Mijn lieve man is overleden....Zoveel verdriet!
Bijna 6 weken geleden overleed mijn lieve man. Anderhalf jaar daarvoor kregen we te horen dat hij een tumor had in de dunne darm. Een zeldzame vorm van kanker die alleen te behandelen was wanneer er geen uitzaaiingen zouden zijn.
De arts gaf hem het voordeel van de twijfel omdat mijn man nog zo jong was. Mijn man onderging een zware Whipple-operatie. Het herstel was heftig, maar toch was het voor hem te doen. Na de operatie volgde nog een chemo voor de zekerheid....
De scan daarna was er al een uitzaaiing te zien in de lever. Die hebben ze nog weggehaald en de scan daarna gaven ze aan dat er niets meer aan te doen was. Er zaten zoveel uitzaaiingen...
De arts raadde ons aan om als het nog lukte leuke dingen te doen. We zijn meteen met onze twee zoons van 20 en 23 op vakantie gegaan naar Gran Canaria. Het was fijn dat we dat nog konden doen, maar ik vond het ook erg confronterend. Voor de laatste keer samen op vakantie...
Eenmaal thuis ging het snel bergafwaarts. Hij werd steeds vermoeider, het eten werd minder, een rondje om met de honden lukte niet meer. We raakten hem al een beetje kwijt. Zo heftig om hem zo ziek te zien worden. Mijn man was zo'n lieverd, ik voelde zijn liefde voor mij/ons...En wij hielden/houden ook ongelofelijk veel van hem.
Begin april ging het plotseling mis. Ik haalde even een kopje koffie voor hem vroeg in de ochtend en hoorde een vreemd geluid boven. Ik schrok en ben naar boven gerend. Mijn man snakte naar adem op ons bed. Mijn zoon zag het ook en heeft nog snel 112 gebeld. Toe ze er waren, was hij al gestorven op een voor ons en voor hem mensonwaardige manier. Waarschijnlijk heeft hij een longembolie gehad. In een paar minuten is hij gestorven. We waren er nog niet klaar voor en hadden graag op een andere manier afscheid genomen.
Afgelopen maart ben ik 50 geworden. Ik had zo graag oud met hem willen worden. Ik heb in mijn leven niet altijd geluk gehad en heb het soms zwaar. Hij gaf me de rust die ik zo nodig heb, hij gaf me veiligheid/geborgenheid, een thuis. Ik mis hem zo vreselijk...Het is soms ondraaglijk.
Anoniem
Bijna 6 weken geleden overleed mijn lieve man. Anderhalf jaar daarvoor kregen we te horen dat hij een tumor had in de dunne darm. Een zeldzame vorm van kanker die alleen te behandelen was wanneer er geen uitzaaiingen zouden zijn.
De arts gaf hem het voordeel van de twijfel omdat mijn man nog zo jong was. Mijn man onderging een zware Whipple-operatie. Het herstel was heftig, maar toch was het voor hem te doen. Na de operatie volgde nog een chemo voor de zekerheid....
De scan daarna was er al een uitzaaiing te zien in de lever. Die hebben ze nog weggehaald en de scan daarna gaven ze aan dat er niets meer aan te doen was. Er zaten zoveel uitzaaiingen...
De arts raadde ons aan om als het nog lukte leuke dingen te doen. We zijn meteen met onze twee zoons van 20 en 23 op vakantie gegaan naar Gran Canaria. Het was fijn dat we dat nog konden doen, maar ik vond het ook erg confronterend. Voor de laatste keer samen op vakantie...
Eenmaal thuis ging het snel bergafwaarts. Hij werd steeds vermoeider, het eten werd minder, een rondje om met de honden lukte niet meer. We raakten hem al een beetje kwijt. Zo heftig om hem zo ziek te zien worden. Mijn man was zo'n lieverd, ik voelde zijn liefde voor mij/ons...En wij hielden/houden ook ongelofelijk veel van hem.
Begin april ging het plotseling mis. Ik haalde even een kopje koffie voor hem vroeg in de ochtend en hoorde een vreemd geluid boven. Ik schrok en ben naar boven gerend. Mijn man snakte naar adem op ons bed. Mijn zoon zag het ook en heeft nog snel 112 gebeld. Toe ze er waren, was hij al gestorven op een voor ons en voor hem mensonwaardige manier. Waarschijnlijk heeft hij een longembolie gehad. In een paar minuten is hij gestorven. We waren er nog niet klaar voor en hadden graag op een andere manier afscheid genomen.
Afgelopen maart ben ik 50 geworden. Ik had zo graag oud met hem willen worden. Ik heb in mijn leven niet altijd geluk gehad en heb het soms zwaar. Hij gaf me de rust die ik zo nodig heb, hij gaf me veiligheid/geborgenheid, een thuis. Ik mis hem zo vreselijk...Het is soms ondraaglijk.
Anoniem
Marloes
16-05-2023
