Ik werd ‘s morgens opgebeld door de dochter van zijn buurvrouw dat hij niet was op komen dagen voor een bakje koffie, wat hij elke week deed.
Ik wist al hoe laat het was en ben als een speer naar zijn huis gegaan. Stiekem onderweg naar huis had ik toch nog die stille hoop.
Toen we hem vonden stortte mijn wereld in en heb ik heel hard gegild. Mij vader had sinds kort hart problemen en liep daarvoor bij de cardioloog. Helaas was opereren op zijn leeftijd (82) geen optie, dus hij kreeg medicijnen. Helaas hadden die niet het gewenste resultaat en wilden we dat nog met de cardioloog bespreken. Die afspraak heeft hij nooit gehaald.
Mijn vader is in zijn slaap (denken we) overleden aan een hartstilstand of hartinfarct.
Ik voel me nu enorm schuldig dat ik niet eerder aan de bel heb getrokken en ben boos op de cardioloog dat hij alleen medicijnen had gekregen.
Mijn emoties schieten alle kanten op. Er is nog geen dag geweest dat ik niet heb gehuild. Ik kan het nog niet geloven. Ondat mijn moeder 21 jaar geleden is overleden en mijn vader alleen was, moeten wij het huis leeg halen. Hier heb ik heel veel moeite mee en wil er geen afscheid van nemen. Wat altijd heel fijn was, is dat ik heel dichtbij woon en op zijn huis kijk. Nu is dat dus heel confronterend.
Mijn vader kreeg mij op latere leeftijd. Ik ben zelf 42 en alleen. Sinds het overlijden van mijn moeder heb ik een hele hechte band met mijn vader gekregen en was ik daar vaak. Gezellig in de tuin met een hapje en een drankje. Ik besef me dat dat nooit meer gaat gebeuren en dat doet me heel veel verdriet. Het was altijd een feestje en denk dat het nergens anders zo gezellig kan zijn. Voor zijn leeftijd was het een hele vitale man en gaf je hem zeker geen 82.
Ik heb thuis niemand om op terug te vallen en vind het heel lastig om in mijn eigen huis te zijn. Heb nergens zin in zie het soms ook niet meer zitten.
Ik werk weer een paar uur per dag, maar ook daar komt niet veel uit m’n handen. Ik denk de hele dag aan hem.
Ik weet dat het tijd kost, maar dit doet zoveel pijn en weet niet hoe ik hier mee om moet gaan.
Het gemis is echt enorm