Dag allemaal, waar te beginnen, complex verhaal,
Eigenlijk heb ik alles wat een mens wensen kan,
Al 26 jaar een lieve ,zorgzame,mooie man, die alles voor me doet, op kan bouwen,vertrouwen,er altijd is voor mij en ¨kinderen¨,waar hij niet de biologische vader van is. Hij kookt,bakt brood, knipt mijn haar,doet grote boodschappen...ondanks zijn evenwichtsorgaan al jaren aan de
rechterkant stuk is,altijd duizelig/misselijk is,met een stok loopt (wat hem goed past ) , minder energie heeft,niet meer kan motorrijden,fietsen,wadlopen...heb vele mooie herinneringen met hem.
Een fijn huis op een mooie plek met veel groen,vlakbij bos,geen echte geldzorgen, een zoon ,die mijn zielsverwant is,niet ernstig ziek.
Ben een vrouw, 69 jaar,moeder van 3 volwassen kinderen,heb een heftig leven achter de rug. Mijn vader was joods,werd op zijn twintigste verliefd op mijn moeder aan het begin van de oorlog, trouwden en moesten gelijk onderduiken.
Ik ben opgegroeid in een gezin van zeven kinderen ,waar ik elke dag de sfeer van oorlog inademde,mijn moeder was een gebroken vrouw,die niet voor ons kon.
Desondanks heb ik ook veel mooie dingen meegekregen.
Heb chronische stress/angst, piekeren,zorgen, niet kunnen ontspannen,
kunnen verbinden,voel me op,geen energie meer, moet me elke dag opnieuw herpakken/oprapen,hypersensitief, ,kan mezelf niet goed verzorgen, laag zelfbeeld,onzeker,perfectionistisch,het is nooit goed, twee jaar geleden een maand laten opnemen in een antroposofische kliniek,omdat ik niet meer kon functioneren,was fysiek/mentaal zwaar overprikkeld,kon daardoor ook geen eten meer verdragen, een paar jaar daarvoor ben ik ruim een jaar ziek geweest,maanden op bed gelegen,kon toen ook geen enkel voedsel meer verdragen,huilen.huilen,mijn partner was uiteindelijk radeloos, hier zou ik als ik hem niet had,niet uit zijn gekomen, daarna ging het op en af weer beter.
Voel me al jaren eenzaam,geen enkele vriendschap/contact buiten mijn zielsverwantschap met de jongste zoon, wat voor mijn partner ook heel zwaar is en ik me weer schuldig voel,pijnlijk om te zien hoe andere mensen
wel contact hebben met elkaar,ik mis contact met een vriendin (leeftijd speelt geen rol) waar ik lief en leed mee kan delen,lachen & huilen, mijn partner heeft die behoefte niet,
die heeft genoeg aan de dingen die hij doet en wandelen en zorgen voor onze herplaats mops . Door het perspectief van ouder worden, begint dit me op te breken,zo wil ik niet oud worden.!
Dank je wel voor het lezen,
Warme groet
Eigenlijk heb ik alles wat een mens wensen kan,
Al 26 jaar een lieve ,zorgzame,mooie man, die alles voor me doet, op kan bouwen,vertrouwen,er altijd is voor mij en ¨kinderen¨,waar hij niet de biologische vader van is. Hij kookt,bakt brood, knipt mijn haar,doet grote boodschappen...ondanks zijn evenwichtsorgaan al jaren aan de
rechterkant stuk is,altijd duizelig/misselijk is,met een stok loopt (wat hem goed past ) , minder energie heeft,niet meer kan motorrijden,fietsen,wadlopen...heb vele mooie herinneringen met hem.
Een fijn huis op een mooie plek met veel groen,vlakbij bos,geen echte geldzorgen, een zoon ,die mijn zielsverwant is,niet ernstig ziek.
Ben een vrouw, 69 jaar,moeder van 3 volwassen kinderen,heb een heftig leven achter de rug. Mijn vader was joods,werd op zijn twintigste verliefd op mijn moeder aan het begin van de oorlog, trouwden en moesten gelijk onderduiken.
Ik ben opgegroeid in een gezin van zeven kinderen ,waar ik elke dag de sfeer van oorlog inademde,mijn moeder was een gebroken vrouw,die niet voor ons kon.
Desondanks heb ik ook veel mooie dingen meegekregen.
Heb chronische stress/angst, piekeren,zorgen, niet kunnen ontspannen,
kunnen verbinden,voel me op,geen energie meer, moet me elke dag opnieuw herpakken/oprapen,hypersensitief, ,kan mezelf niet goed verzorgen, laag zelfbeeld,onzeker,perfectionistisch,het is nooit goed, twee jaar geleden een maand laten opnemen in een antroposofische kliniek,omdat ik niet meer kon functioneren,was fysiek/mentaal zwaar overprikkeld,kon daardoor ook geen eten meer verdragen, een paar jaar daarvoor ben ik ruim een jaar ziek geweest,maanden op bed gelegen,kon toen ook geen enkel voedsel meer verdragen,huilen.huilen,mijn partner was uiteindelijk radeloos, hier zou ik als ik hem niet had,niet uit zijn gekomen, daarna ging het op en af weer beter.
Voel me al jaren eenzaam,geen enkele vriendschap/contact buiten mijn zielsverwantschap met de jongste zoon, wat voor mijn partner ook heel zwaar is en ik me weer schuldig voel,pijnlijk om te zien hoe andere mensen
wel contact hebben met elkaar,ik mis contact met een vriendin (leeftijd speelt geen rol) waar ik lief en leed mee kan delen,lachen & huilen, mijn partner heeft die behoefte niet,
die heeft genoeg aan de dingen die hij doet en wandelen en zorgen voor onze herplaats mops . Door het perspectief van ouder worden, begint dit me op te breken,zo wil ik niet oud worden.!
Dank je wel voor het lezen,
Warme groet
Myr
19-05-2023
