De persoon die ik was zal ik nooit meer zijn

Het is nu acht maanden geleden dat ik afscheid heb moeten nemen van mijn lief. Wij kende elkaar 19 jaar en hij heeft vorig jaar afscheid moeten nemen door alvleesklierkanker. We hadden daarvoor niets gemerkt, er was niets met hem aan de hand. We zijn in de zomervakantie nog fijn met elkaar op vakantie geweest. Maar opeens kreeg hij last van zijn maag en viel in een korte tijd heel veel af. Samen met mijn (stief)kinderen hebben we twee weken gehad om afscheid van hem te nemen en in die periode zijn we ook nog getrouwd. Het was voor ons de kers op de taart om in zijn laatste dagen samen nog het ja woord te kunnen zeggen. Zodat wij voor altijd verbonden met elkaar zijn. Hoe dubbel is het leven dat hij ook in die dagen tegen me heeft gezegd dat ik niet alleen moet blijven.
Ik ben nu acht maanden verder en ik mis mijn lief ontzettend. Doe vreselijk mijn best om door te gaan, doe een heel leuk project op mijn werk wat mij een beetje voldoening geeft. Mijn lichaam en geest is nog hard aan het verwerken. Ik probeer met kleine stapjes het leven weer op te pakken . Gaat me de ene keer beter af dan een andere keer. Ik weet dat ik nog in het begin ben van rouwarbeid. Maar ik weet ook dat het mij gaat lukken, met alles wat daarbij hoort. Hoe diep de wond en hoe gebroken mijn hart ook is. Ik heb altijd van hele kleine levens-dingetjes kunnen genieten en zal dit zeker nu ook nog doen. De persoon die ik was zal ik nooit meer zijn maar ik ben wel benieuwd naar de nieuwe persoon die nu in mij schuilt. De kracht om door te gaan komt mede door de onvoorwaardelijker liefde van mijn lief. Hij die zo trots op me was en zei dat ik van alles kan. Het is af en toe moeilijk om het zelf te geloven maar zijn liefde houdt mij op de been.