inmiddels 5 jaar geleden op vakantie heftige paniekaanvallen.
Bang om te slapen en een onwerkelijk gevoel van totaal buiten mezelf te staan.
In de nacht naar buiten om proberen te mezelf te komen, erg eenzaam voelen een huilerig ontredderd gevoel waar niemand je bij kan helpen.
Thuis gekomen naar de dokter gegaan (kwam ik nooit) en mn probleem neergelegd.
Advies dokter ; ga hulp zoeken bij een psycholoog.
Gelijk gedaan en naarmate de sessies vorderde kwam ik erachter dat ik wel erg veel hooi op vork had genomen ( vele jaren met matige gezondheid heel hard gewerkt, 12 tot 14 uur per dag)
Althans kwam ik erachter, het was meer dat mijn psycholoog zei dat het niet echt normaal is om zo hard en intensief te werken.
Ikzelf vond dat heel normaal was en mensen die veel minder werkten waren maar luilakken.
Nu denk ik daar iets anders over.
Psycholoog zag bij mij trekjes van adhd en vond het nodig om me door te sturen naar een instituut alwaar ik werd getest op deze stoornis.
Nou dat heb ik geweten, op de scoren waar je bij 90 het predicaat adhd krijgt zat ik op 98.
Dus doorgestuurd naar psychiater alwaar ik pas 2 jaar later echt naartoe ben gegaan.
Niet eerder omdat ik geen voorstander ben van medicatie op dat gebied.
Maar door mijn omstandigheden mezelf er toch maar aan overgegeven.
Allerlei medicatie geprobeerd en uiteindelijk is het welbutrin waar ik baat bij had.
5 weken geleden begon bij mij weer een beetje de paniek achtige aanvallen, zeker niet zo heftig als destijds maar toch. Tot overmaat van ramp werdt mijn welbutrin vervangen door een ander merk.
Hier had ik het idee dat het net iets anders werkte.
Dus nu sinds 10 dagen gestopt.
Nu weer lichte paniek aanvallen en weet niet of het nu komt door het stoppen of door mijn enigszins labiele toestand.
Eigenlijk erg om dat te zeggen over mijzelf, zeker omdat mezelf als erg sterk en onoverwinnelijk heb gezien.
Probeer me terug te vechten de maatschappij in , hetgeen nog niet echt lukt.
Misschien is vechten wel verkeerd maar dat is een mechanisme wat me in het verleden ook veel heeft gebracht.
Is Acceptatie het sleutelwoord, geen idee, duidelijk is dat ik nog steeds zoekende ben.
Het leven is niet eenvoudig en voor mij ook nooit geweest, maar dit is echt heftig
Bang om te slapen en een onwerkelijk gevoel van totaal buiten mezelf te staan.
In de nacht naar buiten om proberen te mezelf te komen, erg eenzaam voelen een huilerig ontredderd gevoel waar niemand je bij kan helpen.
Thuis gekomen naar de dokter gegaan (kwam ik nooit) en mn probleem neergelegd.
Advies dokter ; ga hulp zoeken bij een psycholoog.
Gelijk gedaan en naarmate de sessies vorderde kwam ik erachter dat ik wel erg veel hooi op vork had genomen ( vele jaren met matige gezondheid heel hard gewerkt, 12 tot 14 uur per dag)
Althans kwam ik erachter, het was meer dat mijn psycholoog zei dat het niet echt normaal is om zo hard en intensief te werken.
Ikzelf vond dat heel normaal was en mensen die veel minder werkten waren maar luilakken.
Nu denk ik daar iets anders over.
Psycholoog zag bij mij trekjes van adhd en vond het nodig om me door te sturen naar een instituut alwaar ik werd getest op deze stoornis.
Nou dat heb ik geweten, op de scoren waar je bij 90 het predicaat adhd krijgt zat ik op 98.
Dus doorgestuurd naar psychiater alwaar ik pas 2 jaar later echt naartoe ben gegaan.
Niet eerder omdat ik geen voorstander ben van medicatie op dat gebied.
Maar door mijn omstandigheden mezelf er toch maar aan overgegeven.
Allerlei medicatie geprobeerd en uiteindelijk is het welbutrin waar ik baat bij had.
5 weken geleden begon bij mij weer een beetje de paniek achtige aanvallen, zeker niet zo heftig als destijds maar toch. Tot overmaat van ramp werdt mijn welbutrin vervangen door een ander merk.
Hier had ik het idee dat het net iets anders werkte.
Dus nu sinds 10 dagen gestopt.
Nu weer lichte paniek aanvallen en weet niet of het nu komt door het stoppen of door mijn enigszins labiele toestand.
Eigenlijk erg om dat te zeggen over mijzelf, zeker omdat mezelf als erg sterk en onoverwinnelijk heb gezien.
Probeer me terug te vechten de maatschappij in , hetgeen nog niet echt lukt.
Misschien is vechten wel verkeerd maar dat is een mechanisme wat me in het verleden ook veel heeft gebracht.
Is Acceptatie het sleutelwoord, geen idee, duidelijk is dat ik nog steeds zoekende ben.
Het leven is niet eenvoudig en voor mij ook nooit geweest, maar dit is echt heftig
Rene
05-05-2023
