Oktober 2022 kreeg mijn man problemen met zijn darmen, pas een maand later kon hij bij een arts terecht voor een gesprek, enkele weken later werd hij onderzocht via een coloscopie. Ondertussen via de huisarts een Stoelgangtest laten doen, uitslag was negatief, GEEN darmkanker. Begin januari 2023 kreeg hij de uitslag van de scan, hij had vergevorderde darmkanker mét uitzaaiingen naar de lever ! Stoelgangtest was waardeloos, wat me erg boos maakt omdat mijn man eerder ook al Stoelgangtesten had laten doen. De dokter gaf hem nog 4 jaar MET chemo, nog 6 maanden zonder chemo. Er is dus meteen gestart met chemo….na 5 beurten zag de arts dat mijn man erg achteruit ging en heeft hij een nieuwe scan laten doen…..de uitslag, de chemo deed zijn werk niet en er waren meer uitzaaiingen nu ook naar de longen….de chemotherapie is toen gestopt en mijn lieve man heeft gekozen voor euthanasie. Ik heb hem thuis verzorgd, mijn man wou geen thuisverpleging, en dat wou ik zelf ook niet.
Mijn man met al mijn liefde verzorgen was het enige dat ik nog kon doen voor hem.
Hij heeft zo zijn best gedaan en gevochten tegen die rotziekte….
Hij heeft 3 maand in de zetel en het bed gelegen, wou zichzelf nog dagelijks wassen, ook al was hij doodop…..maar hij kon niet meer genieten van wandelingen en fietstochten, dat deed hem veel verdriet….en toch maakte hij soms nog grapjes…..
5 dagen terug in hij in mijn armen heen gegaan……het ging plots veel te snel, maar mijn lieve man is nu verlost van alle pijn, en hopelijk zien we elkaar later weer, dat hebben we beloofd aan elkaar.
We waren reeds 32 jaar samen, 2 jaar gehuwd…….hij is de liefde van mijn leven, en een stiefvader en -grootvader uit de 1.000. We missen hem ontzettend.
Ik weet dat ik er moet zijn voor onze super lieve dochter en kleindochter, die een grote steun voor me zijn……terwijl ze zelf zeer veel pijn en verdriet hebben.
Maar ik ben ziek van verdriet, ik weet niet of, en hoe, ik dit kan verwerken. Alles herinnert hier thuis aan mijn lieve man, we waren bijna dag en nacht samen al die jaren. Mijn dochter probeert me mee naar buiten te nemen, maar dat wil ik (nog) niet, ik voel me schuldig omdat mijn man maanden niet buiten kon om te genieten van een wandeling, en er toch zo naar snakte………Ik praat vaak tegen hem, roep hem soms, maar krijg geen antwoord, Ik wil hem zo ontzettend graag terug !
Mijn man met al mijn liefde verzorgen was het enige dat ik nog kon doen voor hem.
Hij heeft zo zijn best gedaan en gevochten tegen die rotziekte….
Hij heeft 3 maand in de zetel en het bed gelegen, wou zichzelf nog dagelijks wassen, ook al was hij doodop…..maar hij kon niet meer genieten van wandelingen en fietstochten, dat deed hem veel verdriet….en toch maakte hij soms nog grapjes…..
5 dagen terug in hij in mijn armen heen gegaan……het ging plots veel te snel, maar mijn lieve man is nu verlost van alle pijn, en hopelijk zien we elkaar later weer, dat hebben we beloofd aan elkaar.
We waren reeds 32 jaar samen, 2 jaar gehuwd…….hij is de liefde van mijn leven, en een stiefvader en -grootvader uit de 1.000. We missen hem ontzettend.
Ik weet dat ik er moet zijn voor onze super lieve dochter en kleindochter, die een grote steun voor me zijn……terwijl ze zelf zeer veel pijn en verdriet hebben.
Maar ik ben ziek van verdriet, ik weet niet of, en hoe, ik dit kan verwerken. Alles herinnert hier thuis aan mijn lieve man, we waren bijna dag en nacht samen al die jaren. Mijn dochter probeert me mee naar buiten te nemen, maar dat wil ik (nog) niet, ik voel me schuldig omdat mijn man maanden niet buiten kon om te genieten van een wandeling, en er toch zo naar snakte………Ik praat vaak tegen hem, roep hem soms, maar krijg geen antwoord, Ik wil hem zo ontzettend graag terug !
Lydia
21-05-2023
