Gevoel dat ik bij een fase ben aanbeland van zingeving

Hi Y, jij maakt precies mee wat ik meemaak. Zingeving is het juiste woord.

Ik had eerst een zeer passieve houding en ging ervan uit dat ik weer in dezelfde soort functie zou belanden, maar begon toen op te schrijven wat mij nou echt gelukkig maakt en heb daardoor al verschillende afspraken gemaakt met bedrijven om 'even kennis te maken'. Dit werkt heeeeeel verhelderend en wil ik je ook met klem adviseren. Schrijf termen op die je te binnen schieten (in volgorde van belang) wat jij echt zou willen (doen). Ik kom steeds meer tot een slotconclusie en heb deze week een gesprek met een bedrijf dat exact datgene biedt waar ik naar zoek/verlang.

De kans is erg groot dat ik daar aan de slag ga en alhoewel ik mij compleet gesloopt voel, voel ik ook dat dit mij de energie boost zal gaan geven die ik zoek. Mijn vriendin was compleet op na een weekend met allemaal leuke dingen en vertrok vanochtend fluitend naar haar werk (een project in Groningen). 2 uur rijden, maar volmaakt gelukkig en vol energie. Waarom? Omdat ze doet wat ze leuk vindt.

Daarnaast onderhoud ze haar contacten met vrienden en haar familie erg goed, dus zij is volmaakt in balans.

Dus gebruik je BO als de time out die je nodig hebt om uit te vinden wat je wilt en wie je bent. Ik zat mijn levenlang in de commerciële hoek, verdiende veel, maar gelukkig was ik nooit. Dus volg je hart en ga in gesprek met partijen die gezamelijk de oplossing van je puzzel zullen gaan geven.

Succes!

Hoi Anoniem,

Dank voor je reactie en voor de tips!
Wat fijn dat je het zo positief hebt kunnen omdraaien. Hoop dat je in je nieuwe functie veel plezier en geluk zal vinden.

Ik werk in het basisonderwijs, dit heeft me altijd getrokken en ik heb me via zij-instroom een paar jaar geleden laten omscholen. Ik ben echt een juf in hart en nieren. Bij mij zit het “wie ben ik”-verhaal ‘m dan ook vooral in wie ik ben buitenom mijn werk. Ik werd altijd een beetje geleefd door een drukke sociale agenda, vaak ook met vrienden van mijn man die ik heus écht graag mag, maar toch waren dit vaak verplichtingen.

Als ik nu op mijn werk ben, vraagt het veel van me omdat kinderen nu eenmaa voor veel prikkels zorgen. Maar ik vind het contact met de kinderen en collega’s wel heerlijk. Denk dat als ik meer zou kunnen (fysiek gezien), en ik weer meer zou werken, ik vanzelf weer gelukkiger word.
Maarja, geduld he…. Zo moeilijk!

Ook nu weer herken ik veel. In de periode dat ik werkte (tot 5 maanden geleden) had ik jarenlang alleen 'vrienden' via mijn vriendin. Maw niet mijn eigen vriendenkring. Dit kwam weer omdat ik mijzelf steeds meer terugtrok door problemen in de familie en door mijn werk. En ja, naast het omturnen qua werk, weet ik ook dondersgoed dat ik mijn eigen vriendenkring weer moet opbouwen. Ik ben vrij toegankelijk en kan met veel mensen overweg, maar toch moet ik weer 'wennen' hieraan. Vorige week werd ik door een vriend opgehaald om te gaan sporten. Hoe stom het ook klinkt, mijn dag kon daarna niet meer stuk. Het gaf mij een enorme energieboost. Het is zo ongelooflijk belangrijk om je eigen vriendenkring te hebben.

Heel herkenbaar ja! Geldt voor mij ook, wel toegankelijk maar gewoonweg geen tijd om alle sociale contacten te onderhouden. Ook nog eens een grote schoonfamilie, dus regelmatig verjaardagen. Gelukkig ook nog wel mijn eigen kringetje, merk ook dat ik daar meer energie uithaal.
Blij om te horen dat zoiets “gewoons” (bij gebrek aan een beter passend woord) als sporten met een vriend je zoveel energie gaf! Dat zijn de mooie dingen.

Hi Y,

Het grootste probleem bij mij is dat ik mij leven heb moeten indelen naar de wil en wensen van een ander. Hierdoor is de koers van mijn leven totaal gaan afwijken van wat ik zelf wilde. Ook please-gedrag hoorde daarbij. Als ik het maar deed zoals geëist werd, dan was het goed. Er tegenin gaan had geen zin.

Nu jaren later zit ik in (hopelijk) mijn laatste burnout. Wat wel een enorme domper is, is dat letterlijk bij alles ik nu vraagtekens moet zetten en soms tot behoorlijk pijnlijke conclusies kom. Wilde ik wel samenwonen? Wonen waar ik nu woon? Wilde ik eigenlijk wel kinderen? Qua werk is het duidelijk..dat was zeker niet mijn keuze, maar het hele kaartenhuis is ingestort en moet ik weer opbouwen.

Ik krijg systeemtherapie die eigenlijk start met het laten inzien van hoe je gevormd bent en wie welke rol speelde. Ik krijg steeds meer inzicht in wie ik ben (en ja, ik begin steeds meer te herkennen), maar de consequenties voor mijn vriendin zullen niet fijn zijn. Ik pas perfect in haar kaartenhuis, maar in die van mij past zij niet. Echt vreselijk om te realiseren, maar ik ben bang dat dit toch echt het geval is. Ik heb haar al gevraagd om enkele maanden uit elkaar te gaan zodat ik kan gaan ervaren of ik meer lucht krijg en mij meer mijzelf ga terugvinden, maar helaas neemt zij dit niet serieus. Ik zou overspannen en in de war zijn...tsja, wat nu?

Heb ik ook veel last van. Alsof je niet “stevig” op je benen staat. Vaak als ik moe ben of heel veel stress heb ervaren de dag ervoor, dus laag in mijn energie zit. Heel vervelend maar probeer mezelf altijd te vertellen dat ik niet “zomaar” omval en is gelukkig nog nooit gebeurd.

Hallo,

Ik voel mij al een half jaar niet lekker. Het begon met veel buikpijn en misselijk zijn. Ik ben bij de huisarts geweest en hij gooide het op een prikkelbare darm. De klachten werden erger en hierna ben ik weer bij de huisarts geweest. Ik kreeg een urine, ontlasting, bloed en echo onderzoek. Er kwam niks uit en dus heb ik het maar zo gelaten. Inmiddels heb ik heel veel pijn in de boven en onder rug en uitstralend naar billen en benen, ik kan ook niet meer goed zitten van de pijn. Ook ben ik zo moe en emotioneel dat ik niet weet wat met mezelf aanmoet. Ik weet niet wat het is en is dit echt stress? Is dit herkenbaar?