Burnout door parentificatie

Tijdens de gesprekken met de psycholoog is er ook uit gekomen dat er sprake was van parentificatie. Ik vond het juist heel fijn om die erkenning te krijgen. Het gaf mij namelijk een soort van rust en bevestiging. Het ‘nieuwe gedrag’ pas ik al toe, maar dit vind ik soms heel lastig, want ik ervaar dan zoveel schuldgevoel.

Hoi anoniem,

Wie je ook bent; ik herken de term parentificatie als horende bij mijn burn out. (Ik vind het al 3 x niks om het op te schrijven…dat burn out dan…)
Daarnaast een verantwoordelijkheidsgevoel voor anderen dat heel sterk aanwezig is evenals het niet goed kunnen trekken van mijn eigen grenzen. Is dit ook wat bij jouw situatie past?
Momenteel spelen er ernstige zaken rondom mijn moeder en mijn broer. Rondom de laatste speelt dat eigenlijk al zeker 12 jaar in zijn relatie met mijn schoonzus. Duidelijke zorgmijders en maar verder in de problematische relatie wegzakken. Niet mijn probleem feitelijk, maar ja de zorgen erom waren en zijn er en je laat het toch allemaal maar niet zomaar gaan?
Kortom; in het verleden komt veel zorg vanuit mij rondom mijn moeder naar voren en de term parentificatie.
Hoe diep zit je inmiddels? Ben je rock bottum of alweer op de weg terug?

Groetjes en veel sterkte!

Heb al twee burnouten achter de rug, vorig jaar derde burnout en zware depressie met opname als gevolg. Nu nog steeds thuis en vechten om niet terug ten onder te gaan. Ook bij mij idem: parentificatie, te groot verantwoordelijkheidsgevoel , zorgen voor een ander behalve voor mezelf, te grote onnodige schuldgevoelens vooral naar eigen gezin toe (ik ben hen tot last) en moeilijk grenzen afbakenen. Ben sinds oktober 2023 dus niet meer aan het werk. Bij eerste twee burnouten te snel terug aan 100 % gaan werken. Nog steeds grote zorgen naar mijn mama en broer toe. Heb ook narcistische vader, ondertussen geen contact meer mee. Volg nu een revalidatieprogramma en moet aanvaarden dat ik er nog lang zal overdoen om gedeeltelijk te herstellen (jarenlange roofbouw op mijn lichaam en in overlevingsmodus). Ben enorm bang voor de toekomst, hoe moet het nu verder. Als ik me wat beter voel, is het zo moeilijk om uit schuldgevoel naar mijn gezin toe niet teveel te gaan doen, met dagenlange recuperatie als gevolg. Neem ook medicatie, dik tegen mijn zin, maar moest omdat ik zo diep zat. Sertralibe en mirtazipine. De dosis moet nu verhoogd worden (daar baal ik enorm van en zie dat als falen) omdat mijn broer kanker heeft en het niet goed gaat aflopen en dat mijn herstel tegenhoudt. Ben zo bang voor klap als mijn broer komt te sterven en mijn mama weer erg op mij gaat steunen.