Omgaan met onbegrip uit je omgeving

Hi Karel, toevallig had ik net een gesprek met mijn vriendin erover. Bij mij speelt het ook al geruime tijd, andere oorzaak, maar wel dat ik momenteel zo'v 4 maanden burnout ben.

Schuldgevoel had ik eerst heel veel, maar dat heb ik van mij afgezet en relativeer heel veel. Het is voor jou/ons veel zwaarder, dan voor mensen die gewoon door kunnen gaan en vrolijk en energiek er op los leven. Ik heb net verteld dat mijn vriendin dit jaar voor het eerst alleen met de kinderen op zomervakantie zal moeten gaan. Ik vond dat vervelend om te zeggen, maar dacht ook direct, ik wil niet meer doen alsof het allemaal wel meevalt, want dat doet het zeker niet. De teleurstelling is groot bij mijn vriendin, maar ook op dit gebied moet je nou eenmaal je grenzen aangeven. Het gaat gewoon niet. En alhoewel een zomervakantie als rust klinkt, zal ik dat niet zo ervaren, want ik ben zo'n vader die altijd veel ondernam met het gezin.

Ook alle borrels van vrienden zeg ik al maanden af. Slechts 2 blijven interesse tonen in mij. Die waren en zijn ook het meest waardevol voor mij. De rest boeit mij werkelijk niets. Het is nou voorlopig eenmaal zo.

Dus hoe ga ik ermee om? Kiezen voor jezelf, hooguit jammer als anderen dat niet begrijpen en laten we wel zijn...een burnout is ook niet uit te leggen als je het zelf niet hebt meegemaakt. Dus begrip voor hun onbegrip heb ik wel, maar dat is dan ook alles

Maar nog even iets anders..

Je geeft aan dat je vaak terugvalt. Wat zijn jouw grootste fouten die je maakt, waarvan je achteraf denkt...tsja, was logisch.

Ik heb dat namelijk vaak. Nog steeds denk ik met mijn oude mindset, dat was...ach, waarom zou ik dat niet gewoon nog eventjes doen. Dit geldt voor alles. Van huishouden, sporten, even boodschappen doen, etc. Vanmiddag had ik bijvoorbeeld een afspraak om 16:30 terwijl ik er al een boswandeling op had zitten, wat huishoudelijke klussen en boodschappen doen.
Ik twijfelde eigenlijk om het af te bellen, totdat ik dacht...wat zou je nou eigenlijk écht willen? Ik belde direct af, sloot mijn ogen en viel als een blok ruim 1 uur in slaap. He-le-maal gesloopt. Normaal zou ik wel gegaan zijn, maar nu pas snap ik dat ik wéér in de verleiding kwam om 'eventjes' door te bijten.

Zo blij dat ik dit steeds meer ga leren, want dit is volgens mij het begin van het begrijpen van de balans.

Ik ben dan ook van plan (als test) om de dingen die ik wil gaan doen (sporten, boodschappen, iets) in de ochtend te doen en na mijn middagdutje totaal niets meer. Gewoon de activiteiten beperken tot die paar uurtjes voor de lunch en middagdutje. Gezonde mensen kunnen de hele dag door, dus waarom zou je niet die dag halveren? Je bent tenslotte ziek.

Heb jij bepaalde dingen die voor jou werken? Waar je vaker ingetrapt bent? s'avonds sporten betekende voor mij al ruim 1 jaar geleden dat ik dan s'nachts tot 03:00 wakker lag. Compleet hyper. Ik was eigenlijk toen al berg afwaarts aan het gaan. Veel te hoog in de cortisol/adrenaline.

Ja dat is herkenbaar. Je ziet er tenslotte gewoon normaal uit. Bij mij denken ze nog vaak dat ik depressief ben of dat ik bang ben om ergens heen te gaan ( angst voor de angst) Terwijl ik gewoon al aan mijn spierspanning voel wnr ik te veel doe en hoeveel prikkels ik aan kan.ik heb mijn spierspanning dan ook gelijk bij me nek hals ogen en duizeligheid. 22 maanden verder. Veel mensen waar ik niet meer mee om ga, omdat het me niet lukt om met iedereen maar af te spreken. Hulp krijg ik gelukkig wel nog. Ik hoop dat je wel tenmiste iemand heb die je kan steunen in dit, en diegene blijven uitleggen wat je voelt. Zodat ze je beter begrijpen.

Goedemorgen,

Dank voor de reacties. Omtrent de terugvallen, dit heeft zeker te maken nog met mijn oude mindset, ik ga het toch maar gewoon even doen. Ook omdat ik er dan klaar mee ben dat ik in een burn out zit. Ik heb niet veel terugvallen, maar toevallig laatst een flinke terugval. Achteraf gezien is het logisch dat het gebeurde want ik liet de grenzen een beetje vieren. Ik vind het erg lastig om een goede balans te vinden, ik heb namelijk een vriendin en een dochter, ik wil toch snel teveel en mijn vriendin is juist van het doorgaan.

Nu is het weer een kwestie van bijschakelen en rust nemen. Ik ga mijn weg er wel in vinden, maar het blijft lastig. Mijn omgeving heeft het steeds over ‘mindset’ maar dat is het niet alleen. De energietank is sneller leeg of nog niet vol genoeg of dergelijks. Met mijn hoofd is niks mis, tenminste geen klachten (behalve somberheid vanwege de situatie) het is op dit moment puur fysiek/energie. En dat lijkt niemand fatsoenlijk te begrijpen.

Ik ga het wel proberen van me af te zetten het schuldgevoel, want dat is bij mij wel groot. Ben nu met een ergotherapeut aan de gang voor energie balans & ga weer psycholoog inschakelen om verder de diepte in te gaan. Uiteindelijk kom ik waar ik hoor te zijn, maar de weg is lang en hobbelig.

Groeten Karel

Hi Karel, goed om je positieve inslag te horen. Daar draait het allemaal om. Ik ben nog aan het klimmen en op een dag als vandaag merk ik hoe lastig het is om keuzes te maken. Binnen zitten wil ik niet, maar wat dan? Fitnessen een 1/2 uurtje en daarna de sauna? Maar dan is het klaar voor vandaag. Buiten de heg gaan snoeien? Ergens gaan zwemmen? Toch iets afspreken met een vriend? Of weer somber voor mij uit zitten staren? Het probleem is dat ik energie voel, maar inmiddels best huiverig ben geworden voor de terugval. Wat nou als ik mij weer onbewust over een grens heen die? 'De straf' is dan nooit echt 'prettig'. Dat doseren is zo'n ding.. ik baal daar echt van. M.a.w. ik wil graag verder, maar waar ligt die grens. Veel roepen dat je die moet voelen, maar ja, dat voelen is juist het dingetje